Hard werken is goed voor je
‘Waar zijn wij in het westen nou helemaal mee bezig eigenlijk?’
Hard werken is goed je. En voor de maatschappij. Mouwen opstropen, niet piepen en werken. Ik heb het niet onderzocht, maar ik durf te zeggen: Hoe ouder iemand is, des te groter de kans dat dat is wat diegene met de paplepel meekreeg. Ik kan het me vanuit het na-oorlogse optiek ook goed voorstellen: Er was in die jaren echt geen ruimte voor balans of ontspanning, het land moest weer opgebouwd worden en de handen moesten uit de mouwen. Ook ik, als vijftiger, kreeg deze boodschap nog mee: Opletten op school, hard werken, je best doen, mouwen opstropen en meedoen.
De ‘jeugd van tegenwoordig’ denkt daar alleen heel erg anders over. Ze zijn volgens mijn generatiegenoten en de generaties boven mij ‘te lui’, ‘te verwend’ en ze ‘hebben teveel eisen’. Ik zie het terug in het gedrag van mijn eigen kinderen, mijn pubers nemen net als hun vrienden heerlijk een tussenjaar na de Havo en als ze een bijbaantje hebben verlangen ze flexibiliteit van hun werkgevers, want ze willen ook gewoon vrij kunnen hebben en naar school gaan.
Terwijl ik dat allemaal overdenk fiets ik -in het hier en nu- op een zomerochtend met m’n neus in de zon en m’n haar in de wind tijdens mijn jaarlijkse zomerstop naar kantoor. Het valt me op dat de meeste balkonnetjes geen of uitgebloeide bloemen hebben, dat veel mensen die langs fietsen in gedachten zijn, uit lijken te staan. Dat de man met de hond loopt te appen. Dat de vrouw met de kinderwagen druk aan het bellen is en geen oog heeft voor haar kind. De e-bikes op de weg halen me zelfs nu in de zomer ondertussen haastig in. Ik parkeer m’n fiets, groet een voorbijganger die me verstoord aankijkt. Bij aankomst denk ik: ‘Waar zijn wij in het westen nou helemaal mee bezig eigenlijk?’
Misschien moeten we eens leren luisteren naar die jonge gasten en meiden. Er zit namelijk best wel wat in. We hebben dan wel een rijk westen opgebouwd, maar vooral een financieel rijk westen. En niet een ontspannen en gezond, emotioneel rijk westen. Daar hebben we het namelijk te druk voor. Te druk om empathisch te zijn, te druk om vriendelijk te reageren of elkaar spontaan te kunnen helpen, te druk voor een luisterend oor. Ik merk het ook in m’n praktijk. En alhoewel ik inmiddels de lichaamsgerichte tools en handvatten toepas op mezelf en als een waakhond let op balans en rust, moet ik mezelf echt aansturen op dat vlak: Ook ik heb nog steeds de neiging om te veel in m’n agenda te zetten en iedere cliënt die komt te willen helpen.
We zitten in mijn beleving in een overgangsfase waarin het belangrijk is dat we állemaal onze balans vinden élke dag opnieuw. Zodat we het allemaal wat langer vol kunnen houden. Man, vrouw, jong, oud, iedereen. We hebben samen te leren balans ín het werkleven te vinden. Niet alleen in de zomervakantie rust te vinden, maar juist op de dag. Elke dag. Meer pauze, meer ademruimte (letterlijk) en ontspanning, meer bewegen, meer er voor elkaar kunnen zijn, meer natuur, minder schermtijd.
De jeugd geeft daarin eigenlijk gewoon een hele gezonde spiegel. En als je je eraan stoort wil dat zeggen dat je er wat in te onderzoeken hebt: Hoe hard werk je en wat kost het je? Laten we ‘Hard werken is goed voor je’ vervangen door te luisteren naar wat ons lijf nodig heeft en daar naar durven handelen. Depressie, burn-out, vermoeidheid. Het zijn de tekenen van deze tijd. Hard werken blijkt toch niet zo goed voor je te zijn.