'Het waren twee fantastische dagen…'

Herinnert u zich hem nog? Die leuke reclameclip voor een uitzendbureau waarin een jongeman ongelooflijk professioneel en opgewekt in zijn eentje een uitermate drukbezochte doe-het-zelfsupermarkt runt? En waar hij als een ware duizendpoot alle klanten tevreden weet te stellen, om na afloop, als hij bij zijn afscheid stevig in de bloemetjes wordt gezet, moe maar voldaan de volgende gedenkwaardige woorden spreekt: “Het waren twee fantastische dagen.”

Een geweldige clip! Absurde humor, helemaal naar mijn hart.

Daarmee blijk ik op een lijn te zitten met  Alexander Pechtold die zijn betoog over het akkoord van de Kunduzcoalitie besloot met de bewuste zin: “Het waren twee fantastische dagen…”

Normaliter zou ik hem, zoals ik wel vaker denk, een pedant ventje hebben gevonden. Pechtold neemt immers de woorden van de jonge man in de mond die een waar Herculeswerk te verrichten had. En daarmee trekt hij in wezen alle krediet voor de prestatie in twee dagen een akkoord tot stand te hebben gebracht naar zich toe.

Niettemin gun ik het de voorman van de partij van het redelijk alternatief deze keer. Van harte zelfs, want ik denk ook dat het akkoord voor een heel belangrijk deel op zijn conto kan worden geschreven – de inbreng van Jan Kees de Jager even buiten beschouwing latend.

Waar Rutte en Verhagen zeven weken radiostilte nodig hadden om iets faliekant te laten míslukken, lukte drie oppositiepartijen met de coalitie binnen twee dagen wél: er lag een akkoord op tafel. Nee, natuurlijk is het niet perfect, maar het is een beginnetje: een aantal impopulaire maatregelen is ingetrokken en op het gebied van natuur en cultuur is een en ander gewonnen. Na de verkiezingen zien we verder, maar voorlopig is er wat broodnodige rust in de tent.

Dit verdient lof en respect. Dus, Alexander Pechtold cum suis , chapeau!

Diederik Samsom daarentegen heeft wat mij betreft een wanprestatie geleverd. En dat zeg ik als PvdA-lid. Toegegeven, ik ben pas twee jaar lid, maar stem al sinds mijn eenentwintigste op de PvdA. Ik heb me officieel als lid aangemeld toen Job Cohen partijleider werd. Ik was de steeds banaler toon van het debat in de Tweede Kamer namelijk zat, en hoopte dat Cohen tegenwicht zou kunnen bieden tegen met name Geert Wilders. Ik gruw van populisme, ik verafschuw het, ik kan er fysiek onpasselijk van raken.

Helaas bleek de man niet opgewassen tegen het verbale geweld van de blonde leider. Maar door Diederik Samsom te kiezen als fractieleider, is de partij in mijn ogen nog verder van huis. Door zich afzijdig te hebben gehouden van de onderhandelingen over het begrotingsakkoord, door huilie huilie te doen in plaats van als leider van de op een na grootste partij in het parlement het initiatief naar zich toe te trekken, heeft de PvdA nu de twijfelachtige eer in één adem te worden genoemd met de SP en PVV. Twee partijen waarvan ik niets moet hebben, met name van de laatstgenoemde niet.

De twijfels die ik over de partij begon te krijgen maar nog kon verdringen toen Hans Spekman – of all people – als voorzitter werd aangesteld, komen nu in alle hevigheid aan de oppervlakte, en ik vrees dat mijn vertrouwen in deze partij tot onder het nulpunt is gedaald.

Ik heb niet op Hans Spekman gestemd, noch op Diederik Samsom (hij was immers de adviseur van Cohen, en we hebben gezien hoe het met de man is vergaan). Daarmee heb ik – zonder mezelf op de borst te willen kloppen – correct ingeschat, denk ik, wie je nu juist níét moet hebben om het land verder te helpen in deze crisistijd.

Wat nu? Moet ik consequent voor mezelf zijn en bedanken voor het lidmaatschap? Ik ben er nog niet uit. Bovendien wordt de keuze voor een ander ook steeds moeilijker. Tenslotte begint het Nederlandse parlement zo langzamerhand op de protestantse kerk te lijken: afsplitsing na afsplitsing, splinterpartijtje na splinterpartijtje…

Gelukkig heeft uw teleurgestelde blogger nog voldoende tijd om zich te beraden voordat ze de – steeds frequenter – gang naar de stembus weer moet maken.

Dit artikel is eerder verschenen op het weblog Nogal Irritant