Haat is geen incident, maar een strategie

Online haat is geen onschuldig bijproduct van een verhitte discussie. Het is een wapen.

"Tering islamiet met je dood, verderf en ellende." "Opzouten moossssslimmmm." "Houd toch je stomme muil, mafkut." "Eerst dat kopvod af, dan nemen we je misschien serieus." "Hey, een schijtende PvdA-kameel." "Ah, daar is onze kalifaatstrijdster ook weer." "Theedoek waar alleen diarree uit komt. Moet je ook even wat zeggen?"

Ja, ik heb zeker wat te zeggen!

Dit is de dagelijkse realiteit. Geen eenmalige woede-uitbarsting van een gefrustreerde anonieme ‘internet-trol’, maar een georganiseerde stroom van haat. Openlijk, schaamteloos en doelbewust. Geen incidenten, maar gerichte aanvallen om mensen zoals ik uit de publieke ruimte te verdrijven. Niet om wat we zeggen of doen, maar simpelweg omdat we bestaan. Zichtbaar en hoorbaar.

Iedereen die afwijkt van de norm kent dit. Je leert ermee omgaan, je bouwt een schild, maar de sporen blijven. Ook ik voel hoe het inslijt. Daarom moeten we het bespreken. Niet alleen over hoe ‘erg’ het is – dat is het, natuurlijk – maar vooral over waarom het gebeurt. Want dit is geen toeval. Dit is een strategie.

Online haat is geen onschuldig bijproduct van een verhitte discussie. Het is een wapen. Een methode om de publieke ruimte te controleren. Om mensen zoals ik – en velen met mij – te intimideren, uit te putten en uiteindelijk te laten opgeven. Want dát is het doel. Niet het winnen van een debat, maar het monddood maken van andersdenkenden. Het inprenten van twijfel: misschien moet ik minder vaak reageren. Misschien is het beter als ik zwijg. Misschien moet ik gewoon stoppen.

En die strategie werkt. Kijk om je heen. Zie hoe stemmen verdwijnen. Hoe vrouwen, mensen van kleur, moslims zich terugtrekken. Niet omdat ze niets te zeggen hebben. Niet omdat ze geen verhaal hebben. Maar omdat de eindeloze stroom vuiligheid, bedreigingen en leugens hen uitput.

En dát is precies de bedoeling. Niet dat we niet kúnnen spreken, maar dat we steeds minder dúrven. Dat de politiek en het publieke debat weer worden wat sommigen het liefst zouden willen: een exclusieve ruimte waar alleen hun waarheid telt.

Maar wie zeker is van zijn zaak, heeft geen haat nodig. Geen racistische, seksistische of islamofobe beledigingen, geen bedreigingen. Wie echt overtuigd is, zoekt het gesprek, niet de digitale veldslag. Maar dit gaat niet om overtuiging – dit gaat om angst. Angst voor een wereld die niet langer exclusief van hen is. Angst omdat hun monopolie op macht en waarheid afbrokkelt. Angst dat wij – vrouwen, moslims, activisten, mensen die strijden voor rechtvaardigheid – niet meer te negeren zijn. En terecht. Want we zijn hier. We zijn met velen. En we blijven.

We laten ons niet intimideren of wegjagen uit de plekken waar onze stemmen nodig zijn. Want als we toegeven – als we ons terugtrekken uit de politiek, de media of het publieke debat – dan wint niet de kracht van argumenten, maar het volume van de dreiging. Dan krijgt intimidatie vrij spel en bepaalt haat de regels.

Die uitkomst weiger ik te accepteren. En ik weet: ik sta niet alleen. Dus spreek, schreeuw desnoods, maar zwijg nooit. Onze democratie, onze samenleving, onze vrijheid verdient beter. We hebben een keuze: buigen we, of blijven we staan? Ik kies, elke dag opnieuw, voor spreken boven zwijgen, voor moed boven angst, voor verbinding boven verdeeldheid, voor rechtvaardigheid boven haat – voor het recht om zonder angst te spreken. En jij?