Het Marengo-proces markeert geen overwinning maar een nederlaag
De door burgemeester Aboutaleb bepleite war on drugs houdt de misdaadsyndicaten juist in stand.
Waarschijnlijk kan ik sneller coke in huis halen dan een fles jenever want het wordt tegen contante betaling aan de deur bezorgd. Daar hebben het Marengo-proces en de levenslange gevangenisstraf voor Ridouan Taghi geen verandering in gebracht. Eerder is in de rechtbank de groeiende macht van de drugsmaffia naar voren gekomen evenals het gegeven dat Nederland trekken vertoont van een narcostaat. Kijk maar naar de moorden op de advocaat Derk Wiersum en op Peter R. de Vries. Of de kleine bommen die het laatste jaar overal in het land bij mensen voor de deur ontploffen.
In grote delen van Latijns-Amerika zijn de zogenaamde kartels steeds meer de dominante factor. Landen als Mexico, Ecuador, Honduras of Costa Rica raken ontwricht. Ondertussen blijven de prijzen van cocaïne, pillen en andere drugs constant.
Dat is het resultaat van de war on drugs die de meeste mogendheden sinds ongeveer het eind van de Eerste Wereldoorlog in wisselende mate van intensiteit voeren: grote misdaadsyndicaten beheersen de handel en de productie. Zij verdelen de markt niet alleen door concurrentie op prijs en kwaliteit maar net zo hard met bende-oorlogen om het monopolie op consumentenmarkten.
Met ingang van 1 januari 1920 was de productie en de handel van alcoholhoudende producten in heel de Verenigde Staten grondwettelijk verboden. De Amerikanen dronken er geen borrel minder om. Wel kreeg daardoor de Cosa Nostra de kans zich tot de grootste misdaadorganisatie ter wereld te ontwikkelen. De gevolgen van wat de "drooglegging" werd genoemd waren zo negatief en contraproductief dat het grondwettelijk verbod op alcoholgebruik eind 1933 werd opgeheven. Toch zijn er nog steeds officieel drooggelegde bestuursdistricten. Die vormen een verdienmodel voor dranksmokkelaars.
Nogmaals: het Marengo-proces markeert een nederlaag, geen overwinning.
Precies dit ogenblik grijpt burgemeester Ahmed Aboutaleb van Rotterdam aan om in The Guardian druggebruikers aan te klagen. Zij houden door hun klandizie de drugssector in stand en zijn dan ook mede-verantwoordelijk voor alle moorden en geweld. Net als voor de ontwrichting die de burgervader in de volkswijken van zijn stad aantreft. Daarmee bedoelt Aboutaleb dat mensen die om welke reden dan ook in de bovengrondse economie tamelijk kansloos zijn, kiezen voor het snelle geld in de drugs. Zij vallen voor de verleiding van het vivere pericolosamente zoals de Italiaanse schrijver Gabriele D'Annunzio het meer dan een eeuw geleden noemde: het avontuurlijke, gevaarlijke, luxueuze leven. En als het kort is, dan moet dat maar.
De politie besteedt het grootste deel van haar opsporingscapaciteit aan een jacht op drugscriminelen. Ze weten hoogstens de verfrand van deze robuuste sector af te krabbelen. Als een roekeloze gek als Ridouan Taghi wordt gepakt omdat hij te veel de aandacht op zich richtte, wordt dat als een grote zegepraal gevierd. De praktijk is anders: Taghi maakt plaats voor iemand die slimmer en discreter is dan hij. En net zo niets- of niemand ontziend.
Nu wil Aboutaleb onze inadequate politie ook nog inzetten tegen de gebruikers want die moeten in zijn visie worden gecriminaliseerd. Denk niet dat dit gebruikers afschrikt. Het leidt er hoogstens toe dat ze een duidelijker gezamenlijk belang leren zien met de drugsmaffia's. De situatie wordt er alleen maar hopelozer op.
Natuurlijk kun je drugsgebruikers niet medeverantwoordelijk stellen voor de daden van de drugsmaffia's. Als ze bij de slijter of de Primera terecht konden voor door de overheid gecontroleerde producten, zouden zij dat graag doen. Met die krankzinnige war on drugs kunnen ze alleen bij de misdaadsyndicaten en hun fijnmazige distributienetwerken terecht. De geobsedeerde overheid is verantwoordelijk, niet de gebruikers.
Als drugsgebruik zou worden gelegaliseerd, komt er in ieder geval een einde aan de maatschappelijke ontwrichting die de narcostaat kenmerkt. Wat overblijft is een verslavingsproblematiek bij individuele burgers zoals die ook onder rokers en alcoholgebruikers bestaat. Daar valt met voorlichting en ontwenningsklinieken voor ernstige gevallen wel iets tegen te doen al begeleiden verslavingen de geschiedenis van de mensheid al minstens tienduizend jaar en waarschijnlijk veel langer. Het stompzinnigste argument dat hiertegen wordt aangevoerd, is dat de misdaadorganisaties dan wel een ander werkterrein kiezen. Daarom moet je dan zekere met ineffectieve bestrijding de proliferatie van narcostaten bevorderen. Kom nou toch gauw. Zou het niet mooi zijn als de politie eindelijk eens genoeg menskracht overhield voor een reële bestrijding van de mensenhandel?
Voor het overige ben ik van mening dat het toeslagenschandaal niet uit de publieke aandacht mag verdwijnen en de affaire rond het Groninger aardgas evenmin.
Beluister Het Geheugenpaleis, de wekelijkse podcast van Han van der Horst en John Knieriem over politiek en geschiedenis. Nu: De Ondergang van Crypto-held Sam Bankman Fried!