Het vertrek van Sigrid Kaag maakt deel uit van een cultuuroorlog

Dom Nederland doet aan stemverheffing en niet zo’n klein beetje ook.

Het valt nog mee hoeveel waardering Sigrid Kaag krijgt nu zij Nederland verlaat omdat de Verenigde Naties haar hebben aangesteld als coördinator voor de humanitaire hulp aan en de wederopbouw van Gaza. Uit die lof concludeer je dat haar vertrek een groot verlies voor Nederland is en dat zij in het Midden Oosten nuttiger dingen kan doen dan in onze door chagrijn en misplaatste zelfvoldaanheid overwoekerde polder.

Niettemin wordt er ook op grote schaal gesmaad en gescholden. Dom Nederland doet aan stemverheffing en niet zo’n klein beetje ook. Consequentie is daarbij ver te zoeken. Jarenlang werd zij uitgekreten voor een heks, die maar snel haar bezem moet pakken. Nu zij het dóet en haar ministerszetel ontruimt, wordt haar vaandelvlucht verweten, zelfs door types die beter moesten weten. Opeens wordt van mevrouw Kaag verwacht dat zij blijft hangen tot het bittere einde van het demissionaire kabinet.

Daar pást zij voor en terecht. Over het algemeen heeft mevrouw Kaag de aan haar toevertrouwde departementen voortreffelijk beheerd. Haar enig falen was de ontruiming van Kaboel door de daar aanwezige Nederlanders. Zij trok daaruit de consequentie en deed amende honorable door als minister van Buitenlandse Zaken af te treden. De vaderlandse financiën draagt zij dezer dagen in perfecte orde over aan haar opvolger. Dit alles dankzij voorzichtig en zuinig beleid, althans volgens de normen die rechts beweert uit te dragen.

De voortdurende campagnes tegen Kaag waren dan ook niet inhoudelijk van aard maar onderdeel van een cultuuroorlog. Kwaadsappig, kleinsteeds en xenofoob Nederland kan een grande dame, tot in de toppen van haar tenen geciviliseerd, haar talen sprekende, belezen en gestudeerd, niet verdragen. Ook als dit allemaal niet aangeboren is maar aangeleerd want Sigrid Kaag groeide in een goedkoop Zeister flatje op als dochter van muziekdocenten. Kaags politieke standpunten deden er niet toe. Het ging om haar levenshouding waaruit onwil bleek met Jan en Alleman de polonaise te lopen. Zo werd zij ongewild een icoon in de strijd tussen beschaving en barbarij. Het ongewassen deel des volks vond dat ze maar verbeelding had met haar air van voornaamheid, dit in tegenstelling tot toffe grieten zoals Caroline van der Plas. Demagogen maakten daarvan gebruik om voor zichzelf populariteit te zoeken. Zij behaalden in de Kamerverkiezingen van november een grote zegepraal.

Nu verlaat zij het land terwijl een kongsi van kleingeestigen onder leiding van een mad scientist “lastige” grondwetgesprekken voert – dixit Nathalie Righton in de godvergeten Volkscourant. De goede wil blijkt volgens haar uit de vaste wil van de deelnemers er met zijn allen uit te komen. Kortom: de wraak wordt voorbereid en wij achterblijvers kunnen ons alleen maar schrap zetten. We moeten zijn als Fred en Ginger: Let’s face the music and dance.

Het is een treffend slotakkoord voor 2023.

Voor het overige ben ik van mening dat het toeslagenschandaal niet uit de publieke opinie mag verdwijnen en de affaire rond het Groninger aardgas evenmin.

Beluister Het Geheugenpaleis, de wekelijkse podcast van John Knieriem en Han van der Horst over politiek en geschiedenis. Nu: wat als we Oekraïne laten verliezen?