Het Groninger gasdrama is gestoeld op bewust beleid om schadevergoedingen te kunnen minimaliseren
Groningen gebruiken als profijtelijk wingewest!
De ongeschreven wetten, gewoontes en mores van het bedrijfsleven komen glashelder boven water drijven in de eerste dagen van de verhoren van de parlementaire enquête over het Groninger bevingsdossier.
Zoals bijvoorbeeld de in het bedrijfsleven bekende uitdrukking 'wie betaalt bepaalt', om daarmee aan te geven dat onafhankelijke taxaties en rapportages feitelijk nooit bestaan. Die worden altijd in meer of mindere mate gestuurd door de partij die de opdracht geeft en de factuur betaalt.
Maar ook de gewoonte bij omvangrijke schadeclaims dat ontkennen van verantwoordelijkheid voor de ontstane schade en tijdrekken in het schadeclaimproces heel normaal zijn. Om te trachten met een koopje van schadeplichtigheid af te kunnen komen, waarbij slachtoffers altijd financieel behoorlijk de klos zijn.
Het bewust inzetten van juridische procedures als een succesvol doolhof voor ondeskundige slachtoffers en gedupeerden is ook een probaat middel gebleken om effectief veel geld te kunnen besparen op omvangrijke schadeclaims. De wet biedt daartoe ook talrijke mogelijkheden. Zoals de bewijsregel dat de gedupeerde moet aantonen dat er een direct verband bestaat tussen de oorzaak en het vermeende gevolg, de schade aan hun huizen. Die bewijsregel was de eerste hindernis die Groningers moesten nemen alvorens werd besloten om die bewijslast bij schade aan woningen om te keren.
Het instrument van het glashard ontkennen van feiten is al heel vroeg ingezet als verweer tegen de schadeclaims. Botte ontkenningen door ingehuurde bodemexperts dat er aanzienlijke schade zou kunnen ontstaan als gevolg van de gaswinning werden eerst de wereld in geslingerd als een onaantastbare waarheid, waarbij kritische wetenschappers die een andere mening waren toegedaan bewust buitenspel werden gezet. Dat gedrag hoort bij een vast draaiboek van misleiding om grote schadeclaims af te kunnen houden.
Toen dit niet meer houdbaar bleek als verweer tegen de immense claims werd soepel overgeschakeld naar de volgende stap in het proces van het afhouden van deze claims: het inzetten van schade-experts die getraind werden in het op technische gronden afhouden en erkennen van schadeclaims. De hoeveelheid onzinnige schaderapporten die opgeleverd zijn door deze zogenaamde “onafhankelijke” experts zijn talrijk. Rapporten die de uitkomst waren van geheime vooroverleggen om zoveel mogelijk grote claims af te kunnen houden met de meest onzinnige argumentatie. Terwijl gelijktijdig kleine schadegevallen redelijk willekeurig maar wel snel werden afgehandeld. Alles gebaseerd op een uitvoerig voorbereid en doortimmerd geheim schadeafwikkelingsdraaiboek. Een geslepen draaiboek waar bewust de Nederlandse Aardolie Maatschappij(NAM) als relatief kleine organisatie als eerste en enige aanspreekpunt voor gedupeerden voor was opgetuigd. Bemenst door ervaren en getrainde medewerkers die betaald werden om het hoofddoel van kosten besparing op claims te kunnen realiseren.
Inmiddels weten we meer waarom dit draaiboek van het ontkennen van schade, het bewust manipuleren van zogenaamde onafhankelijke onderzoeken en het traineren van procedures van meet af aan haar vernietigende werk voor de Groningse slachtoffers heeft kunnen doen uitvoeren: een wel zeer naïeve overheid die te dicht op Shell heeft gezeten en niet vrij was om het doortrapte spel dat juristen van Shell Legal Services achter de schermen bedacht hadden en hebben aangestuurd te kunnen doorgronden en attaqueren. Vanwege incompetentie van bestuurders en ambtenaren die geen idee hebben hoe het grote bedrijfsleven en de multinationals gewend zijn in de wereld zaken te doen.
Met een gelikte communicatie en brede glimlach naar de politiek en haar eigen klanten, de consumenten, dat zij toch voor 100% hun verantwoordelijkheid zullen nemen mits aangetoond wordt dat door de gaswinning bevingsschade is veroorzaakt en ontstaan.
Alleen in 2022 weten we dat dit slechts communicatie voor de bühne is geweest. Achter de schermen is het nooit de bedoeling geweest om vrijwillig ruimhartig schade aan gedupeerde Groningers te gaan vergoeden.
Inmiddels weet ook Mark Rutte beter. Hij is door schade en schande wijs geworden. Waarom was hij recent zo in paniek toen Shell onverwacht aankondigde haar hoofdkantoor naar Londen te gaan verplaatsen? De verklaring voor zijn paniek is simpel. De overheid heeft de afhandeling van de schadeposten inmiddels overgenomen en met Shell de afspraak gemaakt dat die rekening naar hen kan worden doorgeschoven. Maar gaat dat straks ook daadwerkelijk gebeuren als Shell daar moeilijk over gaat doen nu ze met hun hoofdkantoor niet meer in Nederland zitten?
De juristen van Legal Services zullen daar vast slimme draaiboeken en juridische oplossingen voor hebben bedacht om als Shell zich ook jegens de Nederlandse staat te kunnen onttrekken aan haar verplichtingen als die rekening niet convenieert met de kostenraming van Shell voor deze schadeoperatie.
Alle gedupeerde Groningers zullen naar verwachting dan ook rekening moeten houden dat het voor een volledige schadevergoeding van grote en omvangrijke schadeclaims gewoon te laat is. Te laat vanwege een naïeve en incompetente overheid die teveel en te lang heeft vertrouwd in het schadevergoedingsdossier op de NAM en later Shell. Vanwege parallelle belangen om zoveel mogelijk gas te winnen voor de staatskas met zo weinig mogelijk kosten. Groningen gebruiken als profijtelijk wingewest!
Voor de Groningers is het te hopen dat na de uitkomsten van het parlementaire enquête onderzoek eindelijk recht wordt gedaan aan wat hen toekomt. Ongeacht hoeveel geld dat de overheid gaat kosten. Een veelvoud ervan is immers letterlijk uit de Groninger bodem gehaald.