Het WK voetbal maakt het conflict tussen het Iraanse volk en de Islamitische Republiek heel zichtbaar

Het Iraans voetbalelftal heeft er (ongewild) perverse en moorddadige supporters bijgekregen.

Het Iraans voetbalelftal heeft gisteren de beladen wedstrijd tegen de Verenigde Staten verloren. Op een normaal WK, in een land dat geen mensenrechten schendt en verantwoordelijk is voor de dood van minimaal honderden arbeiders, en als de situatie in Iran zich niet zo had voorgedaan als de afgelopen maanden, had dit de Iraanse bevolking en de Iraanse diaspora buiten Iran ontzettend verdrietig gemaakt. Maar dit WK en de situatie in Iran zijn niet normaal.

Voordat we verder gaan hier nog wat actuele feiten & cijfers:

• De afgelopen 10 weken zijn bijna 500 burgers door dit regime vermoord. 
• 50 daarvan zijn kinderen onder de 18 jaar (jongste slachtoffer is 7 jaar).
• In bepaalde delen van Iran (Koerdistan in het westen en Sistan & Beloetsjistanin het oosten) treedt het regime extra gewelddadig op en wordt extra zwaar militair materieel ingezet tegen burgers. 
• Er sluiten steeds meer mensen zich aan bij de protesten, met als meest recente voorbeeld stakingen van vrachtwagenchauffeurs.

Dan nu terug naar dit WK. Al vanaf het begin van deze protesten klinkt er fel kritiek op dit Iraans voetbalelftal. De weken voor dit WK hebben ze zich namelijk niet of nauwelijks uitgelaten over de protesten en het excessieve geweld dat dit regime tegen de demonstranten gebruikt. De kritiek nam alleen maar toe mede doordat veel bekende oud-voetballers als Ali Daei, Ali Karimi en Mehdi Mahdavikia zich wel duidelijk hebben uitgesproken. Ook veel andere prominente Iraniërs (bekende actrices, muzikanten en andere beroemde sporters) hebben van zich laten horen. Maar vanuit het Iraans voetbalelftal bleef het heel lang stil. 

Daar kwam voor en tijdens de eerste wedstrijd op het WK tegen Engeland verandering in. De aanvoerder van het team sprak tijdens de persconferentie indirect zijn steun uit voor de mensen in Iran, die familie en vrienden hebben verloren in de strijd tegen dit regime en het team weigerde om het volkslied mee te zingen. Maar onder druk van het regime (met onder andere dreigementen tegenover hun familieleden) zong het team tijdens de tweede en derde wedstrijd het volkslied wel mee en durfden ze geen statements te maken. 

Na de overwinning op Wales verspreidde het Iraanse regime video’s van feestvierende veiligheidstroepen (tweet van een bekende Iraanse mensenrechtenactiviste). Dit zijn dezelfde mensen die verantwoordelijk zijn voor de dood van honderden mensen. En in een andere situatie zouden niet deze moordenaars, maar zo ongeveer de gehele bevolking de straat op zijn gegaan om de overwinning te vieren. Het feit dat dit niet gebeurde en dat deze overwinning door het regime werd geclaimd en gevierd (en niet door het Iraanse volk), maakt het conflict in Iran zeer zichtbaar. En het Iraans voetbalelftal heeft er zo (ongewild) perverse en moorddadige supporters bijgekregen. Dat ze ondanks dit nog steeds stil zijn maakt ze met de dag impopulairder bij de bevolking van Iran. 

Maar het is niet te laat! De voetballers zijn misschien niet meer actief op dit WK, maar desondanks kunnen ze nog steeds iets van zich laten horen. De dreigementen naar hun familie zullen niet ophouden, maar ze zullen de sympathie van de bevolking winnen, waardoor dit regime nog zwakker wordt. Uiteindelijk weet ik zeker dat ook de voetballers een Iran willen zonder een religieuze dictatuur, met vrijheid voor vrouwen, minderheden, de LHBTIQ+-gemeenschap en vluchtelingen uit landen als Irak en Afghanistan. Nogmaals: het is nog niet te laat!