Het niet opgeheven vingertje van politici

Afgelopen vrijdag werd coronaminister Hugo de Jonge geïnterviewd door Hart van Nederland journalist Sam Hagens. Hagens stelde (uiteraard kritische) kijkersvragen. Al snel raakte De Jonge geïrriteerd en hief een vinger in de lucht om de in de vraag geschetste realiteit te corrigeren. Op het moment dat hij dat deed corrigeerde hij gelijk zichzelf. Hij corrigeerde zijn eigen opgeheven vingertje, beter gezegd. “Terug in je vuist” leek hij tegen zichzelf te zeggen. Vervolgens maakte hij zijn punt, driftig gesticulerend met de vuist, die het opgeheven vingertje maar met moeite leek te kunnen beteugelen. Duim op de gekromde vingers zodat hij Hagens voor z’n gevoel nog een klein beetje terecht kon wijzen, maar de kijker thuis hem ook niet als betweter zou kunnen zien. Keurig volgens de lessen van zijn persvoorlichter, zo stel ik me voor.

Het is een verwerpelijk fenomeen. Het niet opgeheven vingertje van politici. Mark Rutte voorop. Vingers helemaal gekromd, duim erbovenop en dan voor je borst als een dirigent je woorden kracht bijzetten, extra nadruk geven. Totaal onnatuurlijk natuurlijk. Je ziet dat er iets aan ontbreekt. Het is een slap aftreksel van het opgeheven vingertje. Een geamputeerd gebaar. Verzonnen door de voorlichters, die als de dood zijn dat hun man (want je ziet het vooral bij mannen) als betweter versleten wordt. Een typische uiting van zwak leiderschap en een fenomeen van deze. De tijd waarin politici meer bezig zijn met geen fouten maken dan met een betere wereld en een beter land. Een fenomeen dat we natuurlijk samen met zijn allen hebben gecreëerd. Samen hebben we het opgeheven vingertje de politiek uitgejaagd. Dat prachtige bevlogen, geestdriftige, opgeheven vingertje.

Begrijp me niet verkeerd. Het hoeft van mij geen zwaaiende vuist boven het hoofd te worden, maar af en toe een opgeheven vingertje van iemand die zonder terughoudendheid, angst of berekening staat voor wat hij (want je ziet het vooral bij mannen) zegt, dat mag toch wel? Iemand die zich gewoon weer eens lekker uit de tent laat lokken, bijvoorbeeld door een domme vraag uit het land, en ons de kijker eens even flink de waarheid vertelt. Heerlijk lijkt me dat. Hugo. Laat hem los, de volgende keer en wijs ons op de feiten. Bevrijd het opgeheven vingertje!