Het alternatieve Eurosongfestival-lied

Mijn vrouw is juriste én Boeddhiste. Ik ben enkel maar jurist. Op haar dringend verzoek, ben ik deze keer maar eens meegegaan naar de jaarlijkse conferentie van “Boeddhisme & Recht”, dit jaar gehouden in Nederland, in het Vredespaleis in Den Haag.

Aan die conferentie is in de media nauwelijks aandacht besteed. Ja, zo gaat dat nu eenmaal in onze brute wereld. De speciale militaire operatie van  Poetin in de Oekraïne, krijg nu eenmaal meer aandacht dan de speciale vredesoperatie van Lama Rimpoche in het Vredespaleis In Den Haag.

Ik had gedacht dat er stevig  zou worden gedebatteerd, zoals ik dat gewend ben op juridische congressen. Niets van dit alles. Wij dienden als verlichte personen met elkaar te communiceren... Aldus Lama Rimpoche, de leider van de conferentie. Aan een zinnig debat gaat Verlichting vooraf. De geweldsproblematiek van de mensheid   kan enkel door personen die in staat van ‘verlichting’ verkeren, worden opgelost. Eerst Verlichten, dan pas debatteren.

Tegen die ‘staat van verlichting’ moesten we overigens niet al te zeer aanhikken, Zij kan vrij eenvoudig worden bereikt, aldus Lama Rimpoche, door het schrijven van haiku's – kleine gedichten van 17 syllaben in een drieregelig het systeem, 5-7-5. Een voorbeeld, de haiku die mijn begenadigde vrouw, daar ter plekke schreef:

Geluid: gek makend
Kostuum & dansen: cliché
Leegte als vanouds

Haiku van het Eurosongfestival

Mooie haiku! Althans dat vond ik. Maar... Rimpoche keurde hem af! Want alhoewel  esthetisch, als vorm van Schoonheid, deze haiku er zeker mee door kon, was dat zeer zeker niet het geval, ethisch bezien, als vorm van Goedheid. Te negatief! Het Eurosongfestival diende men volgens Lama Rimpoche te zien als een pacifistische, de landen van Europa verbindende positieve actie en daarvan bleek in deze haiku niets. Bovendien werd de Nederlandse inzending Europapa gezongen door de heer Klein. Iemand die in zijn jeugd veel leed had meegemaakt, aldus de media. Ook van compassie met deze man en zijn zware zangtaak niéts in deze haiku!

Mijn vrouw accepteerde Rimpoche’s kritiek zonder meer en begon ijverig een nieuwe haiku te verzinnen. Maar ik was klaar er mee! Ik had het wel gezien met die Boeddhisten! Ik besloot de vergaderzaal te verlaten en wat te dwalen door het imposante gebouw, waarin we verkeerden, het Vredespaleis.

Na de Eerste Vredesconferentie, die van 1899, had Andrew Carnegie, een schatrijke Schots-Amerikaanse staalmagnaat én filantroop, een fonds ingesteld om de bouw van het Vredespaleis als huisvesting van een Hof van Arbitrage mogelijk te maken. Doel van het Hof: de staten zouden van nu af aan hun conflicten langs de weg van het recht oplossen, niet langer door oorlogsvoering.

Carnegie was een bewonderaar van Bertha von Suttner, die het boek Die Waffen nieder schreef. Dit veelgelezen boek leidde toe de opkomst van de Vredesbeweging in Europa.

Bij de opening van het Vredespaleis in 1913 was Bertha von Suttner als enige vrouw naast Koningin Wilhelmina aanwezig. Recht was toen exclusief nog een mannenzaak (sic!).

Cynici in 1913: Het Vredespaleis is af, de Oorlog kan beginnen! En inderdaad! Even later begon de Eerste Wereldoorlog (1914-1918).

Richting het monumentaal toilet van het Vredespaleis – want ik moest nodig – bleek ik zowaar door dat gedoe van Rimpoche toch in een soort staat van verlichting te zijn geraakt. Want vlak voor dat ik de imposante deur opendeed, die leidt tot de antiquarische pisbakken aldaar, kwam ik... Irene tegen, droomvrouw Vrede, oogverblindend Jugendstil.

Ik ken het advies van neoliberaal Mark Rutte: “Heb je last van visie, ga naar de oogarts!” Maar hoe zit dat met een visioen? Wat moet je dan? Het neoliberalisme zwijgt daarover in alle talen. Je heb dus in dezen niets aan het neoliberalisme. Eigenlijk net zo als in zowat alles!

En plots was daar ook Antonio Guterres, de secretaris-generaal van de Verenigde Naties. Die moest ook nodig. Gedrieën waren wij het spoedig eens:

‘WERELDVREDE is a b s o l u t e noodzaak!’

Tevreden deden wij onze Behoefte (“Peace in our time! And no more shit!) en trokken door en huiswaarts. Zingend, luidkeels, ons alternatieve Lied voor het Eurosongfestival, ter plekke gecomponeerd

37 rechtspopulisten hebben 74 billen
waarop getatoeëerd

Rechtspopulisme is Fascisme
homeopatisch verdund
hel geblondeerd

STEM NIET OP ONS!

Dit Lied moet winnen! Maak het tot een Hit, Kleine Man!