Hoe Lenny Kuhr van Lenny Kuhr een joodse zangeres werd

Straks gaat het nog gebeuren dat je een soort bewijs van goed gedrag nodig hebt om als artiest met rust gelaten te worden.

Vroeger had je Lenny Kuhr. Sinds een paar dagen is zij de joodse zangeres Lenny Kuhr. Dat is dan het resultaat van de onberaden actie die vier pro-Palestijnse activisten in nota bene Waalwijk ondernamen. De verontwaardiging loeit door het land. Mirjam Bikker van de ChristenUnie nam het initiatief tot een verklaring tegen antisemitisme, die onmiddellijk viraal ging. Steeds wordt er bij verteld dat slechts twee fractievoorzitters dit document niet ondertekenden, Thierry Baudet van FvD en Stephan van Baarle van DENK. Nu wordt behalve de politiek iedereen in Nederland min of meer  gedwongen zich tot de verklaring van de fractievoorzitters te verhouden. De laatste zin luidt: “Wij staan op, kunnen we op jou rekenen?”

Als U vraagtekens zet bij de inhoud of de oprechtheid van hun woorden, kan er dus niet op U gerekend worden.

De actievoerders reduceerden Lenny Kuhr tot een zioniste. De fractievoorzitters noemen in de verklaring haar naam niet. Men heeft het over een joodse artieste en een joodse Nederlandse. Dat is net zo goed reduceren. De persoonlijkheid van Lenny Kuhr wordt teruggebracht tot haar religieuze identiteit. De verklaring van de fractievoorzitters had aan kracht en diepgang gewonnen als juist dit aspect van de zaak was benadrukt, als men gekomen was tot de wezenlijke kern van de zaak.

Onder de ondertekenaars bevindt zich ook Geert Wilders. De ochtend voordat hij zijn naam aan het initiatief van Mirjam Bikker verbond, ramde hij er deze tweets  uit:

“Ze hebben onze grenzen wagenwijd opengezet, links-extremisten hun gang laten gaan, alle waarschuwingen jarenlang in de wind geslagen, collectief de andere kant opgekeken, en klagen nu over groeiend antisemitisme. Had eerder geluisterd, dan was ons veel ellende bespaard gebleven.”

En:

“Wat een tuig. Arme Lenny Kuhr. Arm Nederland. Al die politici die nu schande roepen hebben kilo´s boter op hun hoofd door jarenlang weg te kijken. Iedereen maar binnen te laten. Niet op te treden. ¨From the river to the sea niet strafbaar stellen. Slappelingen….”

Dit onkruid groeit op dezelfde ideologische akker die het antisemitisme heeft voortgebracht. Het getuigt van enorme naïviteit als je iemand die zulke teksten de wereld in slingert, gebruikt als bondgenoot in een strijd tegen vooroordeel. De tijd van “de vijanden van mijn vijanden zijn automatisch mijn vrienden” is waarachtig nog niet aangebroken. Met zijn handtekening heeft Wilders de verklaring besmet. Het is trouwens merkwaardig dat de overigen tot zulk een heftig bewustzijn kwamen nadat vier (4) personen getracht hadden een voorstelling te verstoren. Er is tenslotte wat haat jegens bevolkingsgroepen betreft, in Nederland veel meer en veel heftigers aan de hand dan het Waalwijkse incident.

De vier activisten zijn onmiddellijk de zaal uitgezet. Dit was een juiste en zeer adequate actie. Het schijnt dat de echtgenoot van Lenny Kuhr, Rob Frank, zich daarbij stevig heeft geweerd. Ze is ongetwijfeld opnieuw tot de overtuiging gekomen dat het ja-woord aan deze vent de beste beslissing van haar leven is geweest. Frank liet zijn vrouw  door de vier activisten  niet reduceren tot terroriste en en zioniste. Hij riep uit: “Het is mijn vrouw en jij gaat er godverdomme nu uit”. Dit is in een notendop waar het om gaat.

Alle Nederlandse artiesten worden nu opgevorderd zich uit te spreken over wat hun collega is aangedaan. Deze verklaring kan kort zijn: “Lenny, we staan achter je en Rob Frank is onze held”.

