Het Slachtofferfeest

Zodra het jaarlijkse Islamitische offerfeest begint, ontwaakt in Nederland tegelijkertijd het boze racistische afweermonster dat voorheen sluimerend, vanuit het donkerte van zijn schuilplaats, aan het wachten was op een lekker en sappig aangrijpingspunt.

Het monster begint altijd met een culinair voorgerecht van dreigend gegrom over het leed van de dieren die onverdoofd onder het islamitische mes bezwijken, en zet zich daarna schrap voor een digitaal hoofdgerecht vol met rauwe en lege argumenten in een saus van een wilde heksenjacht op het ‘barbaarse islamitische volk’. Hoe halen ze het in hun achterlijke hoofd om praktijken uit het stenen tijdperk toe te passen op deze lieve zielige dieren? Hert-verscheurend! Het nagerecht is altijd een zichzelf centraal stellende moraliserende berechting van iedereen die tegenargumenten durft te bieden aan het lege gescheld, gehaat en gespuug. Het afweermonster boert vervolgens voldaan de woorden ‘dierenbeulen en barbaars!’ uit en keert verzadigd terug naar zijn hol om uit te rusten. Totdat er weer een aanleiding komt langshuppelen die aan flarden moet worden gescheurd. Vooral voor het Islamitische mensenvlees kun je het afweermonster altijd wakker maken.

Het afweermonster leeft in menige racist die in een hypocriete staat van zijn de feiten vergeet als het gaat om het dierenleed in Nederland. Ritueel slachten is bijvoorbeeld bij de wet toegestaan en op de dag van het offerfeest zijn het niet voornamelijk de schapen die worden geslacht maar runderen, kalveren, varkens, kippen en vleeskuikens, vaarzen, kalkoenen en ander pluimvee, geiten, paarden en konijnen. Tijdens het offerfeest stopt het dagelijks nationaal moorden van 1,8 miljoen dieren per dag niet abrupt , puur omdat een aantal mensen offerfeest vieren met of zonder geslacht schaap. In juni van dit jaar zijn bijvoorbeeld nog 1.180.000 varkens geslacht ten opzichte van 55.000 schapen. Dat is tweeëntwintig keer zo veel.

In de discussie over ritueel slachten gaat het nooit over het onzichtbare, bizarre aantal dieren dat in de Nederlandse veehouderij de dood vindt: 675 miljoen per jaar, hun lugubere einde of het dierenleed in de bio-industrie en daaraan verbonden melk-industrie. En ter vergelijking ook niet over het consumeren van 2,7 miljoen dieren tijdens een westerse viering zoals kerst. Nee, het gaat over het monopolie op wreed zijn tegen dieren.

Onverdoofd of immobiel? Laten we beginnen met het einde: het Nederlands slachtritueel. Acht miljoen varkens (verboden voor consumptie voor Joden en Moslims)  worden jaarlijks geslacht. Dat alleen is al tien keer meer dan het geschatte aantal rituele slachtingen per jaar. Deze roze en intelligente slachtoffers worden volgens Europese richtlijnen eerst gekeurd en dan bedwelmd met koolzuurgas, wat voelt als brandende lucht in het ademhalingsstelsel. Het duurt bij dit ritueel gemiddeld zo’n dertig pijnlijke seconden voordat het dier het bewustzijn verliest. Dit gaat met horten en stoten, kotsneigingen en happen naar adem. In een ander geval krijgen ze een gelegaliseerde elektrische shock. Door beide technieken worden de varkens bewusteloos en immobiel, niet verdoofd. Het maakt het slachten efficiënter, veel makkelijker en veiliger: je wilt immers als slachter geen trap in je gezicht krijgen van het dier dat in de vecht- en vluchtfase terechtkomt. Daarna krijgt het dier een pin door het hoofd (een kogel eigenlijk) of een steek in het hart om daarna te worden geslacht en door een broeibad van 60 graden Celsius gehaald. De koolzuurgasmethode is al sinds 1978 in opspraak vanwege het aanverwante leed en heeft veel kritiek gekregen maar haalt de legalisering in 2000 alsnog. Na het verdovingsritueel komen veel dieren vaak bij bewustzijn terwijl ze opengesneden aan de vleeshaken spartelen of in het broeibad terecht zijn gekomen en door een pijnlijke verdrinkingsdood ten onder moeten gaan.

Runderen worden geslacht nadat ze in een soort tunnelachtige apparaat worden vastgezet en 180 graden gedraaid. Het apparaat, de rituele mes of het schietmasker maakt het dier immobiel. Maar er is geen wetenschappelijk eenduidig antwoord of het dier meer pijn heeft bij het Nederlandse of Islamitische ritueel van slachten. Een schietpen zou bijvoorbeeld alleen het motorische gedeelte van de hersenen uitzetten, niet het pijncentrum en al helemaal niet het limbische systeem waar de stress huist. Dierenartsen die het welzijn zogezegd moeten controleren zijn beperkt tot de inzage van de verdovingsapparaten en of de dieren na het hele Nederlandse ritueel echt buiten westen zijn. Niet hoe lang het dier daarvoor heeft geleden of hoe het dit heeft ervaren.

