Het goede voorbeeld

We hebben vaak goed contact met onze buren en onze familie. Maar tegelijkertijd zijn veel mensen ontevreden over de maatschappelijke ontwikkelingen en vooral over onze onderlinge omgangsvormen.

Ik zie ook het vaak om mij heen. Mensen die woest staan te trappen tegen een winkelwagentje als hun muntje er niet uit komt. Vloeken tegen een tram die net voor je neus wegrijdt. De juf op school die soms belaagd wordt door tien ouders tegelijk, omdat de schoolresultaten van de kinderen tegenvallen. Soms begrijp ik die mensen goed, het is ook vervelend als je muntje niet uit het karretje wil of als de tram net wegrijdt. Ook begrijp ik dat alle ouders het beste voor hun kinderen willen, maar…

Mijn goede voornemen voor het volgend jaar is niet steeds de schuld bij anderen te zoeken en zelf kalmte te bewaren en vriendelijk te blijven als er iets mis gaat.

Het is toch raar dat wij wel tevreden kunnen zijn over onszelf en onze directe omgeving, maar niet over de maatschappij. Ik weet niet meer wat de aanleiding van het spotje van Postbus 51 ooit was over  ‘De Maatschappij dat ben jezelf’. Een tamelijk hopeloze slogan, maar het is wel gewoon waar! Een juf kan niet alle kinderen elk moment van de dag bij de hand nemen, maar je kunt wel zelf eens een uurtje met je kind gaan zitten om de leerstof nog eens door te nemen. En je kunt de juf ook een helpende hand toesteken als voorleesvader of -moeder. En als de tram voor je neus wegrijdt moet je doorgaans vooral boos zijn op jezelf, omdat je zelf weer net te laat vertrokken bent. Dat is echt niet de schuld van de tramconducteur. En dat muntje in je karretje? Ach, gewoon denken, ‘mazzel voor diegene die na mij komt’.

Wij als PvdA moeten staan voor een samenleving waarin we niet voortdurend wijzen naar een ander die het niet goed gedaan heeft, maar we moeten gewoon zelf het goede voorbeeld geven zodat het ook met ‘ons’ goed kan gaan!