Het schrappen van zorg voor transgender vrouwen is een gevaarlijk precedent
Het is een aanval op de rechten van een van de meest kwetsbare groepen in onze samenleving.
De aankondiging van minister Agema en staatssecretarissen Maeijer en Karremans om te bezuinigen op de subsidieregeling voor borstprotheses voor transgender vrouwen raakt me diep. Het is niet zomaar een budgettaire maatregel; het is een aanval op de rechten van een van de meest kwetsbare groepen in onze samenleving. Als we deze rechten laten verdwijnen, laat dat zien hoe fragiel emancipatie en gelijkwaardigheid in Nederland nog steeds zijn. Dit is de kanarie in de kolenmijn – en we moeten alarm slaan.
Voor veel transgender vrouwen is de weg naar hun ware zelf al bezaaid met obstakels. De sociale, emotionele en lichamelijke veranderingen tijdens hun transitie zijn vaak zwaar en intens. Deze veranderingen zijn noodzakelijk om hun identiteit te kunnen belichamen in een wereld die hen maar al te vaak nog ziet als 'anders'. De beslissing om deze zorg te schrappen is niet alleen een financiële kwestie; het gaat over het ontkennen van de basale menselijke waardigheid en het recht op zelfbeschikking.
Laten we niet vergeten waarom deze regeling er kwam: omdat de zorg voor transgender personen in Nederland ernstig tekortschiet. Het ontbreken van borstvorming na hormoonbehandeling kan leiden tot hevige gevoelens van dysforie, wat het leven van een transvrouw ondraaglijk kan maken. Een borstconstructie is geen luxe, het is een noodzaak in de transitie naar een volwaardig leven. Als deze optie verdwijnt, vergroot dat de mentale en fysieke last die deze vrouwen al dragen. Het signaleert dat hun zorg minder belangrijk is, dat hun levens minder waarde hebben.
Wat deze bezuiniging nog schrijnender maakt, is het bredere beeld dat we zien. Er is een trend gaande, niet alleen in Nederland maar wereldwijd, waarin rechten van transgender personen worden aangevallen. Deze bezuiniging past in dat patroon. Wanneer de rechten van een kwetsbare groep als eerste worden weggesneden, is dat een teken dat we als samenleving op een gevaarlijke weg zijn. De rechten van transgender personen zijn een graadmeter voor hoe inclusief en gelijkwaardig een samenleving werkelijk is. Als we deze rechten afbreken, wie volgt er dan?
Zorg gaat niet alleen over fysieke behandelingen, het gaat over het erkennen van iemands volledige menselijkheid. Door deze regeling te schrappen, negeren we de waarde van deze levens. We verminderen ze tot een besparingspost op een balanssheet. Dat is onacceptabel. Onze collectieve strijd voor emancipatie is niet voltooid zolang de rechten van onze meest kwetsbare groepen niet volledig zijn beschermd.
De zorg voor transgender vrouwen mag niet als een luxe worden gezien. Dit gaat over hun basisrecht om zichzelf te zijn. De bezuiniging op hun zorg is een aanval op dat recht, en daarmee een aanval op ons allen. Het is aan ons – als gemeenschap, als bondgenoten, als samenleving – om hiertegen op te staan. We moeten blijven vechten voor de rechten van transgender personen, niet alleen omdat het hun leven verbetert, maar omdat het fundamenteel is voor de gelijkwaardigheid van iedereen.
Deze bezuiniging is niet zomaar een politieke beslissing. Het is een ethische en morele dwaling. Laten we duidelijk zijn: de strijd voor gelijkwaardigheid eindigt niet totdat iedereen, ongeacht hun genderidentiteit, toegang heeft tot de zorg die ze nodig hebben om zichzelf volledig te kunnen zijn. Dat is de basis van echte emancipatie. Laten we deze kanarie niet laten sterven in de kolenmijn.