Goede koffie met cheesecake en de bittere nasmaak van Wilders

Donderdagmiddag zat ik bij Mr. NonNo op het Middellandplein een kop koffie te drinken waar de halve stad een voorbeeld aan kon nemen. De samenstelling van het gastenbestand en het personeel gaven er blijk van hoe wereldvreemd de drogbeelden zijn waarop Geert Wilders dezer dagen de Tweede Kamer trakteert. Hier hadden mensen van velerlei slag en kleur het gezamenlijk naar hun zin terwijl zij elkaar alle ruimte gunden. Zij vertegenwoordigden de toekomst. Zij stonden in sterk contrast met de karikatuur van het verleden die de rechterzijde aan ons volk wil opleggen. Ik dacht dan ook ondanks de aangename stemming bij mr. NonNo aan Wilders. Hoe hij op het spreekgestoelte agressief slachtofferschap etaleerde. Hoe hij een vals beeld schetste van de situatie door lukraak cijfers uit hun context te rukken. Hoe hij op die manier haat zaaide. Hoe hij aanhoudend collega’s beledigde en voor leugenaars uitmaakte omdat zij zijn paranoïde voorstelling van zaken niet voetstoots aannamen.

Een dag later ging Wilders op de oude voet door. Terwijl andere Kamerleden met de premier een scherpe maar inhoudelijke discussie voerden over de coronaproblematiek, brak Wilders in met een uitbarsting van woede over de ondergang van de rechtsstaat die volgens hem aan corruptie ten offer was gevallen. Ik vind het knap dat nog geen Kamerlid op dit soort grofheden reageert met: “Mevrouw de voorzitter, deze toon slaat de geachte afgevaardigde maar aan in de huiselijke kring. Ik ben er in ieder geval niet van gediend. Ik laat mij niet voor leugenaar uitmaken. Dit gezegd zijnde vervolg ik mijn betoog”.

In de oude tijd was er zeker een duel van gekomen. Het laatste tweegevecht tussen politici vond plaats in het jaar 1967. Locatie: Neuilly-sur-Seine vlak bij Parijs. De Gaullistische afgevaardigde René Ribière onderbrak de socialistische oppositieleider Gaston Defferre zo vaak dat deze (geducht straatvechter uit Marseille) zei: “Houd je mond, gek”. Na een korte woordenwisseling daagde Ribière Defferre uit voor een duel. Deze koos de degen en werd tot winnaar verklaard nadat hij zijn tegenstander een paar keer een lichte snee had bezorgd. President De Gaulle was over dit alles buitengewoon slecht te spreken.

In Nederland komt de degen er niet aan te pas. Men probeert verbale agressie met redelijkheid te pareren. Dat komt je alleen op meer snieren en scheldwoorden te staan. Het merkwaardige was dat de commentatoren van de door Wilders zo diep gehate NPO zijn optreden nog wisten te waarderen ook. Ze deden op geen enkele wijze aan waarheidsvinding rond zijn apocalyptische koortsdromen maar stelden vast dat hij toch maar de show stal. Zo komt Wilders met alles weg. Verbale agressie is tegenwoordig erg comme il faut aan de randen van de Nederlandse politiek. In Het Parool schrijft Jerry Afriyie bijvoorbeeld: “Dan komt er een dag waarop je denkt: fok it! Ik ben er helemaal klaar mee. Als ik Zwarte Piet tegenkom, sla ik hem knock-out. Als nog een witte persoon mij racistisch bejegent, eindigt die in het AMC”. Stel je voor dat dit tot een uitdaging zou leiden om ‘s morgens tegen half zeven met zijn secondanten in park Frankendael te verschijnen om daar satisfactie te geven. Op degen of sabel. De keus is aan de uitgedaagde. Een pistool kan ook natuurlijk. En zonder voorafgaand pochen op de sociale media want duelleren is verboden.

Maar het gebeurt niet. Het blijft bij schelden en dreigen terwijl niemand ter verantwoording wordt geroepen.

Tegenover dit trieste beeld stonden de koffie en cheesecake in Mr. NonNo. Ik keek nog eens om mij heen en verdomd, opnieuw was ik de nestor van het gezelschap. Ik werd omgeven door de jongere generaties, die nu de hoofdrol speelden bij de vormgeving van Rotterdam. Een Nederland volgens de mal van Wilders zal hen alles ontzeggen: hun levensvreugde, hun kleur, hun manier van leven en in veel gevallen hun plek. “Vieze vriendjespolitiek!”, hoor ik hem uitroepen, terwijl ik deze regels tik. “Als gewone burger krijg je geen mildheid en genade maar dan word je van een flat gegooid”. Wilders is de rattenvanger van Hamelen. De ratten die hem volgen moeten nog maar eens nalezen hoe het met hun soortgenoten uit dat sprookje afliep. Voor het geval ze zich te veel verkneuteren over de zege die hen wordt voorgespiegeld.

Video niet zichtbaar? Pas je cookie-instellingen aan of klik hier.