Het mooie is: de ellende hoort erbij

Ik zag het maandagochtend op Facebook: Lou Reed is overleden. Hij was een van mijn grootste pophelden. Een popheld die naast popheld altijd zo overduidelijk een mens was. Ik was niet verdrietig, ook niet geschokt. Ik heb wel een pakje sigaretten gekocht, al was ik vanochtend eigenlijk gestopt met roken. Ik heb een pakje sigaretten gekocht en heb de hele dag geluisterd naar A Walk on the Wild Side.

Het is het mooiste liedje dat ik ken. Het enige liedje dat in negenentwintig jaar nooit is gaan vervelen. Op een vreemde manier voelt het als mijn thuis, als het motto van mijn leven. Zolang ik me kan herinneren, is dat liedje er geweest. Door Madonna ging ik dromen, maar door A Walk on the Wild Side begreep ik het leven.

Toen ik klein was ging het over de grote wereld om mij heen. Een grimmige wereld, bevolkt door verwarde, onzekere mensen die mijn moeder ontmoette in groepstherapie. Mensen als Jackie, de junk met rattenhaar in veel te strakke spijkerbroekjes. Of Durva, de hyperactieve meid die eigenlijk Clara heette en om het weekend een nervous breakdown had. Mensen die veel te zacht waren voor de harde wekelijkheid. Het waren de mensen van wie ik hield.

A Walk on the Wild Side ging over die mensen. Maar in A Walk on the Wild Side waren ze geen losers, maar helden. In A Walk on the Wild Side hadden ze besloten dat de realiteit die hen tot losers maakte niet bestond. Ze hadden hun haar laten groeien, hun benen geschoren, en ondanks hun piemeltje, gedaan alsof ze een meisje waren. Ze hadden een nieuwe werkelijkheid bedacht. Een werkelijkheid waarin ze schitterden als sterren.

Holy besloot te doen of ze een meisje was. Ik besloot te geloven in een leven met een happy ending. Met 50 dollar trok ik naar New York en ontmoette daar mijn vriendje. We dronken whisky in een bar in New Jersey. Uit een juke box klonk A Walk on the Wild Side en het was bijna te veel, te groot. De fantasie was werkelijkheid geworden.

Toen het programma Cafe De Liefde ons vroeg een filmpje over onze liefde te maken, besloten we te dansen. Met twintig vrienden. Op A Walk on the Wild Side , op een plein in Milaan.

Het regende die ochtend. Terwijl we op onze vrienden wachtten, stopte er een auto. Een vrouw en een jong meisje stapten uit. Ze wisten niet wie wij waren en wat we daar deden. Maar ze dansten op de muziek die uit hun autospeakers knalde: A Walk On the Wild Side . En de lucht klaarde op.

A Walk on the Wild Side is een aanmoediging om de stoute schoenen aan the trekken, geen genoegen te nemen met wat er is en te geloven in een betere wereld. Een beetje zoals New York New York van Frank Sinatra. Maar volgens Frank Sinatra zal alles vanaf nu alleen maar beter, groter, mooier, rijker worden.

Volgens Lou Reed is de ellende nooit voorbij. En dat is juist het mooie, de ellende hoort erbij. Zonder ellende geen drama, zonder drama geen goed verhaal. We hebben grimmigheid nodig om het leven romantisch te maken. Je doet het door de ellende aan te kleden in pailletten. Door ondanks alles te blijven geloven dat sprookjes bestaan. Dat is, althans, hoe ik veel van de goede dingen in mijn leven vond. Door te luisteren naar A Walk on the Wild Side .

Dat wilde ik vandaag nog even zeggen: bedankt daarvoor. Ik zal naar het wilde blijven zoeken. Met of zonder pakje sigaretten erbij.

In oktober verscheen het nieuwste boek van Raoul de Jong: ‘De Grootsheid van het Al’