Hobbyvisserij hoort niet in een modern land

Aan de waterkant met mijn hengel, wachtend totdat er een vis beet: zo bracht ik heel wat uren door in mijn kindertijd. Ik vond dat destijds prima, ook al waande ik mij een dierenvriend. Pas later maakte ik de connectie dat ook de vissen dieren zijn en dat zij kunnen lijden en stress kunnen ervaren. Ik gruwel als ik denk aan het enorme leed dat ik vissen heb aangedaan. Rond die tijd was de wetenschap er ook nog niet helemaal uit. Kunnen vissen wel pijn voelen? Kunnen ze wel stress ervaren? Hebben ze wel last van het gevangen worden? Maar nu, zo een 25 jaar later, is het duidelijk. Vissen voelen pijn en ervaren stress.

Ondanks dat dit een feit is, zie ik nog regelmatig groepen mensen – vooral mannen – langs de waterkant vissen. Als ze iets gevangen hebben gaan ze vol trots met hun vangst op de foto. Het doet mij denken aan die rijke jagers die weerloze dieren van grote afstand afknallen en daarna poseren bij de dieren. Proberen deze hengelaars voorzichtig te overtuigen, dat het aan de haak rijgen van vissen niet juist is, kan rekenen op verbaal geweld. Kom niet aan hun ‘hobby’, of ‘sport’ zoals sommigen het proberen te noemen. Maar van een eerlijke wedstrijd of bovenmenselijke prestatie is alleszins geen sprake, daar de vissen niet eens weten dat ze meedoen aan een wedstrijd.

Plezierjacht Onlangs buitelden media over elkaar heen om een vangst van een enorme meerval te melden. Het was een record. Zo een grote meerval had men in Nederland nog niet gezien. Enkele dagen later werd het record wederom verbroken en was het tot in het landelijke nieuws te lezen. Tegelijkertijd berichtte het nieuws ook over een onderzoek waaruit blijkt dat sinds 1970, 88% van de populaties van zoetwaterdieren verdwenen is, waaronder meervallen. Vissen – hengelen, sportvissen of hoe je het ook wilt noemen – is niet anders dan plezierjacht. En met wereldwijd afnemende populaties van dieren, zowel in het water als op land, kan plezierjacht – waaronder pleziervissen – toch niet meer goedgepraat worden.

Nu denken heel wat mensen dat de vissen meestal weer teruggezet worden in het water en dan weer vrolijk doorzwemmen alsof er niets gebeurd is… Vroeger kwam ik vaak langs de populaire visplekken aan de Amstel. In perioden met veel gehengel, lag het water vol met dode vissen. Onderzoeken geven dan ook aan dat veel van de vissen die gevangen werden, uiteindelijk toch sterven na het terug in het water gooien. Dit komt doordat de dieren gewond zijn geraakt, waardoor eten bemoeilijkt wordt. Maar ook de stress kan er in hakken. Dit maakt ze minder weerbaar tegen ziekten, bacteriën en roofdieren. De natuur draait om het recht van de sterkste, maar als door hengelen de vis wordt benadeeld zal dit de balans niet ten goede komen.

Dierkwellerij Een andere veel gehoorde reactie is dat de vis er vast geen last van heeft, omdat ze dezelfde vis later nog eens zouden vangen. Echter, er is ten eerste de vraag of een gemiddelde visser zodanig expert is dat die vissen kan onderscheiden, en ten tweede, kan je een vis die op zoek is naar eten het kwalijk nemen dat die voor een tweede keer in de val trapt? Het is geenszins een bewijs dat het voor vissen geen kwaad kan om ze te vangen, laat staan dat het een rechtvaardiging is.

Hobbyvisserij is een dierkwellerij die gewoonweg niet meer past in een modern land. Het is een activiteit die past in het rijtje van stierenvechten, hondengevechten en andere praktijken die tot doel hebben het leed van dieren te reduceren tot een tijdverdrijf. Het is verschrikkelijk dat organisaties als Sportvisserij Nederland regelmatig ‘visles’ geven op basisscholen om de nieuwe generatie klaar te stomen voor het kwellen van dieren. Pure indoctrinatie van jeugdigen om vooral die connectie, die ik ook miste als kind, niet te maken. Ik hoop oprecht dat veel kinderen er uiteindelijk ook doorheen prikken en die connectie wel maken. Immers kunnen de vissen de hengelaars aan de waterkant missen als kiespijn.