Het VN-voorstel voor een wapenstilstand in Gaza is een lichtpunt

Ik weet dat de enkel van Frenkie de Jong belangrijker is maar de Veiligheidsraad heeft op dezelfde dag dat Oranje die roemrijke megazege boekte op het elftal van de dwergstaat IJsland met bijna algemene stemmen – ook die van China – een vredesplan aangenomen voor Gaza. Het komt uit de koker van de Verenigde Staten. Dat is in dit geval een goede zaak omdat het voor Israël een onmisbare bondgenoot is. De regering Netanyahu merkt bovendien dat zowat de hele wereld er achter staat. Alleen Rusland stemde niet voor. Het onthield zich.

Het plan eist zware concessies van Israël. Het moet zijn troepen volledig uit Gaza terugtrekken. Vervolgens worden de gijzelaars die in handen zijn van Hamas geruild voor Palestijnse gevangenen. Dit alles dient uit te monden in een permanent staakt het vuren waarna een meerjarenplan wordt opgesteld voor de wederopbouw van Gaza.

In feite betekent dat een terugkeer naar de status quo ante, de toestand zoals die eerder was. Belangrijk: elke grenscorrectie is uit den boze.

Eigenlijk is dat een treurig einde. Al het bloedvergieten, alle verwoestingen waren voor niets. De Palestijnen zijn geen stap dichter bij hun staat gekomen. Israël moet toezien hoe Hamas zich in de komende jaren herpakt, al mag het blij zijn nu het vege lijf te redden.

Toch is dit de enige manier om onmiddellijk een eind te maken aan de vijandelijkheden en het bloedvergieten. Het kan allemaal een eerste stap zijn naar een definitieve oplossing die acceptabel is voor iedereen tussen de rivier en de zee.

Het zou mooi zijn als de pro-Palestina activisten het voorstel van de Veiligheidsraad verdedigden als eerste kleine stap naar vrede. Uitgangspunt dient te zijn dat iedereen die nu in het gebied woont het recht heeft daar te blijven. Het heeft weinig zin mensen dat op grond van hun achtergrrond en hun verleden te ontzeggen. Dat is de snelste weg naar een nieuwe ronde oorlog want je zou kunnen zeggen dat de Israeli en de Palestijnen elkaar afmaken vanwege de interpretatie van hun gezamenlijke geschiedenis. Ze hebben daar elk eigen opvattingen over en op grond daarvan misgunnen ze elkaar het woonrecht. Toch hebben ze allebei recht op hun vaderland.

Er wordt wel gezegd: 'De zionisten negeerden het feit dat er destijds al mensen in Palestina woonden'. Dat is zo maar er konden er destijds genoeg mensen bij. Het Palestina uit de nadagen van het Ottomaanse rijk had een behoorlijk economisch potentieel, onder meer door de gestage groei van het toerisme naar de heilige plaatsen. Er was ruimte en genoeg land te koop voor nieuwkomers. Zo werd Palestina een immigratieland zoals Nederland dat  is sinds de jaren zestig van de vorige eeuw.

Een tweede overeenkomst is dat de komst van de joodse migranten al gauw tot hetzelfde soort onvrede leidde, waarop bij ons Geert Wilders zijn politieke beweging heeft gebouwd. Ons land kent veel discriminatie en wantrouwen tussen bevolkingsgroepen maar tot grootschalig interetnisch geweld leidt dit niet. Tussen de rivier en de zee gebeurde dat wel. Al in de jaren twintig van de vorige eeuw raakten nieuwkomers en autochtonen met elkaar slaags  omdat Arabische leiders met PVV-argumenten de immigratie wilden terugdraaien. Dit heeft geleid tot een verharding aan beide kanten, het uitroepen van een joodse staat en een reeks oorlogen die stuk voor stuk een verzoening tussen Israëli en Palestijnen nog eens extra bemoeilijkten.

Je kunt wel proberen deze tragische brij te gieten in de puddingvorm van het kolonialisme maar daar is niemand bij gebaat ook al zou dit verhaal onderdeel worden van een internationale wetenschappelijke consensus. Hier doet zich namelijk het gevaar voor van two can play that game. Als je in het Midden-Oosten een onderscheid wilt aanbrengen tussen kolonisten en autochtonen, dan kan dat in Europa net zo goed. Met deze manier van denken help je om zo te zeggen de  Marine Le Pen aan de volgende overwinning.

Het land tussen de rivier en de zee moet uiteindelijk het nationaal tehuis worden voor joden en Palestijnen waarbij zij elkaar helpen in plaats van elkaar tot op het bot bestrijden. Hoe en met welk tijdpad ze dat vorm geven, is een kwestie van onderling overleg.

Het eerste wat wij concreet kunnen doen, is hulp bieden bij de wederopbouw van Gaza. Misschien kunnen de rectores magnifici van de universiteiten weer zo'n brief schrijven met daarin een eerste schets van de manieren waarop hun instellingen hulp kunnen bieden aan het verwoeste hoger onderwijs daar.

Voor het overige ben ik van mening dat het  toeslagenschandaal niet uit de publieke aandacht mag verdwijnen en de affaire rond het Groninger aardgas evenmin ook al is de laatste put nu dicht. Tevens noem ik de PVV een extreemrechtse partij.

Beluister het Geheugenpaleis, de wekelijkse podcast van Han van der Horst en John Knieriem over politiek en geschiedenis. Nu: hoe bijzonder is de winst van rechts bij de Europese verkiezingen?