'Heb ik wat van je an?', vraagt de nieuwe Reuzin van Rotterdam
Hou op met dat geouwehoer
Het plein voor Rotterdam Centraal kent toch een grote mate van niksigheid. Ondanks dat enorme puntige schutdak, het Groothandelsgebouw en de fout kapitalistische intimideertoren van Nationale Nederlanden.
Nu is het opgevrolijkt met een enorm standbeeld van een vrouw zoals je die vaak in het moderne Rotterdam over straat ziet gaan. Leuk is dat. Ze belichaamt de stad zoals die geworden is. Ze kijkt zelfbewust voor zich uit. Ze is zo brutaal als de beul. Ze is voor de duvel niet bang. Haar korte lontje is het waarmerk van deze tijd. Eindelijk hebben we naast de reus ook een reuzin van Rotterdam. Het hele plein gaat erop vooruit.
Heel veel verschrikkelijk meer hoef je er niet over te zeggen. Toch wordt het standbeeld van deze zelfstandige vrouw gevuld met inhouden. Ze wordt gereduceerd tot haar huidskleur. Of liever gezegd. Op grond van haar gelaatstrekken wordt door een aantal lieden vastgesteld dat ze donker is. Wat zit daar achter? Waarom moet er zo pontificaal op het Stationsplein een vrouw van kleur staan? Of men ziet in de reuzin uitsluitend de – lage – maatschappelijke status op grond van haar simpele outfit. Rosanne Hertzberger, succesvol wetenschapsvrouw, die tien minuten fietsen van het beeld woont, ziet er maatschappelijke mislukking in. Er wordt een menstype gevierd, dat niets voorstelt, schrijft zij. Dat heeft een heftige polemiek uitgelokt: hier voelt een welgestelde dame zich in haar witte superioriteit bedreigd, zo vermoeden velen, want voor haar wordt geen standbeeld opgericht. Anderen beschouwen het beeld als symbool voor maatschappijverandering: "Nu zijn wij aan de beurt. Nu komen wij op een sokkel".
Het publieke debat gaat totaal buiten het beeld zelf om. Het geeft slechts uitdrukking aan de gevoelens van de deelnemers: trots, afkeer, angst, paranoia, jaloezie, triomfantelijkheid, agressie. Aan (rassen)vooroordeel en domheid net zo goed. Alle columns, alle zwaarwichtige analyses, alle kreten op sociale media zeggen veel over de makers maar niets over het beeld. Weet je hoe de nieuwe Reuzin van Rotterdam kijkt? Alsof ze zeggen wil: "Wat had je nou? Heb ik wat van je an?"
Hou op met dat geouwehoer. Doe niet zo interessant. Laat dat beeld zichzelf zijn.
Voor het overige ben ik van mening dat het toeslagenschandaal niet uit de publieke aandacht mag verdwijnen en de affaire rond het Groninger aardgas evenmin.
Beluister het Geheugenpaleis, de wekelijkse podcast van Han van der Horst en John Knieriem over politiek en geschiedenis. Nu: de kinderen van Kaag.