Het kind in coronatijd: politiek kerstverhaal 2020

De laatste weken kon hij de slaap niet vatten. Het was één grote warboel in zijn hoofd. Het naargeestige was: hij kon er met niemand over praten behalve dan met zijn loopjongen. Wie is er nog te vertrouwen? Wie kan hij nog rekenen tot zijn steunpilaren? Waarom was zijn wereld nu zo vol van de Judassen? Het enige dat hem nog enige rust geeft, zijn zijn eigen geschreven boeken. Het proefschrift, z’n roman, de politieke studies: zij vormen de poortwachters tegen het oprukkend kwaad dat hem bedreigt.

Het moet afgelopen zijn, dat is wel duidelijk. Het kan niet zo langer duren. Maar welk kruid is hiertegen gewassen? Waar vindt hij de gemoedsrust die nodig is om de wereld naar zijn hand te zetten. Als er niet ingegrepen wordt, zal hij als een politieke zombie het slagveld moeten verlaten.

Hij doet zijn ochtendjas aan en begint te schrijven. Niet achter zijn laptop – want wie weet is deze gehackt – maar met pen en papier. Wat is er gaande zoals alleen hij dat kan zien en begrijpen?

Het is nog een paar dagen te gaan en dan zal de media massaal zijn ondergang vieren. Natuurlijk alles coronaproof, maar toch. De echte bedreiging komt altijd van onverwachte zijde, zoals hij dit jaar opnieuw heeft moeten ondervinden. Maar nu zetten ze zelfs de komst van het kind in. Hoe kan hij dit stoppen?

Zijn eerste zinnen wil hij besteden aan zijn uitzonderlijke talent. Ook in zijn jeugd onderscheidde hij zich van zijn domme klasgenootjes. Hij doorzag de zwakke kanten van zijn meester. Hij corrigeerde de juf met zijn kennis van de vaderlandse geschiedenis. Toen al, in die eerste jaren wist hij het: voor mij is een grote rol weggelegd.

Hij bladert wat in zijn boeken en vond citaten om zijn grootheid te onderstrepen. Hij geniet van zijn eigen verwoordingen die niemand anders zo zou kunnen opschrijven.

En dan komt hij op het cruciale punt aan. Opnieuw voelt hij zich onrustig worden. Het grijpt hem weer aan dat de viering van een nieuw geboren kind de komende dagen zijn bestaan zal bedreigen. Hij komt tot de conclusie dat het gaat om de strijd tussen hem en het komende kind. Kerken richten stalletjes in en beelden het oude verhaal uit. De media gaan onophoudelijk over de vraag hoe het feest gevierd moet worden. De mensen verzinnen van alles om in deze coronatijd toch nog plezier te beleven. Ze zijn misleid, dat is de vaste overtuiging die hij inmiddels heeft. Het gaat inderdaad tussen hem en het kind. Hoe meer aandacht voor het kind des te minder voor hem. Een ondraaglijke gedachte. Natuurlijk gebeurde er ruim 2000 jaar geleden iets moois en intiems in Beith Lechem maar dat kan niet verward worden met de viering nu die – onder leiding van de moderne elite – uitsluitend gericht is op zijn ondergang.

De enige manier om dit complot te bestrijden is – zo denkt hij verder – een nieuw verhaal vertellen. Lagen zijn aanhangers niet aan zijn voeten bij zijn overwinningsspeeches? Juichten zij hem niet toe als hij hen de overwinning beloofden?

Trok hij niet alle aandacht van de mainstream media toen hij de grootste partij in het land daadwerkelijk kon bedreigen?

En zo moet hij met nieuwe energie verder gaan. Hij zal een video maken waar hij de komst van de echte verlosser aankondigt. Nergens zal hij aangeven dat hij de verlosser zal zijn. Dat zal de reactie van het grote publiek zijn: maar jij bent onze verlosser, jij en jij alleen en niemand anders. En met die gedachte belt hij zijn loopjongen om een eerste reactie te vernemen.

Deze trouwe tweevoeter doet de suggestie om zijn verhaal uit te zenden op internet vanuit een leegstaande kerk die feestelijk moet worden ingericht. Aan alles moet gedacht worden: aan de klassieke muziek, een koor, de aankleding, z’n eigen kledij. Niets mag aan het toeval worden overgelaten. De uitzending kan gezien worden op prime time van de feestavond. Vooraf zal viraal een campagne losbarsten over de komst van een nieuwe boodschap.

De loopjongen doet ook nog een aantal inhoudelijke suggesties: corona zien als een instrument van het politieke kartel, de media als het nieuwe gerecht, een vaccin om ons opnieuw onder controle te krijgen. Hij raadt aan om al deze overbekende complotten deel te laten zijn van zijn grote verhaal dat alleen hij zo kan vertellen. En als dan het huidige kabinet moet vallen over de kinderopvangtoeslagen is hij de enige redder in nood, zo fantaseren ze beiden naar het slot van zijn speech. Met juist veel citaten uit de bijbel om de oorspronkelijke gedachte levend te houden: velen zijn geroepen maar weinigen uitverkoren.

De loopjongen gaat aan de slag om hun droom werkelijkheid te laten zijn. Op de komende feestelijke kerstavond zal in veel huizen afgestemd worden op zijn optreden. Hij zal zekerheid uitstralen en hier en daar een ironische uitspraak doen over niet-gewenste vluchtelingen, over het grote complot dat Europa heet, over klimaatgesjoemel om de wetenschap van extra financiën te voorzien.

Hij weet het zeker: vannacht zal hij heerlijk slapen en dromen van die heerlijke tijd die komen zal. Waar mensen weer een echter verlosser hebben gevonden en niet gebukt gaan onder de maatschappelijke belasting die hun leven in 2020 vergalde.

Hij gaat ook weer nieuwe vrienden zoeken.

Er zijn nog enkele nachten te gaan maar hij weet het zeker: hij en niemand anders is het kind dat verwacht wordt.