Het (h)erkennen van imperfectie is van grote waarde

“Ik verveelde me”, was het antwoord van de zevenjarige Lou op de vraag waarom hij was begonnen met fotograferen. Zijn Nederlandse vader en moeder verhuisden in 2008 naar een klein appartementje in New York. Tijdens de eerste lockdown besloot Lou’s moeder, die fotografe is, een auto te huren om een beetje vrijheid buiten het appartement op te zoeken en met Lou de buurten te verkennen. Het was voor Lou en zijn moeder een vreemd beeld om de ‘bizar lege stad’ vanuit de huurauto te ontdekken. Tijdens een van de ritten had Lou gevraagd of hij een oude camera van zijn moeder mocht gebruiken om onderweg foto’s te maken. Vanaf de achterbank begon hij vervolgens met het schieten van foto’s.

Het Volkskrant Magazine besteedde onlangs een aantal pagina’s aan de spontane foto’s die het jonge fototalent maakte. Het zijn prachtige beelden geworden, die onbewust ontdaan zijn van enig perfectionisme en wellicht juist daardoor urgentie opwekken. Zo zien we onder andere de skyline van New York, met op de voorgrond een gedeelte van het dashboard van de auto, de achteruitkijkspiegel en een stukje van de bestuurder van de auto, in dit geval waarschijnlijk zijn moeder. Op enkele andere foto’s zien we wolkenkrabbers, omgeven en afgesneden door het donkere portier rondom het raam aan de binnenkant van de auto. De composities zijn verrassend, weinig is perfect recht uitgelijnd en sommige foto’s zijn, door het rijden van de auto, wazig.

Een samenloop van diverse omstandigheden zorgde voor deze bijzondere foto’s, die een toonbeeld zijn van spontaniteit en onbevangenheid. De zichtbare puurheid en imperfectie zijn een verademing, waardoor je naar de beelden blijft kijken en je als (onwetende) toeschouwer vragen kan blijven stellen. Waarom is het beeld onscherp? Wat is de reden van die aparte afsnijding? Waarom is gekozen voor juist dit standpunt?

Van een geheel ander kaliber waren de vragen die ontstonden na de beslissing van de Amerikaanse topturnster én icoon, Simone Biles, om na enkele kwalificatierondes uit het Olympische toernooi te stappen en vervolgens een aantal finales aan zich voorbij te laten gaan. De 24-jarige levende legende was naar eigen zeggen mentaal niet in goede doen. De voorbereidingen op de Spelen en de druk die ze van de hele wereld op haar schouders voelde hadden onverbiddelijk haar tol geëist. Waarschijnlijk werden de ‘twisties’ – een gevaarlijk fenomeen in de turnwereld, waarbij lichaam en geest niet met elkaar corresponderen tijdens het uitvoeren van een turnoefening – die ze opeens had, ook daardoor veroorzaakt.

De Britse journalist en presentator Piers Morgan schreef vervolgens voor Daily Mail een arrogant en vernietigend stuk, waarin hij liet weten niets moedigs aan het besluit van Biles te vinden, omdat ze haar teamgenoten, fans én haar land daarmee in de steek liet. Het kwam hem duur te staan op social media. Biles gaf, in mijn ogen geheel terecht, aan dat ze zich niet wilde blijven verantwoorden voor het feit dat ze prioriteit gaf aan haar eigen veiligheid en gezondheid. Iets wat voor iedereen logischerwijs voorrang zou moeten krijgen, dus ook voor de topfavoriete voor een of meerdere Olympische gouden plakken.

Het is dan ook een schril contrast: waar op de foto’s van de jonge en onbevangen Lou de beelden veelal ondoordacht, niet perfect en hier en daar wat onscherp zijn en daardoor aan kracht winnen, is dat bij een sport als turnen, op z’n zachtst gezegd, ongeoorloofd. Toch is het juist de daadkracht van haar beslissing en het opkomen voor zichzelf wat van turnicoon Simone Biles, naast haar eerdere topprestaties, een voorbeeld voor iedereen heeft gemaakt. Want streven naar perfectie lijkt dan wel de heersende norm, durven toegeven aan een persoonlijk stukje imperfectie is daarnaast juist van grote waarde.