Hoe moeten we de actie van Aaron Bushnell duiden?

De tiran gaat dood en diens heerschappij gaat voorbij, maar wanneer de martelaar sterft begint zijn heerschappij...

Nu moet ik ermee beginnen dat zelfmoord in de islam als een zonde wordt gezien. Ook als het om het zichzelf opblazen van mensen gaat en 'een hoger doel wordt gediend'. Hier bestaat consensus over.

Toch wil ik het hebben over de eerste zin. Waar een Al-Jazeera doorgaans spreekt over martelaren onder de Palestijnen, spreken de andere media over 'zij die gestorven zijn', etcetera. De duiding is u inmiddels welbekend.

Een vraag die me exorbitant bezighoudt is: hoe moeten we de protestactie van de Amerikaanse piloot Aaron Bushnell duiden, toen hij heel gedecideerd naar de Israëlische ambassade in Washington DC liep, met de bedoeling zichzelf in brand te steken?

Ik kreeg er veel vragen over, maar de jongen kwam beslist niet over als geestesziek, zoals zijn legioen van tegenstanders beweert en zoals ikzelf ook dacht.

Ik begon video's terug te kijken van veteranen van de Eerste en Tweede Wereldoorlogen en memoires te bestuderen van de 'Civil War in America'. Wat bleek? Dat trauma en oorlog altijd inherent en evident aan elkaar verbonden zijn geweest. Toch wil ik Aaron niet in die hoek stoppen. Aaron leek een zwaar gewetensbezwaar te hebben. Er leek een diep begrip en hij zag geen uitweg voor zijn emoties.

Nee, hier was een jongeman die de wereld een duidelijke boodschap wilde sturen, niet alleen voor onze tijd, maar voor alle eeuwen. Het was een daad van zelfopoffering, gesmeed in de smeltkroes van wat mij lijkt een psychose, die ons lange tijd is gepresenteerd als de beste van alle mogelijke werelden. U weet wat ik bedoel met 'psychose', of eerder gezegd 'hypnose', waarin hij beslist niet in was gevallen.

Was het dan moed? Waanzin? Een wat disproportionele beschuldiging tegen een wereld die zelf gek is geworden? Een wereld die in onze tijd in de greep is van de normalisering van genocide en etnische zuivering.

Denk dan eens een ogenblik na over het beeld van dit extreme voorbeeld van de ‘propaganda van de daad’. Hier hadden we het menselijk product van conventionele witheid, een dienend lid van het Amerikaanse leger gekleed in zijn kaki broek, een voorbeeld voor het reguliere Amerika, die een doodsdaad pleegde uit solidariteit met een gekoloniseerd, inheems bruin volk van een land waar hij nooit was geweest.

De transcendentie van zoveel betrokken culturele, raciale en verweven barrières biedt ons een glimp van een toekomst die ontdaan is van blanke suprematie, culturele vooroordelen en nationaal specificisme. Dit is precies waar de schurken die over ons heersen het meest bang voor zijn. Het vooruitzicht van een revolutie aan de poorten doet de apostelen van het imperialisme inderdaad beven.

Waarom wilde ik het zó graag duiden? En velen met mij? Men zegt dat we overal een verklaring voor willen hebben. De meest voorkomende reden is om soortgelijke gebeurtenissen in de toekomst te kunnen voorspellen (Heider 1958).

De zelfverbranding van Aaron Bushnell leek geen intentionele zelfmoorddaad, maar een daad van verzet, zoals vele Palestijnen dat ook hebben gedaan.

Het is de taak van degenen die na ons komen om hieruit de juiste conclusies te trekken en dienovereenkomstig te handelen aan wat deze jongeman heeft gedaan.

Aaron Bushnell kende geen angst. En eerlijk; ondanks mijn islamitische bezwaren vind ik het een beetje cru om ons momenteel bezig te houden met het vernederen van zijn daden en motieven. Want dit is veel groter...

(In dit bericht gaat het over zelfdoding. Mocht je daar vragen over hebben of behoefte te hebben om er over te praten, bel 0900-0113 of bezoek 113.nl.)