Hoe de agrolobby ons land met nepnieuws overspoelt

Nu de wereld tussen waarheid en fictie steeds diffuser wordt, werkt ook de agrolobby steeds rücksichtsloser.

De agrolobby heeft er weer een roeptoeter bij: Marc Jacobs heet hij. Hij komt in het geweer voor het Ctgb, onze overheidsinstantie die gaat over toelating van pesticiden, maar tegelijkertijd het voorzorgsprincipe overboord gooit: er zou te weinig bewijs zijn dat glyfosaat kanker en parkinson veroorzaakt. En daarom mag het gewoon worden gebruikt.

Aanleiding zijn de uitzendingen van Zembla uit september vorig jaar, die haarfijn aantonen dat het Ctgb de veiligheid van het bestrijdingsmiddel niet voldoende toetst. Het middel wordt toegelaten, terwijl ook het RIVM duidelijk wijst op het verband tussen parkinson en glyfosaat.

In tijden van nepnieuws heeft degene met de dikste portemonnee de waarheid in pacht. Deze aanval op de agrilobby werd dan ook hardhandig gepareerd, met dreigementen en met aanvallen op de waarheid door het zaaien van twijfel. Deze tactiek werd ook in de Zembla-uitzending al genoemd.

Flood the zone with shit heet die werkwijze. Iets wat het Trumpisme heeft afgekeken bij bondgenoot Poetin, die zo veel mogelijk geruchten de wereld instuurde over bijvoorbeeld het neerstorten van de MH17.

Diezelfde tactieken zien we terug in de landbouw. Elke aanval op het zorgvuldig opgebouwde, maar wankele kaartenhuis dat agrocomplex heet, wordt gepareerd met twijfels, geruchten en nepnieuws. Nu de wereld tussen waarheid en fictie steeds diffuser wordt, werkt ook de agrolobby steeds rücksichtsloser.

Nietes
De boerenlobby en enkele van hun roeptoeters in de vorm van vakbladen, juichen nu dat het Ctgb de fout in ging. Akkerwijzer, Bloemen- en Plantennieuws en zelfs het Biojournaal voeren ‘onafhankelijk’ onderzoeker Marc Jacobs op. Hij ging met dezelfde statistische gegevens aan de slag die Zembla wist te weerleggen, maar Jacobs vond niet de verschillen die de Zembla-onderzoekers vonden. En dat geeft schijnbaar aanleiding om te concluderen dat het onderzoek van Zembla niet deugt.

De twijfel is gezaaid: Het is hier het ene woord tegen het andere. Het woord van Zembla tegen dat van de agromultinationals. Glyfosaat is vergif, zegt Zembla, nietes, zegt het agrocomplex.

Een normaal mens gaat het hele onderzoek niet napluizen om te zien wat er nu wel of niet waar is. Die gaat het hele bericht niet lezen, laat staan het 253 pagina’s tellende rapport van Jacobs.

Maar de boodschap van de agribusiness is voor boeren wel veel gemakkelijker te slikken. Zij moeten immers met de betwiste middelen werken en hebben hun hele bedrijf in de waagschaal van de agribusiness gelegd. De boodschap van Zembla zou wel een héél zware pil zijn om te slikken. Daarmee zou het hele agro-dogma vallen en dat haalt hun volledige bestaansrecht onderuit.

Dus slikken ze de zoete koek van de agribusiness, die ze op de socials zelf bevestigen door te wijzen op ‘die linksdraaiende boomknuffelaars uit de randstad van Zembla die gesteund wordt door de postcodeloterij en de hele linkse politiek.’

Cargill
Maar wie is nu eigenlijk die ‘onafhankelijk’ onderzoeker die hier twijfel zaait? Om daar achter te komen is geen diepgravend onderzoek nodig. Kijk op zijn Linkedin-profiel, en je ziet dat hij gewoon voor Agrifacts werkt. En ook zijn rapport staat gewoon op de website van deze stichting waarvan de onafhankelijkheid wel vaker ter discussie is gesteld, onder meer door NRC.

En wie op de website van zijn eigen adviesbureau naar beneden scrolt, komt bij zijn opdrachtgevers terecht, waartussen bedrijven uit de landbouw, zoals Yookr en FarmResult, maar ook Cargill, de grootste agro-multinational ter wereld.

Dat hij voor deze bedrijven werkt, kunnen we hem niet euvel duiden. Zelfs niet dat hij een rapport schreef waarin hij het onderzoek van Zembla probeert onderuit te halen. Maar media die hem ‘onafhankelijk onderzoeker’ noemen, zijn moedwillig nepnieuws aan het zaaien.