Het is tijd voor een solidaire feministische golf

Ik liep van de week door een kledingwinkel waar ook lingerie wordt verkocht. De doorzichtige pakjes en jarretelles, voornamelijk in heerlijk hoerig zwart en rood, waren niet te tellen. Laten we ons dat opdringen of vinden we het stiekem maar al te prettig ons in die lingerie te hijsen?

Hebben de media het weer gedaan? De media hebben, door de feministe in een hokje te duwen, een beeld geschetst van een kenau die elke man, die niet als een kwee alle huishoudelijke taken gehoorzaam uitvoert, zonder waarschuwing de strot doorbijt. Als ik niet beter wist zou ik denken dat de feministen van weleer niet voorvechters waren voor gelijke rechten van vrouwen maar kille  mannenhaters die alle mannen verantwoordelijk houden voor elke vorm van onderdrukking van de vrouw en tot levensdoel hebben om de man mentaal te castreren. Bij zo’n groep wil niemand graag horen. Daarnaast vind ik mezelf geen feministe, ik ben vrouw en dat moet voldoende zijn. Ik ben niet feministisch of geëmancipeerd omdat ik fulltime werk, van mijn (seksuele) vrijheden geniet en daar geen man bij nodig heb; ik ben simpelweg vrij van lichaam en geest. Ik héb wel geëmancipeerde ideeën op het gebied van gelijke rechten, maar dan voor iedereen. Voor iedereen, mannen en vrouwen, ongeacht welk ras of welk religie dezelfde rechten op het gebied van zelfstandigheid en vrijheid.

Sletvrees  Aanleiding voor deze column vormt het boek Sletvrees (tevens film) van regisseuse en programmamaakster Sunny Bergman, die weliswaar al jarenlang documentaires maakte, maar pas echt bekend werd door de documentaire ‘Beperkt houdbaar’ waarin ze op zoek gaat naar de drang van vrouwen om er jong en strak uit te zien.

Dappere Sunny Dappere Sunny gaat in de documentaire zelf met de billen én de vagina bloot door in een vaginakliniek bij de Amerikaanse dokter Matlock  wijdbeens in de stijgbeugels te gaan liggen. Het oordeel van deze plastisch chirurg -die inmiddels al heel wat vrouwen heeft gered van ongewenste oversized schaamlippen en uitgelubberde genotsgrotten-  was uiteraard van een andere orde dan dat van een degelijke Hollandse plastisch chirurg was geweest als Sunny bij ‘ons’ gespreid was gegaan. De ongezouten kritiek van deze Amerikaanse vaginawatcher was ronduit kwetsend en onthutsend. Een echte kutarts dus, dacht ik meteen, en als die man haar vagina al niet te pruimen vindt, wat zal hij dan van mijn uitgelubberde plakjes rosbief vinden?

Waar zijn wij vrouwen druk mee?  Ik vraag me echter af; door wie ontstaat die verwarring? Wij vrouwen zijn zo druk bezig met ons uiterlijk dat we ons eigenlijk eens zouden moeten afvragen waarom we dat doen en misschien belangrijker: voor wie?

Ik las in een interview dat Katja Schuurman vaak teleurgesteld wordt door vrouwen die in een talkshow verschijnen omdat vrouwen teveel willen pleasen. Maar doet Katja niet precies hetzelfde in haar toneel en filmrollen? Altijd het lekkere wijf op hoge hakken, zelfs in de serie Charly als ze –en dat lijkt me een serieus beroep- een arts speelt. Het zal ongetwijfeld een keuze van haar zijn om de rol te accepteren, maar is dat niet óók pleasen?

Willen we niet allemaal mooi zijn? Daarnaast lees ik dat Doutzen Kroes het soms moeilijk vindt dat ze in een industrie werkt die om uiterlijk draait. Maar dezelfde Doutzen plaatst intieme foto’s op internet waarop te zien is dat ze halfnaakt skypet met haar man. Velen van ons willen niet worden afgerekend op ons uiterlijk, maar doen we er niet alles aan om er mooi en gewillig uit te zien?

De grootste criticasters van vrouwen zijn de vrouwen zelf. Ik zal niet ontkennen dat ik daaraan mee doe, kijk maar naar hetgeen ik over Katja en Doutzen schrijf. Ik observeer, analyseer en bekritiseer vaker vrouwen dan mannen. Waarom eigenlijk? Om mijn eigen onzekerheid te maskeren?

Als ik in een rode jurk met hoge hakken op een podium ga staan is dat een keuze. Of ik daar onbewust (en toch bewust) mijn seksualiteit mee wil versterken weet ik niet. Ik ben er simpelweg trots op dat ik een vrouw ben en loop er graag zo uitgedost bij, maar ik hoop wel dat mijn geslachtsgenoten zich niet laten afleiden door hoe ik er uit zie of wat ik aan heb, maar dat ze luisteren naar wat ik te vertellen heb.

Vrouwen hebben zich tijdens de afgelopen twee feministische golven gericht op de ongelijkheid tussen man en vrouw, misschien moeten we ons nu eens gaan richten op elkaar.

Laten we beginnen met elkaar in waarde te laten, ongeacht de keuzes die we maken. Wie een carrière wil najagen moet dat vooral doen, wie thuis wil moederen heeft mijn zegen. Laten we stoppen met elkaar wijs te maken dat de perfecte vrouw bestaat en elkaar juist steunen en aanmoedigen in de individuele keuzes die we maken. Laten wij westerse vrouwen nou eens blij en trots zijn op onze verworven rechten en vrijheden en andere vrouwen niet beperken met onze mening hoe die vrijheid ingevuld of beleefd moet worden.

Dat is nou het mooie van vrijheid van keuze, dat je keuze niet bepaald wordt door wat een ander vindt of denkt.