Hansje Teeuwen: De tragiek van een treurige grappenmaker

Een komiek die in een trekpop van extreemrechts is veranderd

Lieve Hans,

We moeten het even hebben over die clowneske aftakeling van je. Vroeger, weet je nog, toen je daadwerkelijk grappig was? Ja, toen lachten we nog om je absurde humor, je scherpe observaties, en die vakkundige plagerijtjes. Maar wat is er gebeurd, man? Een komiek die in een trekpop van extreemrechts is veranderd—dat is geen grap meer. Dat is een tragedie.

En laten we het vooral hebben over je nieuwste hit: de zitplaatsen in de trein naar het oosten voor Joden. Werkelijk, Hans? Dat je met je geforceerde islamofobie de grenzen van de smaak al jaren voorbij was, wisten we. Maar nu, nu ben je definitief door het ijs gezakt. Je morst met je foute grappen alsof je het altijd al geweten hebt: het publiek lacht niet meer met je, ze lachen om je. Zielig, hè?

Het is toch wel knap hoor, om zo’n groteske versie van jezelf te worden. Waar je ooit de vrijheid van meningsuiting verdedigde met humor en lef, schop je nu naar beneden. En weet je wat het ergste is? Je merkt het zelf niet eens meer. Hoe langer je voor het podium van extreemrechts staat te tapdansen, hoe meer je in je eigen spiegelbeeld lijkt te geloven. Die spiegel, Hans, die moet vreselijk zijn. Ik zie het al voor me: een clown zonder publiek, mompelend over vrijheid van meningsuiting terwijl zijn rode neus verschrompelt.

Weet je wat me fascineert? Dat je jezelf nu een held vindt in de strijd tegen de ‘grote vijand’—je weet wel, die imaginaire hordes moslims en Joden die de wereld zouden overnemen. Zo verward ben je geworden dat je niet eens meer doorhebt dat je, terwijl je zegt te vechten tegen antisemitisme, zelf antisemitische troep uitbraakt. Zitplaatsen in treinen naar het oosten, Hans? Wat dacht je van een enkele reis naar de waarheid? Of beter nog: ga eens terug naar die tijd toen je grappen nog luchtig en scherp waren, zonder al die misselijke oprispingen van haat.

Maar helaas, Hans, je bent te ver heen. De man die ooit absurditeit verheven had tot kunst, is nu zelf de karikatuur geworden. Een tragisch figuur, gevangen in een oneindige sketch zonder publiek, zonder lach, zonder ziel.

Dus, Hans, ga zitten, neem een spiegel, en lach maar eens om jezelf. Als je dat nog kunt. Wij doen het in ieder geval niet meer.