Het dodelijke ‘Rafah-plan’: een schaamteloze provocatie

De tijd van zwijgzaamheid is echt voorbij.

De recente goedkeuring van premier Netanyahu voor een grootschalig militair offensief in Rafah is een daad van brute onverschilligheid tegenover mensenlevens en internationaal recht. Dit controversiële aanvalsplan, dat naar verluidt "vele verschrikkelijke burgerslachtoffers" zal veroorzaken in een gebied ter grootte van een vliegveld met 1,3 miljoen burgers, bevestigt eens te meer het gebrek aan respect van de Israëlische regering voor de Palestijnse burgerbevolking, medemenselijkheid, de wereld die de feiten ziet en het internationaal recht.

In de wurggreep van jarenlange kolonisatie en bezetting hebben de Palestijnen al een onthutsende tol betaald. Sinds het begin van de Israëlische militaire ‘campagnes’ in Gaza zijn tienduizenden Palestijnen omgekomen of gewond geraakt, onder wie duizenden vrouwen en kinderen. Hele gemeenschappen werden van de kaart geveegd, met families die dakloos raakten en essentiële infrastructuur die werd vernietigd. De humanitaire crisis in Gaza is immens, met mensen die vechten om te overleven temidden van de puinhopen van hun verwoeste levens.

En toch wordt dit nieuwe plan, met alle voorspelde gruwelijkheden, doorgedrukt onder het mom van veiligheid. Een contradictie die de hypocrisie en dubbele standaarden blootlegt in de internationale reacties op de Israëlische kolonisatie en bezetting van Palestina. Terwijl de wereld oproept tot gerechtigheid en respect voor mensenrechten, blijven westerse leiders, met name de VS en landen als Nederland, de gruwelijkheden steunen - militair, financieel en/of diplomatiek - ondanks keiharde kritiek op de burgerdoden.

Het schandelijke gedrag van het Nederlandse kabinet in deze kwestie is tekenend. Nadat de rechter oordeelde dat Nederland geen F-35-onderdelen meer mag leveren aan Israël vanwege het risico op schendingen van het humanitair oorlogsrecht in Gaza, zoekt het demissionaire kabinet nu naar omwegen om de leveringen voort te zetten. Interne documenten tonen aan dat Buitenlandse Zaken overweegt de onderdelen via andere landen als de VS naar Israël te sturen.

Dit is een onbeschaamde poging om de rechtspraak te ondermijnen en het internationaal recht te omzeilen. Experts waarschuwen dat zulke praktijken indruisen tegen mensenrechten- en wapenhandelsverdragen. Als een land als Nederland, dat claimt een gidsland voor mensenrechten te zijn, zich op deze manier gedraagt, wat voor signaal geeft dat dan af aan de rest van de wereld?

Het is nu meer dan ooit nodig dat deze hypocrisie en opzettelijke blindheid niet meer de besluiten bepaalt en dat krachtig wordt opgetreden om de Palestijnse burgerbevolking te beschermen en het internationaal recht te handhaven. Dit betekent dat elk plan dat de Palestijnen verder onderdrukt, moet worden verworpen en dat daders van oorlogsmisdaden ter verantwoording worden geroepen. Een rechtvaardige aanpak van vrede en veiligheid in de regio is vereist, gebaseerd op respect voor mensenrechten en het internationaal recht. Zonder iemand een superioriteitsstatus te geven: gelijkwaardig.

De tijd van zwijgzaamheid is echt voorbij. De internationale gemeenschap, inclusief Nederland, moet solidariteit tonen met het Palestijnse volk en zich inzetten voor een rechtvaardige en duurzame oplossing van de Israëlische kolonisatie en bezetting van Palestina, ook omdat wij mede het hebben laten gebeuren tot nu toe en zelfs steun hebben gegeven. De toekomst van vrede en stabiliteit in de regio hangt af van onze gezamenlijke inzet voor gerechtigheid en mensenrechten. De onze.

Als Nederlandse burgers mogen we niet langer toestaan dat onze regering op deze manier het internationaal recht aan haar laars lapt en meewerkt aan mogelijke oorlogsmisdaden. Het ondermijnt de geloofwaardigheid van Nederland als verdediger van mensenrechten en de rechtstaat. Alleen door opstaan voor rechtvaardige principes, kunnen we een wereld creëren waarin vrede en stabiliteit kunnen gedijen. Op basis van gelijkwaardigheid en niets anders dan het internationaal recht. Waar zijn we zo bang voor?