Hoe ik heel mijn volwassen leven op één advies van Emile Ratelband bouwde

Nu ik drieënveertig word en ik de meeste schaamte voorbij ben, durf ik te onthullen dat ik mijn volledige volwassen leven, dat inmiddels dus een kwart eeuw beslaat, op slechts één advies van Emile Ratelband gebouwd heb. Of u dit zielig noemt of juist briljant is mij om het even, zelf concludeerde ik dat beide kwalificaties mogelijk zijn.

In mei 1999, ik was achttien en had het jaar ervoor mijn HAVO-diploma gehaald, werkte ik als radio-stagiair bij de pas opgerichte omroep BNN aan een uitzending voor eindexamenkandidaten. Claudia de Breij presenteerde het programma, waarin alle gebruikelijke wetenswaardigheden over examens de revue zouden passeren.

Omdat er ook nog iets lolligs in moest, vroeg ik de toen zeer beroemde positiviteitsgoeroe Emile Ratelband of hij inbellende examenkandidaten live op de radio moed wilde inspreken. Hoewel men hem in de grachtengordel een onwaarschijnlijke proleet vond, was Ratelband destijds nog niet zo omstreden als nu.

Zo kwam het dat Claudia en Emile een uur lang dikke pret hadden op Radio 1. Terwijl Ratelband de ene na de andere beller richting een mentaal hoogtepunt schreeuwde, probeerde onze presentatrice hem schaterlachend in toom te houden. Je kunt je zo’n ongedwongen benadering tegenwoordig nauwelijks nog voorstellen.

Na de uitzending dronken we met alle medewerkers een biertje, ook Ratelband bleef hangen. Hij pakte een stapel A4’tjes uit de printer in het redactiekantoor, om alle aanwezigen met een persoonlijke boodschap te verrassen. ‘Raymond, maak van je leven een meesterstuk’, stond er in blokletters op het vel dat Emile mij overhandigde.

Het tot kunstwerk kneden van de tijd die je gegeven is, leek mij als achttienjarige een productieve grondgedachte om vanuit te leven. Vijfentwintig jaar later denk ik er precies hetzelfde over, door te bekennen dat ik gedurende deze periode Ratelbands woorden altijd in mijn achterhoofd hield, overwin ik bovendien mijn laatste schaamte.