Herover de Spaanse arena's op de dierenbeulen

De zomerklok is er op vast te prikken. Stierenvechten en harteloze mensen krijgen aandacht in de warmste maanden van het jaar. Maar krijgen de 250.000 stieren die sneuvelen wel de aandacht die zij verdienen? Aan het eind van de lange tunnel in de arena blijft de gedode stier voor te veel mensen een onschadelijke uiting van een cultuur. De stierenvechter en de toeschouwers zijn degenen die een achtervolging moeten krijgen. De laatste fase van het volkse dieren kwellen mag nu weleens ingaan, zonder gevoelloos begrip. Geen romantisering van dierenleed door intellectuelen en geen gejuich op tribunes van proleten.

Stierenvechten in Spanje en co-landen is op termijn een aflopende zaak. De bloederige middagen leven op subsidies, toeristen en oudere Spanjaarden. Maar toch? Tevredenheid kan er niet zijn met zoveel slachtoffers. Het blijft dikwijls bij de jaarlijkse verontwaardiging. Een stukje in de krant op pagina 5.

Wie wil de feiten niet kennen? Spanje, Frankrijk, Portugal, Colombia, Ecuador, Mexico, Peru en Venezuela kennen nog steeds de arena’s om te doden. 250.000 stieren per jaar. Dat mogen we ieder jaar een genocide op een diersoort noemen. Daarnaast zijn er de ‘ fiestas populares ‘, de volksfeesten, stieren en andere dieren worden mishandeld, en dikwijls daarna gedood, in naam van een patroonheilige. Het feest is van tevoren gezegend door een lokale geestelijke… De kerk en dieren, daar mag ook weleens een mea culpa komen.

Terug naar de arena waar het dier wordt belaagd door ‘’macho’’ mannen op geblinddoekte paarden, zij die de speren in zijn rug en nek duwen. Waardoor het dier het hoofd niet meer kan optillen en verzwakt is door veel bloedverlies. Dan nog meer helden te voet om de stier af te leiden terwijl zij met hun banderillas – felgekleurde stokken met harpoenpunt op het uiteinde – in de rug steken. Pas dan komt de matador als een kleine superlafaard om het stervende dier nog even met de kin naar voren uit te dagen met een aantal aanvallen voordat hij de stier dood met zijn zwaard. Het volk juicht, de oren en staart zijn afgesneden.

Er is meer rebellie nodig om het mishandelen van stieren – en andere dieren – in naam van cultuur en godsdienst aan te pakken. De liefhebbers van wreedheden met dieren hebben het recht op een tegenoffensief. Een nieuw demonstratief ethisch front om af te rekenen met cultuurbarbaren die leven in de klassieke oudheid waar een leven niet of nauwelijks telde. Aan het werk, demonstranten verenigt u. Niet alleen demonstreren op straten in landen waar geen gevechten zijn, maar het bevolken van protest op de pleinen in de landen waar de kwellingen plaatsvinden. Laat niet één streaker springen in de waanzin van gillende mensen en laffe mensen die stieren doden, laat een leger van activisten de arena’s compassie schenken.

Journalisten, filmmakers en schrijvers moeten zo niet meer het voordeel van de twijfel krijgen wanneer zij weer eens lijden aan het syndroom van Hemingway. Ook een schrijver kan fout zijn. Alles wat met lijden te maken heeft kan op een kunstzinnige manier worden beschreven, maar daar mee is de daad, die lijden veroorzaakt nog geen vrijblijvende hoge kunstvorm. Stop eens met de immorele lofzangen op het martelen van dieren ter vermaak. Wie verheerlijkend schrijft over martelen van dieren is medeplichtig aan het onrecht.

Het is ook veel te vroeg om te ontspannen wanneer er nog steeds organisaties zijn die reclame maken voor stierenvechten. Laten we ze aanpakken. Je zet ook geen leuke foto van tienerprostituees in je gladde folder om ze naar een vakantieadres te lokken. Bedwing de organisaties met rede en dialoog, maar sluit hardere acties niet uit.

Ken je mensen die vrolijk zeggen bij een gevecht te zijn geweest ga in discussie. Je kunt mensen verleiden om in te zien dat dieren pijnigen niet passend is.  Wij vragen ons trouwens af of mensen die applaudisseren bij het martelen van dieren wel heel leuke vrienden zijn. De Pamplona-selfies markeren misschien wel het dieptepunt van vakanties. Rennen dat in bloed eindigt, is dat een vorm van 5000 jaar menselijke beschaving?

Verzuren is ook geen goede zaak, tenzij je spieren het overkomt wanneer je het ‘’gevecht’’ kan verstoren. We hoeven niet allemaal in de arena te springen maar de burgerlijke ongehoorzaamheid als middel tegen onaanvaardbaar cultureel geweld is echt nodig. Avonturiers ga naar het buitenland, die bewust weten wat zij doen en samenwerken om de wereld te tonen dat arena’s massaal bevolkt zijn met dierenbeulen. Summers of creative love in de zomers van achterlijke dierenkwellerij.

Promotie, sponsoring en subsidiëring zijn nodig voor de 250.000 sterfscènes. Overheden, instituties, bedrijven en organisaties die zonder spoor van emotie en gevoel joelend publiek op de banken wil houden mag ook effectievere acties verwachten. Iets minder braaf is goed nodig naast de strategie van protest, pressie en lobby. Innovatie van verzet, om niet alleen maat stilzwijgend te moeten kijken naar diermisbruikers. Het front verbreden, niet alleen bij stierenvechten, maar tegen ieder diervermaak om de straten en pleinen schoon te vegen van geweld tegen levende wezens in een continue vier-jaargetijden campagne van een beschavingsoffensief.  Want waarom zouden we het publieke terrein aan barbaren overlaten terwijl zo veel bekend is over het dier met zijn eigen waarde en behoeften.

Laten we de pijnlijke domme kluchten met dieren in de arena’s op meer overlast gaan trakteren. En media maken jullie de goede keuzes? Het medicijn tegen het Hemingway syndroom heet gewoon innerlijke beschaving. Oneerlijke gevechten hebben recht op massale protesten zonder literair en filmisch begrip. Kunst zonder leed en alleen arena’s om in te sporten, zonder bloedvergieten. Zo sterk zijn matadors namelijk niet. Laat Spanje een nieuw internationaal front zijn om de loopgraven van stilstand te slopen. Een burgerstrijd van goed tegen kwaad. Het dier heeft recht op steun, overal en ergens.