Het zwarte kerstgat: waarom hebben we dat?

Je hebt drie soorten mensen. Twee soorten die lijnrecht tegenover elkaar staan en een die eruit voortvloeit (ik heb het spreekwoordelijk over de kleine messiah natuurlijk). Degenen die stevig uitpakken, nog een derde kerstdag eraan vastplakken of zij, die opgeslokt worden door het kerstvacuüm. Categorie drie vindt altijd een middenweg. Ik val onder categorie twee, of nee, eigenlijk wankel ik nog op anderhalf been, het ene vastberaden om zich los te maken van oude patronen en de ander die tegen zichzelf vecht. Is het niet weer zo een gevoel van zingeving, het gat dat je vult met je morele tegenhanger?

Vroeger, was mijn held de morbide kerstman met zijn rode blosjes in een Coca Cola-campagne. Vandaag de dag is het Koning Charles die foie gras in koninklijke residenties verbiedt.

Sommigen voelen zich verongelijkt, anderen gezegend met deze vrijheid. Trouwens, ik ben echt niet de enige die in het vagevuur van twee verschillende wereldbeelden leeft. Mijn beste vriend die altijd goed uitpakt rond de feestdagen heeft dit jaar zijn koffer ingepakt om zich terug te trekken in de bergen. Hij heeft de navelstreng der lage landen doorgeknipt. 

Gisteren kreeg ik nog zo'n appje van een andere vriend dat ons diner niet doorgaat. Het wordt tijd dat ik aan mezelf ga denken.

Vriendin nummer drie houdt haar telefoon stand-by voor het geval dat de bom barst. Al bellend praten we elkaar door de kerstdagen heen, alsof we een 24/7 intake bij de psycholoog hebben. Wat heb jij gegeten? vraagt ze op een toon van ik-heb-je-wel-door-jij-zondaar.

Soms kunnen dingen anders gaan dan je verwacht. Geen verandering zonder ongemak, geen ongemak zonder verandering. In die ogenschijnlijke chaos is er toch vaak een teken van een onvervalste belofte en hoop. Het zijn de dagen dat oorlog en vrede op hetzelfde moment kunnen plaatsvinden. Een avond als deze, die zo donker leek plaatst de wereld in een ander daglicht.

cc-foto: Malachi Witt