Hoe Corbyns reputatie wordt besmeurd met aantijgingen van antisemitisme

Jeremy Corbyn ligt zwaar onder vuur. Niets is te gek om de succesvolle leider van de Labour Partij kapot te maken. Bij gebrek aan serieuze argumenten om hem en zijn voorstellen zwart te maken, wordt hij al jaren beschuldigd van antisemitisme. Een paar dagen geleden bereikte deze campagne een nieuw hoogtepunt. Jeremy Corbyn zou in 2014 een krans hebben gelegd voor de Palestijnse terroristen die op de Olympische Spelen van München het Israëlische team uitroeiden. Ook zou hij bij die gelegenheid de Israëli met nazis hebben vergeleken. Nu wordt hij op hoge toon opgeroepen om af te treden en populistische sensatiebladen als de Daily Express schrijven daar gretig berichten over. De praktijk van de nepnieuwsproducenten door alle eeuwen heen leert: kom niet met complete verzinsels. Verschuif de waarheid. Wat de mensen elkaar daarna navertellen, doet de rest.

PLO Corbyn behoort tot de linkervleugel van de Labour Party. Hij koestert vanouds veel sympathie voor bevrijdingsbewegingen in andere werelddelen. Als zodanig erkent hij het recht van de Palestijnen op een eigen staat. In 2014 liet Corbyn – toen nog geen partijleider maar een tamelijk obscure backbencher – zich uitnodigen voor een Palestijns congres in Tunesië. Gedurende de jaren tachtig genoten de PLO en zijn leider Yasser Arafat daar gastvrijheid. In 1985 vermoordden Palestijnse strijders drie Israëliërs in Larnaka op Cyprus. Israël trad meteen hard op. Een squadron vliegtuigen verwoestte het hoofdkwartier van de PLO ten zuiden van Tunis. Daarbij vielen zestig doden en vijfentwintig gewonden, onder hen ook een aantal Tunesiërs. Arafat ontsprong de dans. Die was net op bezoek bij koning Hassan van Marokko.

Er werd een Palestijnse erebegraafplaats ingericht waar de PLO ook andere oud-strijders een laatste rustplaats gaf, onder hen ook geheide terroristen van het soort dat in München die afschuwelijke misdaad pleegde. Je moet als westers politicus die zowel het bestaansrecht van Israël als van een Palestijnse staat erkent, dus oppassen waar je loopt als je daar de graven bezoekt. Onderdeel van het congres in 2014 was een kranslegging voor de slachtoffers van de aanslag in 2014. In dat kader kwam Jeremy Corbyn langs de terroristengraven. Dat is ook waar de beschuldigingen in de populistische pers op neerkomen. Corbyn werd in de buurt van de terroristengraven gesignaleerd. Hij legde daar de krans niet. Die kwam op andere graven terecht. Wie anders beweert, is een leugenaar.

Bezetting Jeremy Corbyn voerde bovendien op dat congres het woord. Hij verklaarde dat de Palestijnen zuchtten “onder een bezetting van het soort dat herkenbaar is voor vele mensen in Europa die de bezetting tijdens de Tweede Wereldoorlog moesten ondergaan, met haar eindeloze blokkades, gevangenschap en irrationeel gedrag van leger en politie”. Dat is heel erg stevig. Dat is snoeihard maar het is geen rechtstreekse vergelijking tussen Israël en Nazi-Duitsland. Het bovenstaande citaat komt uit de Times of Israel die nauwkeurig verslag geeft van wat Corbyn precies op de dat kerkhof deed.

De hetze begon enkele dagen geleden met een groot artike l in de Daily Mail. Onder de kop: ‘Corbyns krans bij terroristengraven’ staan een aantal bij die gelegenheid genomen foto’s. Pas verderop in het artikel staat een zinnetje waaruit blijkt dat hij met zijn krans enkele meters aan de terroristengraven voorbij liep. Maar het gaat om de kop. Om wat die suggereert en hoe dat vervolgens verder de ronde doet op de sociale media. De timing van de Daily Mail was niet toevallig. Er was een aanleiding om juist nu in het verleden van Corbyn te graven. Het vergt nogal wat uitleg om dat duidelijk te maken.

