Het extreme conservatisme is in Nederland allerminst vredelievend

‘Moordenaar’, schreeuwen de zwaar gelovige pro-life-demonstranten terwijl ze een vrouw achtervolgen tot aan de deurbel van de Beahuis & Bloemenhovekliniek. De burgemeester besloot deze terroristen te verbannen naar de overkant van de weg. Ondanks dat dit hun plekje in het hiernamaals niet zal bevorderen, blijven deze religieuze fundamentalisten voet bij stuk houden. Nederland is alsmaar in de veronderstelling dat de dwingende aanwezigheid van het extreme conservatisme hier niet rondspookt, maar de waarheid is: dit is recentelijk gebeurd.

Langzamerhand begin je als liberaal het vingerwijzen van de gelovigen een beetje zat te worden. Er waren aangewezen demonstratievakken klaargezet, waarvoor ze te dom waren om binnen te blijven staan. Personeel en bezoekers werden allebei op beeld vastgelegd – opdringerig gedoe – waaronder vrouwen die werden aangesproken, een vorm van fysieke intimidatie. Zelfreflectie is een woord dat met een zwarte markeerstift is uitgewist in het woordenboek van de kerk. Het is te ‘QRankzinnig’ voor woorden hoe ze zich verheven voelen boven de maatschappij en andere spelregels voor zichzelf hanteren dan de rest van de bevolking. Als we het hebben over verderf en verdeeldheid, dan zijn de primitievelingen van de orthodox-christelijke gemeenschap geen haar beter dan de geradicaliseerde moslim.

Rob Benschop, bestuurder van de Beahuis & Bloemenhovekliniek, wil dat ze de cliënten met rust laten. Echter worden niet alleen de bezoekers getreiterd. Nee, de omwonenden zien geregeld posters hangen van foetussen. Kinderen die in de buurt naar school gaan, krijgen de vraag of ze weten dat hier baby’s worden vermoord. Juist ja. We wijzen maar al te graag naar de gruweldaden in het buitenland en kijken zelden naar een stevige aanpak van de idioterie van religie in het binnenland. Dit mag wel twee keer worden gezegd in plaats van één keer.

Ik heb een nieuwsbericht voor jullie: de zeventigere jaren wil hun christelijke holbewoner terug.

Niet welkom in de kerk De dappere Robin deelde afgelopen maand een hartverscheurend verhaal bij RTL Nieuws. Nadat hij de durf had getoond om binnen de teugels van het geloof uit de kast te komen, werd hij geadviseerd om naar onze hoofdstad te gaan voor ‘gay counseling’, oftewel: homogenezing. Gelukkig wist hij wel beter. Maar de angst voor de bijbelgordel is nog steeds aanwezig. Slapeloze nachten gepaard met een drang om meer te vertellen. Alleen; hij is bang voor de consequenties. Zijn geloof is er nog steeds maar tegelijkertijd is hij niet meer welkom in de kerk.

Sterk vind ik dat hij zegt dat het geloof homo’s helemaal niet uitsluit – het zijn de mensen die dat doen: ‘Als je een goede christen wil zijn, mag je volgens de Bijbel niet over anderen oordelen. Als mensen zich daaraan zouden houden, zou het leven voor iedereen er leuker uitzien’.

Geloof maakt meer kapot dan dat je lief is.