Ook vijfentachtig miljoen kippen en vleeskuikens werden in de afgelopen maand immobiel gemaakt door ze bij volle bewustzijn op te hangen aan slachthaken. Dat is dus hetzelfde als dat je een haak krijgt door de enkel, om daaraan aan het volle gewicht te worden opgehangen voor het kielhaalritueel: dompelen in een elektrisch geladen bad met water. Met een grote kans op falen overigens, waardoor deze bosvogels bewust blijven tijdens het slachten. Hoe comfortabel.

Een stap voor het einde. Animal Rights Watch heeft een glimp laten zien hoe het einde voor het echte einde voor veel veedieren er uitziet. Varkens worden bijvoorbeeld uit de transportvrachtwagens geschopt, geslagen en aan de oren getrokken naar de wachtstallen waar de existentiële stress van het bange dier verder wordt opgebouwd bij het ruiken van bloed en het horen van soortgenoten die het uitkrijsen van angst en pijn. Soms nadat ze urenlang hebben gewacht in de laadwagens in de bloedhete zon, omdat er nog geen ruimte was in de wachtstallen. Daarvoor hebben ze in hun korte leventje geleefd in kleine ruimtes met beperkte bewegingsvrijheid waardoor ze uit stress kauwden op de stangen van hun gevangenis.

Dit allemaal in tegenstelling tot het koosjer of halal omgaan met het dier dat tijdens het leven en net voor de slacht geen stress mag ervaren. Het slachtmes moet vlijmscherp zijn, het dier mag geen ander dier geslacht zien worden en het dier moet een goed leven hebben gehad. Jagen op dieren voor de huid alleen is ook verboden net zoals het mishandelen of onnodig doden van dieren. Of dit daadwerkelijk altijd wordt nageleefd is de vraag, maar over deze humane regels, die verre van achterlijk zijn, wordt nooit gesproken.

Van de resterende 99,82% van de dieren ligt er een wereld aan dierenleed klaar in de onzichtbare wereld van de Nederlandse bio-industrie. Veel mensen in Nederland vergeten dit vooral tijdens het offerfeest. Dat bijvoorbeeld ook achter melk en melkproducten zoals  kaas, boter, of toetjes en je dagelijkse gekookte ei een beestachtige wereld aan mishandeling schuilt. De mens die overigens de enige zoogdier is die nog zuigt na zoogtijd eist dat de koe zich onderwerpt aan menselijk moederschap. Hierdoor leeft een koe maximaal vijf jaar in plaats van de natuurlijke dertig jaar. Het zielige dier stort na vijf jaar namelijk uitgeput  in door jaarlijks geïnitieerde zwangerschappen en het melken waarna het automatisch onderdeel wordt van de vleesindustrie. Tijdens haar leven wordt ze dus keer op keer verkracht, uitgemolken, en bestolen van haar kalvekinderen, waarvan jij de melk dus drinkt. Die kalveren worden kort na de geboorte geïsoleerd in pikdonkere iglo’s en krijgen melkvervangers met veel vet en zonder ijzer zodat hun vlees ‘blank’ wordt. Het dier lijdt in een kort en stressvol leven van zes maanden aan bloedarmoede en diarree voordat het wordt afgevoerd en afgemaakt. Natuurlijk verdoofd, want Nederland is immers humaan.

Kuikens die in zes weken klaargemest worden tot vleeskuikens en bijna bezwijken onder hun snel toegenomen lichaamsgewicht worden richting het slachthuis in krappe kratten vervoerd net als hun lotgenoot: de konijn. Legkippen leggen zo’n 300 eieren per jaar, zeer abnormaal en belastend, in een verduisterde loods waar hun snavels worden afgebrand om pikorde gedragingen te voorkomen. Mannelijke kuikentjes worden door hun onbruikbaarheid met koolzuurgas gedood en gehakt. En 70 % van de vangst in de visserij word, ontdaan van het leven, doodleuk weer overboord gegooid. Want onbruikbaar.

Samengevat is het racistische afweermonster duidelijk een herkauwer, hypocriet en blind voor het eigen comfort dat stoelt op de eigen bloederige en mishandelende industrie. Het constant maar aansnijden van ‘Islamitische wandaden’ in de vleesindustrie is namelijk moralistisch beperkt en heeft uiteindelijk een heel ander motief: Moslim- of Jodenhaat. Het heeft niets met dieren te maken, hun zware leed, hun wrede leven of lugubere dood. Maar met de eigen onstilbare honger naar dominantie en zelfverrijking.

Eet smakelijk!