Harteloos kabinet

Ze hebben zichzelf wijsgemaakt dat kilte en bureaucratie de enige weg vooruit is.

Ah, dit kabinet. Dit stelletje harteloze barbaren heeft het hart niet alleen verloren, ze hebben het actief bij het grofvuil gezet. Waarschijnlijk ergens in een donker achterkamertje vol lauwe automatenkoffie en kleffe broodjes ham, waar ze elkaar feliciteerden met hun briljante plan: “Weet je wat? We kappen gewoon met dat softe gedoe! Menselijkheid? Wat een gedoe! Straks verwachten mensen nog dat we medeleven tonen.” Ze hebben zichzelf wijsgemaakt dat kilte en bureaucratie de enige weg vooruit is.

We beginnen met die opt-out van de Europese asielregels. Een "opt-out," hoor je dat? Alsof Nederland een abonnement op Netflix wil opzeggen omdat de films tegenvallen! Maar nee, dit gaat over mensen, over levens. En wat zegt dit kabinet? “Opt-outje hier, opt-outje daar.” Ze vergeten even dat ze geen bestelbon voor nieuwe kantoormeubels invullen, maar dat dit gaat over gezinnen, over mensen die door oorlog alles kwijt zijn. Alsof we zeggen: "We doen even niet meer mee met de Europese regels, succes ermee, zoek het maar uit!" Je ziet het voor je, toch? Een boot vol vluchtelingen op de Middellandse Zee, roepend: “We gaan naar Nederland!” En Schoof aan de overkant: “Nee hoor, we doen vandaag even niet mee, succes in Italië, lekker zonnetje daar.”

En dan die gezinshereniging. Je denkt: dit kabinet gaat vast zorgen dat mensen herenigd kunnen worden met hun familie, toch? Nee, natuurlijk niet. Ze hebben een veel briljanter plan: we stellen inkomenseisen. En niet zo’n beetje ook. Dus je vlucht uit een oorlog, je komt hier terecht, je vindt een baantje – maar als je niet genoeg verdient, blijft je vrouw mooi daar in dat oorlogsgebied. Want liefde is mooi, maar geld is belangrijker! Wat een romantiek, hè? Het kabinet als moderne matchmaker: “Sorry mevrouw, meneer verdient net te weinig, dus u moet nog even blijven waar de bommen vallen.”

Maar het mooiste moet nog komen: ze willen de vergunning voor onbepaalde tijd schrappen. Dat betekent dat je als asielzoeker lekker mag settelen, een beetje je leven opbouwen, de taal leren, en dan – hoppa! – als de situatie in je land misschien beter is, mag je weer oprotten. “Dank voor je bijdrage, het ga je goed, succes daar in die woestenij.” Dit kabinet behandelt mensen alsof ze tijdelijke gasten zijn op een feestje waar ze stiekem niet welkom waren. "Fijn dat je er was, maar de bitterballen zijn op, doei!"

En dan dat milieubeleid. De stikstofcrisis. Ja, ja, de natuur verpietert, maar wat doet dit kabinet? Ze zeggen gewoon: “Och, we doen het even rustig aan. Geen haast.” De aarde warmt op, de zeeën stijgen, en dit kabinet staat erbij met hun duimen in de zakken: “We hebben de tijd.” Ja, tot we straks snorkelend door de binnenstad van Den Haag gaan, dan is het ineens: “Oeps, te laat!”

Ze hebben het hart verloren, mensen. Ze zijn het kwijt. Misschien ligt het ergens onder een stapel papieren in een ministerie. Misschien is het achtergebleven in een Brusselse vergaderzaal. Of misschien hebben ze het wel nooit gehad. Het enige wat ze nog hebben, is een ijskoude calculator. Maar medemenselijkheid? Dat is iets voor later. Misschien. Als het in de peilingen goed staat.

Dus als je je afvraagt waar het fout is gegaan: zoek niet verder. Dit kabinet heeft hun hart ingeruild voor Excel-sheets en juridische trucs. En wij? Wij mogen toekijken hoe ze in de strijd tegen de medemenselijkheid als een kip zonder kop naar de eindstreep rennen.