Heropvoedingskampen ter voorkoming van liquidaties

De liquidaties in Amsterdam zijn niet geheel onopgemerkt gebleven, opnieuw krijgt de noodklok een slinger van jewelste. Het is vijf voor twaalf en zelfs tijd voor heropvoedingskampen (Wilders doet een dansje).

Vijf voor twaalf Volgens veldwerker en CDA-raadslid Ibrahim Wijbenga en jongerenimam Yassin el Forkani is het nodig de knuppel in het hoenderhok te gooien. De vele liquidaties gijzelen de Marokkaanse gemeenschap en jongeren reageren op geweld alsof het gewoon is. In het AD zegt Wijbenga hier onder meer over: “[..] Het geweld daar keken ze nauwelijks van op. Die zijn dus ook nog maar een stap weg van het gebruiken van geweld.”

Het interview in het AD is uitgebreider, maar eigenlijk gaat het nergens over. Wijbenga laat in het AD zien dat hij, evenals imam El Forkani in Knevel & van den Brink, geen flauw idee heeft wat er zoal speelt en zij strooien dan ook met dooddoeners (Antillianen, woonwagenkampers, mogen natuurlijk niet ontbreken) die, dat dan weer wel, alarmerend overkomen.

Steeds weer wordt opnieuw geroepen dat het vijf voor twaalf is of dat de knuppel in het hoenderhok gegooid moet worden. Goeie god! Zware criminaliteit los je niet op met lomp stigmatiserend horlogegelul of het starten van de zoveelste discussie. In de afgelopen jaren is er meer dan genoeg gediscussieerd en zonder het iets heeft uitgehaald. Ook deze oproep zal uiteindelijk kansloos blijken. Een deel van deze criminele gasten is niet meer te redden (soms ook letterlijk niet meer) en zoals gebruikelijk zal er over een aantal jaren gewoon weer opnieuw een verloren generatie zijn. Dat is niet te voorkomen.

Amsterdamse gangsteroorlog Ja, er speelt ontzettend veel binnen de Amsterdamse onderwereld (zie ondere andere  hier , hier , hier  en hier  op de uitstekend ingevoerde websites CrimeScene.Pro en TeleCrime.nl), veel van de verdachten/daders en slachtoffers zijn van Marokkaanse kom af. Dit is niet iets wat ontkent, verzacht of wat dan ook hoeft te worden. Het is ook niet vreemd dat mensen (dit zal zeker niet alleen bij de Marokkaanse jeugd aldaar zo zijn) op den duur laconiek reageren op veelvoorkomend excessief geweld. Hier schreef ik in mijn stukje ‘Tuig of slachtoffer’  in december 2011 al het volgende over: “[….] Steeds weer als er iemand het leven liet die we kenden werd ons verteld dat het erbij hoorde. Dat de persoon het in de meeste gevallen heeft verdiend. Wie zijn billen brandt, moet ten slotte op de blaren zitten. Wie dit jaren achtereen moet meemaken weet op een gegeven moment niet beter [….]” . Dit zegt overigens weinig over een stap verwijderd zijn van zelf geweld gebruiken.

De oproep van Wijbenga en El Forkani irriteert mij, maakt mij boos. Ze doet mij ook denken aan de oproep van burgemeester Aboutaleb die de Marokkaanse gemeenschap opriep zelf met het tegengif te komen. Of aan de actie van ‘revolutionaire antidrugspioniers’ SMOR (Samenwerkende Marokkaanse Organisaties Rijnmond) om met wat voorlichting (ja ik weet het, ik doe waarschijnlijk dit project tekort) iets uit te kunnen richten. Hierover schreef ik voor VersBeton.nl : “We stappen er met veel poeha op af, we strooien met dooddoeners en of het resultaat heeft zal ons uiteindelijk aan de spreekwoordelijke reet roesten.”

Eigen boezem Steeds weer dezelfde discussie, steeds weer het kijk-ons-eens-de-hand-in-eigen-boezem-steken gedrag, steeds weer meegaan in de onzin van de talkshows (stelling bij KvdB luidde: Marokkaanse criminelen zijn moeilijker aan te pakken dan criminele autochtone jongeren . Ongeveer 79% van de mensen was het hiermee eens) en steeds weer de gemeenschap betrekken. Alsof het een homogene gemeenschap betreft die hier verantwoordelijkheid voor draagt of oplossingen dient aan te dragen.

Ik blijf het zeggen. Voor kattenkwaad kun je ouders prima aanspreken, voor de aanpak van zware criminaliteit en de daarbij behorende netwerken moet je bij de overheid zijn. De problemen zijn hiervoor gewoon te complex.