Groepsimmuniteit luchtalarm bereikt

“Je had maar één taak…”, werpt men de brugwachter die vergeet de brug op te halen voor de voeten. Bedieners van het luchtalarm hebben niet één taak, maar geen taak. Behalve de eerste maandag om twaalf uur moeten ze de hele maand niet – voor de duidelijkheid: niet! – op de knop drukken. Toch loeiden sirenes in de regio Utrecht deze week per ongeluk, iets dat ik in mijn veertigjarige leven nimmer meemaakte. Ik bevond mij op dat moment op station Utrecht Centraal.

Hoewel ik in het dagelijks leven onverschrokken opereer, beschik ik over een paranoïde waanzin die mij ver gebracht heeft. Het bestaan zit immers vol valkuilen en mensen die aan je stoelpoten zagen. Extreme alertheid op exact de juiste ogenblikken is geboden. Omdat het afgaan van het luchtalarm zo’n situatie kan zijn, keek ik met een scherpe, onderzoekende blik om mij heen. Toen ontdekte ik wat anderhalf jaar paniekzaaierij met een bevolking doet.

‘Hoe gevaarlijk is de Colombiaanse variant?’, kopte de Telegraaf dinsdag nog. Vreemd, we zouden nieuwe corona-mutaties voortaan met letters van het Griekse alfabet aanduiden. Wellicht hebben we zelfs die allemaal gehad, in dat geval pleit ik voor sponsoring door grote bedrijven, denk aan de ‘Ziggo-’ of ‘Eneco-variant’. Corona-disruptie is leuk, maar het moet allemaal wel betaald worden.

Zo gaat het sinds kerst. Onder de boom bibberden we voor de Britse variant, vervolgens voor de Indiase, Braziliaanse, Zuid-Afrikaanse en wat dies meer zij. Er gebeurde betrekkelijk weinig, vrachtwagens met opgestapelde slachtoffers domineerden allesbehalve het straatbeeld.

Volstrekt afgestompt onderging de op Utrecht Centraal aanwezige populatie het loos alarm. Voor de zekerheid vroeg ik aan een jonge vader met een kind op schoot of hij het ook hoorde. De man knikte bevestigend en mompelde iets onverstaanbaars.

Opgelucht stelde ik vast dat mijn paranoïde inslag vooralsnog niet tot auditieve hallucinaties leidt.