Het Grieks failliet

8 mei 2010. Het was de dag waarop de SP tegen het steunpakket van vijf miljard euro voor Griekenland stemde. De eurolanden moesten de portemonnee trekken omdat Griekenland haar verplichtingen aan private investeerders niet meer kon nakomen. ‘Deze hulp lijkt meer gericht op het helpen van de banken, dan op het helpen van de Grieken,’ stelde mijn voorganger Ewout Irrgang. En zo ging het. De Europese miljarden maakten een rondje om de Akropolis en verdwenen linea recta in de zakken van grote Europese banken.

Toen al, in mei 2010, pleitte de SP voor een sanering van de Griekse schulden. ‘Een land in diepe schuld, geef je geen nieuwe creditcard,’ zei Emile Roemer een jaar later hierover. En die waarheid geldt nog steeds. Griekenland is niet geholpen met nog meer leningen en nog hardere bezuinigingen. Zelfs met de extreme bezuinigingen die Griekenland door Brussel zijn opgelegd blijft er in 2020 nog steeds een onhoudbare staatsschuld over.

Een directe afschrijving van de helft van de Griekse schulden zou in 2010 de staatsschuld hebben verlaagd naar 60% van de Griekse economie. Dat was een draagbare schuld geweest waarmee de Griekse bevolking weer perspectief had gekregen. Het was ook een oplossing voor Europa geweest. Dat had Griekenland de kans om de economie weer van de grond af aan op te bouwen. Dat is niet alleen goed voor de Grieken, maar ook beter voor de rest van Europa.

Hoe langer we wachten, hoe pijnlijker de oplossing wordt. Daarom is het verstandiger om direct de Griekse schulden te saneren tot een niveau dat op termijn houdbaar is. In eerste instantie betekent dat een volledige schuldensanering van de overgebleven 20% aan private schulden. Mocht het nodig zijn dat ook de publieke schulden gesaneerd moeten worden, dan kan dat alleen als de rekening op een andere manier met de financiële sector wordt vereffend.

Het doormodderscenario waar dit kabinet haar handtekening onder wil zetten gaat nog heel veel extra geld kosten. We zijn inmiddels 2,5 jaar verder. Doormodderen heeft geen zin. Meer leningen en harder bezuinigingen zullen de crisis in Griekenland verdiepen, de schuldenberg vergroten en de échte oplossing voor de eurocrisis op de lange baan schuiven.