Crisis Om te beginnen: het blijkt dat Corbyn om zo te zeggen wel vaker met een krans langs de verkeerde graven is gelopen. Dat leert ons een handzaam overzicht van zijn faits aet gestes in de New Yorker onder de omineuze titel; Jeremy Corbyn’s antisemitism crisis. Het komt erop neer dat hij als gewoon parlementslid vriendelijke contacten heeft gehad met activisten die bij andere gelegenheden zich wel op antisemitische wijze hebben uitgelaten. Ook heeft hij in een tamelijk grijs verleden wel eens onberaden uitspraken gedaan waarin hij bijvoorbeeld de situatie in Gaza vergeleek met het beleg van Stalingrad of Leningrad. Belangrijker: Corbyn stond toe dat de Labour Party een breed aanvaarde definitie van wat antisemitisme inhield voor intern gebruik in een eigen context plaatste. Deze definitie was opgesteld door de International Holocaust Remembrance Association (IHRA).

Het document van de Labour Party biedt net zo goed een scherpe veroordeling van antisemitisme in al zijn verschijningsvormen. Expliciet wordt gesteld dat het Joodse volk dezelfde rechten heeft als alle andere volkeren. Wel staat aan het eind van het uitgebreide document dat antizionisme niet zomaar gelijk gesteld kan worden met antisemitisme. De Jewish Chronicle drukte het hele document van Labour af als onderdeel van een kritische analyse die sterk het karakter draagt van spijkers zoeken op laag water. Geen zinnig mens kan iets hebben tegen specifiek voor de partij zelf zorgvuldig opgestelde richtlijnen. Toch publiceerden de Jewish Chronicle en twee andere Brits-joodse weekbladen een gezamenlijk hoofdredactioneel commentaar over Corbyn en de Labour Party.

Apartheidsstaat De Labour Party had inderdaad goede redenen om zulke richtlijnen uit te vaardigden. In het recente verleden aarzelden actieve leden niet om Israël af te doen als een apartheidsstaat. Zij proberen op die manier het denken van de Boycot Israël-beweging ingang te doen vinden binnen de partij. Sommigen gingen nog verder. Zo suggereerde volgens de New Yorker het parlementslid Naz Shah in een facebookpost om dan maar alle joden uit Israël naar de Verenigde Staten over te brengen. Corbyn mikte hem onmiddellijk uit zijn schaduwkabinet. Toen Ken Livingstone, prominent partijlid en ex-burgemeester van Londen het voor Shah opnam, kwam hem dat meteen op een schorsing te staan,  onder meer vanwege de opmerking: “Hitler was zionist voor hij gek werd en zes miljoen joden vermoordde. ”

Daarop verzocht Corbyn een bekend mensenrechtenadvocaat, Shami Chakrabarti, om een onderzoek in te stellen naar antisemitisme binnen de partij. Deze trof hier en daar een giftige atmosfeer aan en riep op tot waakzaamheid. Zij stelde een verscherpte en meer transparante procedure voor als leden van antisemitisme werden beschuldigd. En inderdaad: wie de uitspraken van de Labour-leden navlooit, ontdekt dat sommigen van hen nader onderzoek verdienen. Deze massapartij is geen mand zonder rotte appels. Zo gaat het niet aan om zelfs op een besloten vergadering te beweren dat joodse Trump-aanhangers Labour een beentje willen lichten. Corbyn is de eerste om dat te onderstrepen. Op 3 augustus schreef hij een glashelder artikel op de opiniepagina van de Guardian onder de kop: “Ik zal antisemieten binnen Labour elimineren, zij spreken niet voor mij”.

Geloofwaardigheid Nu is duidelijk waarom de foto’s van de kranslegging in Tunis ineens opdoken. De Daily Mail wilde de geloofwaardigheid van Corbyns beginselverklaring aantasten. Kijk zelf: hij associeert zich met terroristen. Hij is wel degelijk antisemitisch en dat geldt ook voor zijn partij. Geen wonder met zo’n islamknuffelaar. Dat is het valse frame dat momenteel over Labour wordt verspreid. Dat is het nepnieuws waarmee een uiterste poging wordt ondernomen om Corbyn en zijn partij kapot te maken zodat ze niet het roer over kunnen nemen van het sinds de Brexit-tragikomedie doelloos rondzwalkende schip van staat.

Want dat is de werkelijke achtergrond van deze campagne: het politieke establishment van Groot-Brittannië bevindt zich in de grootste crisis sinds de Tweede Wereldoorlog. Daarom moet het redelijke en linkse alternatief koste wat kost in diskrediet worden gebracht.