Hoe een buurtfeest per ongeluk een politiek statement wordt

Op mijn plein in Amsterdam Noord is vandaag een buurtfeest. Vandaag zie ik niet louter een buurtfestijn maar een politiek statement.

Deze buurt, officieel een achterstandswijk, is de meest diverse plek waar ik ooit gewoond heb. Aan het pleintje en in de paar straten eromheen, wonen buren met samen minstens vijftien  nationaliteiten en etnische afkomsten. Braziliaans, Vietnamees, Cambodjaans, Duits, Engels, Ghanees, Egyptisch, Moluks, Nederlands, Surinaams, Marokkaans, Turks, Irakees, Iraans, Antilliaans en de verzameling is niet compleet. Dat is echter lang niet alleen wat een buurt divers maakt: Jong en oud wonen hier, werkloos en werkend, in dienst en zelfstandig, creatievelingen en taxichauffeurs, hoogopgeleid, laagopgeleid, lesbisch, hetero, mensen die hier al generaties lang wonen, import, arbeidsmigranten, vluchtelingen en oude rotten. Alles woont naast en door elkaar heen, zowel in verschillende huizen als binnen gezinnen.

Dat betekende overigens niet dat iedereen elkaar kende of dat er altijd al feest gevierd werd. Dat veranderde zo’n jaar of 7 geleden. Een reeks inbraken door criminele jongeren uit de buurt leidde ertoe dat we bij toenmalig burgemeester Eberhard van der Laan aan de bel trokken dat dit “een nieuwe Diamantbuurt zou kunnen worden als we nu niet zouden ingrijpen”. Het resultaat was nauwer contact met gemeente, een actieve wijkagent, aanwezigheid van politie op straat en in het bijzonder wat wij zelf wilden en konden doen: elkaar leren kennen als buurtgenoten zodat niemand zich alleen onveilig hoefde te voelen. Zo ontstonden buurtapp en buurtfeest. En het werkt. Nu we elkaar beter kennen en meer van elkaar weten, is het nog leuker.

Multicultureel mopperen Vandaag kijk ik rond op ons feest. En ik denk aan de kommer-en-kwel-bril van Stef Blok en van al diegenen die, stiekem of openlijk, net zo negatief denken over multiculturele buurten als hij. Hoe wereldvreemd is onze realiteit kennelijk voor hem en de zijnen.

Natuurlijk, de vanzelfsprekende  diversiteit in wonen, werken en leven, ziet niet iedereen in zijn of haar directe omgeving terug. Je moet tenslotte wel ergens leven of werken waar sprake is van diversiteit – en dat is niet alle politici en opiniemakers gegeven (…). Het is echter wel de dagelijkse werkelijkheid van heel veel mensen en in veel meer buurten dan de onze.

Natuurlijk zijn er buurten met problemen, het had hier ook mis kunnen gaan, maar ik verwacht van een politicus dat hij verder kijkt. Multicultureel mopperen draagt zo weinig bij.

Vanzelfsprekende diversiteit zoals op ons plein komt zeker niet altijd vanzelf. Die moet je soms een handje helpen. De sleutel ligt in nieuwsgierigheid naar elkaar en de bereidheid elkaar te leren kennen. Je met elkaar willen verbinden. Dat geldt trouwens voor alles waarin een samenleving divers kan zijn, van kennis tot leeftijd en van achtergrond tot seksuele voorkeur.

Terwijl hier (inmiddels) als vanzelfsprekend de Marokkaanse hapjes naast Egyptische staan en kinderen Surinaamse limonade drinken bij oer-Hollandse pannenkoeken zie je: De multiculturele samenleving is geen keuze. Geen standpunt om voor of tegen te zijn. De multiculturele samenleving is een feit.

De manier waarop je daar als buurt, als stad, als land – én als minister – invulling aan geeft, dát is wel een keus.