Het is vijf voor twaalf. Zo slaan we de zwartste bladzijde in onze naoorlogse geschiedenis om

Het conflict tussen Israël en Palestina wordt vaak complex genoemd. Dat is het niet. Er zijn VN-resoluties die exact stipuleren waar Israël aan moet voldoen. In de eerste plaats: zich terugtrekken uit bezet Palestina en de grenzen respecteren. Een eenduidige eis die gemakkelijk is uit te voeren.

Israël weigert dit al decennia, en ziedaar de bron van het conflict. Zolang het land blijft volharden in de bezetting - met steun van het machtige Westen - is vrede niet mogelijk, want de Palestijnen zullen het geweld en de vernedering door kolonisten en bezettingsautoriteiten nooit accepteren.

Een andere mogelijke ontwikkeling in de komende dagen en maanden: een nieuwe etnische zuivering van Palestijnen - in navolging van de reeds voltrokken zogeheten nakba, de catastrofe, van 1948, waarin Israël honderdduizenden Palestijnen met geweld van hun land verdreef. Dit is een schrikbarende, maar realistische mogelijkheid. Een ondenkbare ramp, maar het is al gaande, op de Westelijke Jordaanoever en in de Gazastrook. De praktische uitvoering wordt openlijk besproken in delen van de Israëlische media en politiek, niet alleen nu, maar ook al in de periode ruim voor de antisemitische geweldsorgie van Hamas tegen onschuldige burgers en de daaropvolgende wekenlange slachtpartijen door Israëlische gevechtsvliegtuigen en geschut.

Dus ja, een verschrikkelijk conflict, maar niet complex. Als een politicus of opiniemaker hier te lande verzucht dat de complexiteit van het conflict te groot is om een mening te vormen, bedoelen ze dan ook meestal niet dat ze het conflict niet begrijpen. Ze bedoelen dat ze het moeilijk vinden om de bekende feiten - hierboven uiteengezet - zo te omzeilen of verzwijgen dat ze hun reputatie geen schade toebrengen. Begrijpelijk. Er worden op het moment heel wat carrières van publieke persoonlijkheden vroegtijdig onherstelbaar beschadigd, omdat ze zich durfden uit te spreken tegen het geweld van Israël, zeker in Duitsland en de VS. De werkwijze van deze aanvallen is bekend. Kritiek op Israël wordt gelijk gesteld aan antisemitisme. Pogingen om historische context aan te brengen worden verworpen als steun aan de terroristen van Hamas.

Steeds minder mensen durven zich in dit mijnenveld te begeven en mompelen - zodra er naar hun mening wordt gevraagd - iets over ‘niemand willen beledigen’ en ’beide kanten zijn nou eenmaal’ en ‘ik weet het allemaal ook niet’.

Deze houding is onaanvaardbaar, in zekere zin. Hoewel het zeker niet mijn intentie is om hier een preek af te steken, of aanspraak te maken op morele superioriteit, is deze column een beleefde aanmoediging om je uit te spreken tegen de massamoord in Gaza. Waarom?

Het Westen - waar wij toe behoren - speelt een hoofdrol in dit conflict. We zijn de enigen die Palestina niet hebben erkend. Dat wordt door Israël terecht opgevat als expliciete instemming met de bezetting. We gooien olie op het vuur. Waar de rest van de wereld de onafhankelijkheid van Palestina heeft erkend en op gezette tijden maant tot kalmte en respect voor mensenrechten aan beide zijden van het conflict - zoals het hoort - geven wij Israël nog meer roekeloze garanties dat we de mensenrechtenschendingen in de bezette gebieden zullen blijven negeren of afdoen als zelfverdediging. Nog meer wapens waarmee Palestina wordt vernietigd. Onze zoveelste hypocriete diepteinvestering in een geweldsspiraal die ons niet persoonlijk treft, maar ons helpt pijnlijke schuldgevoelens te verdringen in de waan van morele superioriteit.

We staan er zo geïsoleerd voor in de wereld. En terecht. Als we niet zo machtig waren geweest, en zelfgenoegzaam, zou de kritiek uit het Zuiden en Oosten - de vlijmscherpe afrekening door niet-Westerse politici en intellectuelen - ons lang geleden tot inkeer hebben gebracht. Waar zijn we mee bezig? Hoe kunnen we de schreeuwende kinderen aanhoren die door onze bommen worden vermoord, door onze politici zijn verraden? Hoe kunnen we de lange lijsten met namen van vermoorde burgers bekijken - aan beide kanten van het conflict - zonder de kwelling van ondraaglijke schuldgevoelens? Hier draait het om: zonder de Westerse steun voor de bezetting zou het al decennialang vrede zijn geweest. Niet alleen Palestina is het slachtoffer van onze machtspolitiek. Israël evenzeer.

Dit is dus geen keuze voor of tegen Palestina of Israël. Het is een keuze voor of tegen menselijkheid, het internationale recht, de universele rechten van de mens, het recht op zelfbeschikking, en op gerechtigheid voor de slachtoffers van Israël en Hamas, die alleen in de rechtszaal kan worden afgedwongen. Het is ondenkbaar dat er geen juridische consequenties zullen zijn voor de moordpartijen die nu plaatsvinden.

De meerderheid van de Nederlanders is het hier mee eens. Uit peilingen blijkt dat de meeste Europeanen het cynisme van de politiek niet delen. Maar die kritiek moet luider worden gehoord. Grotere demonstraties. Een massabeweging van Nederlanders, van alle Nederlanders van alle religies en achtergronden, voor een einde aan de steun voor Hamas en Israël, zolang zij het geweld niet beëindigen. Geen voorkeursbehandeling en wapenhandel zolang de bezetting voortduurt. Stop de etnische zuiveringen. Elk mensenleven is even waardevol, oneindig waardevol.

Zeg het voort. Of schrijf het op. Ga naar een demonstratie als je durft. Nu even geen mietje zijn. Je doet het voor een hervormd en veilig Israël. En voor een trotse, onafhankelijke Palestijnse staat.

Free Palestine. Free Palestine. Free Palestine.