Haat in de ogen, schuim om de mond

Terwijl ik op een zachte ochtend halverwege oktober met een uitgeslapen hoofd richting supermarkt wandel, stel ik mezelf, naar aanleiding van het overal ter wereld oplaaiende geweld, onwillekeurig twee gesloten vragen. De eerste is: ‘Raymond, je leeft statistisch gesproken nog veertig jaar, denk je dat er in die periode een oorlog plaatsvindt op Nederlands grondgebied?’.

Door de uitgeslapenheid komt het antwoord van mijn innerlijke stem glashelder door. U kunt daar lacherig over doen, zo van: ‘waarom schrijft die vent dat op in een artikel?’, maar dan gaat u eraan voorbij dat mijn ambitie niet hoger reikt dan wat orde scheppen in de dagelijkse gedachten-waterval in mijn kop, en deze met een beetje geluk zelfs verwerken tot eindproduct, bijvoorbeeld een column.

Het is niet mijn schuld dat mijn stukjes worden geplaatst en dat u ze leest, wil ik maar zeggen.

Goed, oorlog in Nederland. ‘Nee, echter de kans is niet nul’, antwoordt mijn innerlijke stem met een kalmte en autoriteit die me verleiden tot vraag twee: ‘Valt nog tijdens mijn leven ergens de atoombom?’. ‘Ja’, zegt de stem zonder toelichting, blijkbaar kan ik zelf bedenken dat conflicten soms een gevoelstemperatuur bereiken waarbij de ratio dienst weigert.

Waarschijnlijk stel ik mezelf de vraag naar aanleiding van recente beelden uit het Midden-Oosten, waarop het lijkt alsof niemand nog controle heeft. We zien de Amerikaanse president, ooit de machtigste man op aarde, schipperen en schutteren tussen vuren waarvan iedereen elkaar als aanstichter beschouwt. Verder dan een beetje sussen en dreigen komt de president niet.

Uiteindelijk wint misschien de publieke opinie. Wanneer we allemaal genoeg schuim om de mond en haat in de ogen hebben – volkomen begrijpelijk overigens wanneer onschuldige mensen worden afgeslacht – , drijven we vanzelf richting het ultieme kookpunt. In ieder geval is het sinds de uitvinding van kernwapens nog nooit zo heet geweest.