Het coronabeleid mist gevoel

Zondagochtend, 10.30 uur, Amsterdam. Ik ga zitten op een verlaten terras. Druk zelf de knop aan van de straalverwarming, het is fris. Ik steek mijn hoofd om de hoek van de deur van het lege café, ze zijn duidelijk net open. Aan de andere kant van de zaak staan de twee dames die de bediening doen met elkaar te kletsen. Ik vraag om koffie. ‘U moet wel uw mondkapje opdoen’, is de eerste reactie. Ik sta meer dan tien meter verderop, in de deuropening.

Even later komt een van hen naar buiten. Ze wil mijn QR-code zien, en een ID. Aan die QR ben ik inmiddels gewend, en ook vaak de vraag op welke dag ik ben geboren. Maar op zondagochtend vroeg op een verlaten terras een ID moeten laten zien aan een medeburger? Ik krijg er een heel akelig gevoel van. De dame in kwestie, die zeer beleefd is, draagt ook buiten een mondkapje. Op minder dan anderhalve meter passeert op de stoep achter haar een oudere man met zijn hond. Zonder mondkapje. Ik vraag de bedienmevrouw waarom ze ook buiten een mondkapje draagt. ‘Er zijn ook undercover handhavers, meneer’, antwoordt ze een beetje bits. En ze verdwijnt weer naar binnen. Ik ben verbijsterd, echt waar…

Wat moet jij hiermee, als lezer? Om te beginnen zou ik je willen vragen om je echt even in te leven in deze situatie. En bedenk dan hoe het twee jaar geleden was. Mijn punt: ik kan het niet meer volgen. Je kunt keer op keer proberen het coronabeleid op basis van redelijkheid te verkopen, maar bij een snel groeiende groep mensen gaat het steeds vaker over een gevoelsmatige grens. Zoals bij mij, in de bovengenoemde situatie. En door dit soort voorvallen verliest het beleid draagvlak en wordt de bereidheid om de regels te volgen steeds kleiner.

Regels moeten namelijk ook gevoelsmatig kloppen, anders houden mensen zich er niet aan. Op een verlaten snelweg met drie rijstroken maar 50 km/uur mogen rijden is ook lastig. Je kunt wel heel veel en streng gaan controleren, maar het gevoel dat je ook wel 100 km/uur zou kunnen rijden op die weg verandert er niet door…

En juist op de weg zie je hoe weinig draagvlak er nog is voor het coronabeleid: aan het begin van de crisis was het echt stil in het verkeer, nu zijn er ondanks de lockdown nog iedere dag files. Ik geloof in de welwillendheid van de regering en de (virus)deskundigheid van het OMT, maar wanneer wordt nu eindelijk het gevoel van de burgers eens serieus genomen en verdisconteerd in het beleid? Dan haak ik graag weer aan.