Dezer dagen vindt in het Amsterdamse debatcentrum De Balie het Israëlische filmfestival Seret plaats. Volgens de BDS-beweging is dit “art washing van genocide”. Daarom zou het niet plaats moeten vinden. Er zijn demonstraties aangekondigd. Als pro-Palestina activisten bij de Balie voor de deur hun standpunt demonstratief naar voren willen brengen, is dat hun goed recht. Bezoekers van een festival met Israëlische films zijn een interessante doelgroep als je begrip zoekt voor je standpunten. Maar het gaat niet aan de ingang te blokkeren zoals in Maastricht gebeurde, waar het filmhuis Lumière eerder films uit de Seret-selectie vertoonde. In dat geval immers veroordeel je die films niet om hun inhoud maar om hun afkomst. Straks gaat het nog gebeuren dat je een soort bewijs van goed gedrag nodig hebt om als artiest met rust gelaten te worden. Dáárom, om dat te voorkomen verdient Lenny Kuhr uitverkochte huizen. Om de totaliteit van haar persoon en haar talent.

Aanvulling: Pro-Palestijnse demonstranten hebben met spreekkoren vice-admiraal Rob Bauer het spreken onmogelijk gemaakt tijdens een discussiebijeenkomst aan de Universiteit van Amsterdam. Op uitnodigingen met hem in debat te gaan, gingen de activisten niet in. Toen is de bijeenkomst afgebroken. Bauer heeft wel een interview gegeven dat op de sociale media wordt geplaatst. De universiteit en het organiserende studentencomité Room for Discussion vinden het jammer dat het zo gegaan is.

Dit is wel een heel lijdzame houding. De essentie van een universiteit is het open debat over alles, gebaseerd op communicatie en twist met argumenten. Dat behoort nog meer tot de kern dan onderwijs. De activisten hebben door hun weigering in debat te gaan bewezen dat zij op een academische instelling niets te zoeken hebben. Dat blijkt trouwens al uit de naam van hun comité Room for Disruption. Men had ze beleefd naar de uitgang moeten begeleiden. Bij weerspannigheid de straat op rammen! Anders is het gauw afgelopen met de academische vrijheid.

Voor het overige ben ik van mening dat het toeslagenschandaal niet uit de publieke aandacht mag verdwijnen en de affaire rond het Groninger aardgas evenmin.

Aanvulling 2: Folia meldt dat pro-Palestijnse activisten sinds maandag niet alleen colleges maar ook tentamens blokkeren om hun eis kracht bij te zetten dat de universiteit de banden met Israëlische instellingen voor hoger onderwijs verbreekt. Vooral door het blokkeren van de toegang tot tentamens worden studenten gedupeerd. De leiding van het Amsterdam University College heeft zulke blokkades al enkele malen door de politie laten doorbreken. Met deze actie leveren de pro-Palestijnse studenten een nieuwe topprestatie op het stuk van eigen glazen ingooien. Zij saboteren immers het academisch bedrijf in plaats van die te gebruiken voor een geregeld debat over de internationale relaties van de universiteit.

Met hun eis stellen zij overigens de academische wereld van Israël op één lijn met de regering Netanyahu. Dat is een verregaande miskenning van de feiten en de onafhankelijkheid van de universiteiten in Israël. Juist door die banden is het mogelijk kritiek op de oorlog binnen Israël zelf aan de orde te stellen. Maar daar hebben grove types die liever scanderen en blokkeren dan redeneren geen besef van. Van vroeger herinner ik me trouwens dat de Universiteit van Amsterdam ook banden onderhield met Palestijnse universiteiten, in het bijzonder Birzeit. Over huidige vormen van samenwerking vind ik niets terug. Als zij in het ongerede zijn geraakt, is nu de tijd aangebroken om ze weer aan te knopen. Er zijn kansen genoeg voor gezamenlijk onderzoek. Birzeit is nu al voorbereidingen aan het treffen voor hulp bij de wederopbouw van het hoger onderwijs in Gaza. Ook hier kunnen de UvA (en de VU) een rol spelen. Daar hebben de Palestijnen momenteel meer aan dan aan blokkades.

Beluister Het Geheugenpaleis, de wekelijkse podcast van Han van der Horst en John Knieriem over politiek en geschiedenis. Nu: Gaza, holocaust, Gaza.