Globadebilisering en het einde van de wereld zoals we die kennen

Welke M*ng**l doet nou zoiets!? Welk gedegenereerd, ziek stuk vuil haalt dat in zijn hoofd?! Tot zover de authentiek, ongecompliceerde woedewoorden die in de eerste plaats opborrelen. Weest vooral niet bevreesd, het agressieve adrenaline- en verontwaardigd endorfinenpeil begint al te zakken. Een ‘stomme kloot’ noemen onze Belgenvrienden een dergelijke onverlaat (dat klinkt wat poëtischer en laat ons langzaam tot onszelf komen op wat beschaafder taalniveau).

Weer liet deze week een toerist zomaar zijn krabbeltje achter op historisch erfgoed. Geen moed- of kwaadwilligheid maar gewoon ‘dommigheid’. Onvoorstelbare ‘dommigheid’ weliswaar maar desalnietteplus DOMMIGHEID van kosmische proporties. Eerder viel onder andere het Colosseum ten prooi aan overijverig toeristenvandalisme en nu kraste een 37-jarige minkukel weer zijn naam, en die van zijn geliefden, in het Casa Della Vestali te Pompeï.

Fijn opvallend grijnzen de initialen vanuit het rode fresco-gedeelte ons aan.  Een doodzonde die misschien wel als zodanig bestraft zou moeten worden, ter afschrikwekkend voorbeeld. Hoge boetes en straffen voorkomen tot nog toe echter niets dus waarschijnlijk zou dat niet eens afdoende zijn. De verlokking is te sterk en het zwakke vlees biedt geen weerstand. Een menselijke tragedie die we in elk geval mogen toeschrijven aan onvervalst hedonisme, egocentrisme en liederlijk moreel verval.

‘Gekken en dwazen schrijven hun namen op muren en glazen’, je naam in een boom krassen of op de muur van een flat is van alle tijden. Sommig ‘gekras’ in piramides en grotten wordt door archeologen zelfs aangemerkt als ‘graffiti uit de oudheid’. Het hedendaagse vandalisme heeft daar echter niets mee van doen. Wij zijn ons bewust van onze historie en trekken massaal naar historische plekken om al dat moois gade te slaan. Met alle kennis en intelligentie komen we dan toch zover onze onsterfelijke naam in dergelijke monumenten achter te laten. Liever met doodsverachting een selfie op de rand van het klif dan onbekend op te lossen in de vergetelheid. ‘Killroy was here!’

Het enige ijkpunt bij werkelijke verontwaardiging zijn onontkoombaar onze eigen innerlijke drijfveren tot het doen van wat dan ook. Waarom zou men zoiets doen en zou ik dat óok doen? “In geen honderd jaar!” gilt parallel mijn wel-opgevoede innerlijke stem. Maar waarom bevraagt die ander zich dan niet voor de uitvoering van zijn krankzinnige daad? (En het zijn allang niet meer alleen de usual suspects zoals dronken hooligans die zich aan dit beschamende gedrag overgeven).

De aard van die daad doet bovendien verschrikkelijke doemscenario’s over de daadwerkelijke bron van zoveel onnozelheid vermoeden. Een onnozelheid die zo langzamerhand de hele wereld lijkt te overspoelen en die wel eens het versnelde einde van onze beschaving kan doen inluiden. (Zie aangaande de verpretparkisering van de wereld ook mijn eerdere observatie ‘Globadebilisering’). Er is weinig psychologische duiding nodig om een direct, causaal verband te zien met de wereldwijde trend dat het nieuws van alledag beheerst.

Enige steekhoudende duiding over de huidige globetrottende mens biedt Dave Cook, antroploog aan de University college te London. Hij spreekt van een ‘lifestyle migratie’ en ‘digitale nomaden’ die hun ‘geografisch polyamoreus’ gedrag tentoonspreiden ten aanzien van elkaar en verre, exotische oorden. De humantaire ramp daarin gelegen is dat alles moet wijken voor hun krankzinnig overconsumptieve gedrag waardoor vooral lokale bevolking stevig getroffen wordt. Zo dreven AirBnb en lange termijnhuur (inmiddels terecht aan banden gelegd) bijvoorbeeld de originele bewoners van Lissabon hun eigen stad uit. Spectaculair stijgende huurprijzen maakten dat lokale boetiekjes gingen en merken als Gucci en Prada kwamen. De nieuwe elite wil sushi en veganfood waaraan bestaande horeca uiteraard geen gevolg kon geven en sluiting volgde. Hippe ketens namen de plaats in en de ziel van de stad verdween.

Steden met Middeleeuwse centra als Venetië, Praag en Boedapest worden overspoeld. Dubrovnik, een stad met 42.000 bewoners krijgt 1.5 Miljoen bezoekers per jaar te verstouwen. Barcelona bezwijkt nagenoeg onder de ruim elf miljoen (!) toeristen die per jaar door haar straten sjokken en tussen die massa bevinden zich dan ook nog eens individuen die hun tengels niet thuis kunnen houden en in totale overgave hun gekte botvieren. Moet dan het volledig werelderfgoed onder Unesco’s vlag worden omheind en door gewapende bewaking geborgd?

Er tekent zich een duidelijke parallel af tussen massatoerisme en wangedrag binnen die groep. De wereld is een mondiale speeltuin voor de rijken geworden en de dommen onder hen beschadigen cultureel erfgoed als kerven zij hun namen in de eerste beste boomstam. Cultuur, leefbaarheid en beschaving kan op de brandstapel, alles ten faveure van de decadente moderne mens. Het lijken voortekenen zoals die ooit het einde van het groot Romeinse rijk inluidde.

Inmiddels is allang niet meer zeker wat in de wedren van de tijd de uiteindelijke allesvernietigende slag zal toebrengen; De sprinkhanenplaag van overconsumptief massatoerisme of een volgende wereldoorlog als oorzaak van het einde van onze beschaving?

In beider gevallen; we moesten ons hartstikke doodschamen.

cc-foto: bobistraveling