Het niveau van het klimaatdebat moet omhoog

Over een paar weken komt de e-mail van de belastingdienst met de uitnodiging om aangifte te doen. Dat bood tot nog toe de nodige stress maar met ingang van 2019 gaat dat veranderen. Ik weiger voortaan nog aangifte te doen. Van belasting betalen kan geen sprake meer zijn. Het maakt namelijk toch niets uit. Mijn bijdrage aan de inkomstenkant van Nederland is vergeleken met de grote hoop zo weinig, in percentages gerekend met zo’n gigantisch aantal nullen achter de komma, dat geen mens iets van een effect merkt op de totale nationale rekening. Die gedachte geeft veel rust.

Dit alles is net zoveel waard als de veel gehoorde stelling dat de Nederlandse klimaatdoelstellingen de mondiale temperatuurstijging met 0,00000001 procent zal terugbrengen. Sla me niet dood om een nul teveel of te weinig. Laat de grote landen zoals China, India of de Verenigde Staten maar in actie komen. Dan scheelt het wel een slok op een borrel. Wij daarentegen halen ons in ons kikkerlandje ongehoord veel op de hals en het maakt toch niets uit.

Dus: waarom zou je nog belasting betalen. Het maakt op de grote hoop tóch geen verschil.

Morele verplichting Het zogenaamde debat over de klimaatdoelstellingen staat in Nederland op een laag peil. Het remmen van de opwarming is een mondiaal project waar alle landen op hun manier hun bijdrage aan moeten leveren. Nederland net zo goed als India. Luxemburg en Liechtenstein net zo goed als China en Brazilië. Anders komt er niets van terecht. Wij zullen het met zijn allen moeten doen of het zal mislukken. Een land kan zich niet aan zijn morele verplichtingen onttrekken met het argument dat het te klein is om verschil te maken. Eendracht maakt immers macht.

De lulkoek over het minimale percentage is niet het enige element dat de discussie verziekt. Er zijn ook nog een aantal zogenaamde deskundigen die niet willen geloven dat er een grote samenhang bestaat tussen de door de mens veroorzaakte CO2-uitstoot en de opwarming van de aarde. Zij zijn in hun soort nogal vergelijkbaar met creationisten die de theorieën van Charles Darwin verwerpen. Ze bewegen zich buiten de consensus van het vakgebied en als je hun levensbeschrijvingen bekijkt, blijkt daar vaak genoeg uit dat ze van heel veel dingen verstand hebben maar niet van het klimaat. Toch doen ze daar apodictische uitspraken over om vervolgens gehoor te vinden bij populistische kannengieters wier verdienmodel is gebaseerd op handel in eenvoudige (schijn)oplossingen. Het laatste voorbeeld is het door de Telegraaf gepromote manifest van vierentwintig geleerden, die of niet zo geleerd blijken te zijn of zich nooit met klimaatonderzoek hebben bezig gehouden zoals blijkt uit hun functieomschrijvingen.

Het manifest zelf wordt geschraagd door een polemisch geschreven essay met lapidaire en twijfelachtige onderbouwing. Auteur is gezien toon en stijl naar alle waarschijnlijkheid dr. Kees Lepair die blijkens zijn levensbeschrijving net als de overige ondertekenaars nooit enige betrekking heeft gehad tot klimaatonderzoek.

Zo blijven in de praktijk de onder de paraplu van Ed Nijpels gedane aanbevelingen – veel meer dan tweehonderd pagina´s bij elkaar – in feite buiten schot. Dat de opwarming van het klimaat een groot probleem wordt, is buiten kijf. De vraag is niet of we er iets aan moeten doen maar wat er moet gebeuren en hoe. En wie de rekening krijgt. En op welke manier wij de kwaliteit van het bestaan voor iedereen in Nederland gaan handhaven en hopelijk zelfs verbeteren. Aan deze wezenlijke punten komt nu niemand toe.