Het succesvolle feminisme van Donald Trump

Er wordt wel gezegd dat Donald Trump een feministische golf in gang heeft gezet. En dat was natuurlijk ook zo. De Women's March van 2017 was een keerpunt. De wereld veranderde sindsdien in hoog tempo. Vrouwen rukken nu aan alle kanten op. Terecht. Maar is het ook een overwinning? Of is het resultaat toch gewoon Trump?

Neem Engeland waar de compleet gestoorde Liz Truss is vertrokken. Zij heeft het land zo ten gronde gericht dat Boris Johnson zijn kans schoon ziet en zich opnieuw opwerpt als premier. Take Back Control. Het enige dat de Britten nog kan redden, is nieuwe verkiezingen maar daar moeten de Conservatieven dan zelf mee instemmen. “Dat is als kalkoenen die kiezen voor kerstmis,” luidde de helderste analyse. Had Theresa May de Brexiteers maar tegengehouden toen dat nog kon.

In Zweden heeft een monsterverbond van extreemrechts en conservatieven de macht verworven. Eerste actie: het afschaffen van het ministerie van Milieu. Ebba Busch, de vrouwelijke minister van Energie, Bedrijfsleven en Industrie, beweerde dat milieu “te veel gewicht” had gekregen onder vorige regeringen.  De 26-jarige Romina Pourmokhtari, dochter van Iraanse vluchtelingen, is benoemd tot minister voor Klimaat. Eat that Greta Thunberg, zou je denken maar helaas. De klimaatcrisis wordt gereduceerd tot een energieprobleem, op te lossen door de bouw van kerncentrales.

In Italië is een soortgelijk uiterst rechts verbond ontstaan. De eerste vrouwelijke premier, ex-journaliste Giorgia Meloni, heeft fascistische wortels. Zo dreigt een op het oog progressieve overwinning - hoera, een vrouw - toch te leiden tot duistere herhaling van de geschiedenis. Het nieuwe ministerie voor Gezinszaken en Geboortecijfer wordt bezet door voormalig journaliste Eugenia Roccella. Die is tegen het recht op abortus. Ze is niet de enige. Binnen haar partij Broeders van Italië geloven ze in het complot van de omvolkingstheorie. Dus dat wordt fokken. Of zoals ze daar zeggen: bunga bunga.

Een vrouw als premier. Ik heb wel beweerd dat dat hier onmogelijk is omdat een vrouwelijke lijsttrekker in Nederland altijd minder stemmen krijgt dan een mannelijke. Maar de geschiedenis verandert waar je bij staat. Edith Schippers, door Zembla ooit betiteld als Minister van Tabak omdat ze zo makkelijk te belobbyen is, betreedt weer het politieke toneel. Zij gaat warmdraaien in de Eerste Kamer om vervolgens het VVD-lijsttrekkerschap over te nemen van Rutte, is alom de verwachting.

Het uiterlijk van de Nederlandse politiek is dan in een klap veranderd. Schippers komt in de verkiezingscampagne tegenover Sigrid Kaag te staan en misschien ook wel tegenover Marjolein Moorman als die het linkse blok van PvdA en GL gaat leiden. Voeg daarbij Marijnissen, Simons en Ouwehand. De volgende Tweede Kamer-verkiezing draait dan om vrouwen. Terwijl 5 jaar geleden Marianne Thieme bij debatten in haar eentje tussen louter mannen stond, als ze al werd uitgenodigd. Zo snel kan verandering gaan.

De feministische golf lijkt kortom succesvol. Maar het blijkt geen garantie om ellende te voorkomen. Schippers verklaarde in 2016 dat ze - in tegenstelling tot Rutte - samenwerking met de PVV niet wilde uitsluiten. Ze zei ook dat Rita Verdonk en Ayaan Hirshi Ali haar rolmodellen zijn en dat "onze cultuur een stuk beter is dan alle andere die ik ken".

Trump kan tevreden zijn met zulke vrouwen.

cc-foto: Johnny Silvercloud