Het is een vreemde zeker...

Kom je uit het buitenland dan noemt de Fransman je een ‘étrangér’, een vreemdeling. Nog net geen buitenaards wezen. Gelukkig mag ik in het land blijven. Met zo’n voorrecht kan je niet klagen en ik heb pas één keer een knal voor mijn kop gekregen. En soms wordt een vreemde zo hartelijk onthaald, dat ze er ook twee hadden mogen geven.

Afgelopen zomer had ik een thuiswedstrijd, althans, zou je zeggen bij een festival in mijn oude vaderland, in Landgraaf. Na de verhuizing had ik een tijdje verstek laten gaan. Ik wilde wel, maar het kon even niet. Het eerste jaar lekte de bankrekening nog harder dan het dak. Het jaar daarop zaten we aan de beschuit met muisjes wegens ons eerste kalf. Het derde jaar kon ik onze gasten nog niet loslaten. Maar op een dag was ik er weer bij.

‘Hoe gaat het in Frankrijk?’, vroegen mijn festivalvrienden. Waar moest ik beginnen?

Ik vertelde over onze twee knuffelkoeien, de varkentjes, het eerste kalf, het hooi en andere aardse dingen. ‘Hoe gaat het in Eoux?’ wilden ze het jaar daarop weer weten. Ik vertelde over de codes van het roddelen, het vertrouwen dat we kregen en de inspiratie door eenvoudige dorpelingen. Dit jaar kwamen de knuffelkoeien ook ter sprake en ik bekende dat er nieuwe in de stallen stonden. De oudjes hadden in pakketten van 10 kilo het erf verlaten. Ze vonden het zielig, eerst de kippen, toen die lieve varkentjes en nu de knuffelkoeien die ze sinds jaren volgden. Ze zeiden dat ze het niet zouden kunnen en het leek alsof ze me iets verweten.

Met de tijd worden de gesprekken steeds korter, gelukkig was de muziek om over naar huis te schrijven. Dat ik ook in Landgraaf een vreemdeling geworden was, noteerde ik in mijn notitieblokje.

Het dorpsfeest sloegen we nooit over, eten aan lange tafels, waar ook de boertjes aanschuiven samen met hun vrouwen, soms in bloemetjesjurken. In hun spoor fleurige rokjes met hun geliefden, kinderen en kleinkinderen waarvan velen naar de stad zijn uitgewaaierd. Het is een avond dat niemand naar mijn koeien vraagt. Ook waren er mensen die we niet kenden en, vooral, zij ons niet. Het zou ons duur komen te staan in het vredige dorpje waar geweld iets van televisie en van kranten is.

Na middernacht is een disco, er draaft nog wat extra jeugd op, dat het festival in Landgraaf een vreemde bedoening zou vinden. Als mijn vrienden de volgende keer weer naar Frankrijk informeren,  moet ik vertellen over onze danspasjes op de YMCA.  Ik kan ze zeggen dat Elvis Presley ook nog leeft, net als Freddie Mercury trouwens. Daar hoor je niemand over… Sinds jaren dansen we na het diner nog even met de drie generaties mee, stapje links, stapje rechts. Maar zodra het even kan maken we ons uit de voeten.

Dit keer werden we echter vergezeld door drie vrienden. Een feestelijk stel, dat soms buiten het dorp logeert,  geen alledaagse mensen en onze Vlaamse dierenarts, ze houdt wel van een feestje. Jolig na de wijn staan we wat later met onze armen in de lucht op Abba te swingen, alsof het een land is waar men weet wat feesten is. We spelen glijbaan over gemorst bier en haken in elkaars armen. Sommigen doen met ons mee, de houtzager met zijn afgezaagde duim kan ook inhaken en de jongens van de voetbalclub storten zich op de sliding onder de knie.  Een paar stuurs kijkende gasten die we niet kennen blijven op afstand, dat ik de bui voelde hangen kon me niet redden.

Het is een bizar om bij het afscheid opeens op het asfalt te liggen, omdat een vent je zo nodig van achteren voor je kop moet slaan. Die vreemde aanduiding voor ons vijven in de rijke Franse taal,  zou het dan geen toeval wezen?

Het derde feest was ook in ons dorp: een bruiloft op een chateau van twee Engelse mannen. Zij kwam uit Eritrea, hij uit Guadeloupe en ze woonden samen in Londen. De andere feestgangers waren van alle hoeken in de wereld in het feestgedruis terecht gekomen. Uit Thailand, Madrid en Rusland, Polen, Berlijn en New York. Uit Londen, Senegal en Costa Rica en nog een paar verre stranden. De tropische tinten staken schitterend af tegen de toen nog blauwe hemel.

Eerst was de huwelijksvoltrekking. De doden noch de levenden van Eoux hadden zo’n kerkviering ooit meegemaakt. De gemeentelijke kerkdames op de achterste banken wreven zich ongelovig in de ogen. Toen een celliste haar zwarte soulmuziek langs de kruisgang zond bijvoorbeeld, plukkend aan de snaren. Toen oosterse vrouwen met indianengezang de katholieke mis verlevendigden. Er waren fraaie zijden kostuums, schitterende diamantjes op teennagels, er waren tatoeages in de nek. Ook oude dames in lange gewaden en een gentleman met wandelstok. Het mooiste was;  we zaten er lekker tussenin geborduurd, mijn lief en ik. Ons boerderijtje bestond niet meer en ik had schone nagelriemen. Onze gastheren, het Engels mannenpaar, introduceerde ons als de mensen met de twee koeien. Er was over ons gesproken nadat het bruidspaar in onze oude pick-up van kerk naar chateau was gereden. Al die mooie mensen leken net zo begaan met onze koeien als mijn oude festivalvrienden en zelfs met de boer en boerin. Exotische mensen hebben hun eigen exoten.

Ook ’s avonds gebeurt van alles. Een speech als uit een film, een dans als uit een show, een ondeugend swingende grootvader en een sigaar bij de open haard. Een heuglijk feest dus, terwijl we de uitnodiging bijna hadden afgeslagen, door twijfel over onze ongepaste kledingkasten. Gelukkig zijn we gegaan.

We hadden geen tatoeage, geen hennahanden, m’n lief geen diepe décolleté. We waren zo gewoon, we vielen een beetje uit de toon. Maar zelden is het zo goed bevallen om een vreemdeling te zijn.

Dit artikel staat ook op de website Alex Francino Correctie: Eerst stond in plaats van Landgraaf per ongeluk Geleen vermeld