Globadebilisering
Denkbare gedachtengang zou kunnen zijn dat men door de doorgeslagen citymarketing van Amsterdam enigszins is sufgebeukt en nu denkt dat die fijne stad geheel overdekt is.
Op het balkon staat men met gespreide benen te waggelen. Net te vroeg opgestaan terwijl de trein nog vaart had. Hobbelend komt het voertuig tot stilstand en glijdt het station van onze nationale luchthaven in. Twee dromerige meisjes op het perron zoenen elkaar op de lippen, de hectiek van de vluchtige reizigers ontgaat hen totaal. Een prille liefde.
Midden maart, 16 graden, gevoelstemperatuur 12 graden. Het waait graag en veel in ons onstuimig landje, maar aan sommig volk gaan de seizoenen volledig voorbij. Koddig verschijnsel in deze mensenmassa op Schiphol is de tourist die zojuist uit het vliegtuig stapt en zich vervolgens via bus of trein naar het mekka van cultuur, Nutella-city spoedt. In vrolijke Hawaihemden, korte broeken en gebloemde rokken gestoken hebben deze mensen zich bij het inschepen blijkbaar geen enkele voorstelling van de gemiddelde Hollandse weersgesteldheid gemaakt. Denkbare gedachtengang zou kunnen zijn dat men door de doorgeslagen citymarketing van Amsterdam enigszins is sufgebeukt en nu denkt dat die fijne stad geheel overdekt is, een echt pretpark waardig.
Het predikaat ‘pretpark’ klopt enigszins: ‘The Netherlands’ als leuke daytrip waar je fijn rond kunt banjeren met een pils in de ene en een stevige stick in de andere hand, ondertussen genietend van de meesterwerken van Van Gogh en de dames van het Red Light-district. Niet ondenkbaar dat dit waanbeeld inmiddels post heeft gevat in het brein van de gemiddelde wereldreiziger die het liefst in één teug de gehele ‘experience’ tot zich neemt (It’s Tuesday, this must be Belgium). Disneyland Parijs is toch ook al zo’n leuke Europese tussenstop?!
Nimmer zag ik een blootbenige een trui en lange broek uit de koffer trekken om na een korte verkleding in de toiletten door te reizen. In plaats daarvan voegen zij zich met rode blossen van vakantie-opwinding tussen de autochtone forensen gekleed in dikke jas, sjaal, muts en handschoenen die hen meewarig aanzien. Zouden die arme mensen na de eerste dag van verblijf al hevig hoestend een longontsteking cultiveren of zijn wij Hollanders inmiddels zo verweekt dat alleen wij al die beschermende lagen kleding nodig hebben?
Geinig verschijnsel die ‘Globalisering’, en veel aardige bijvangst voor de KNO-arts vermoed ik. Blijkbaar is het verschijnsel niet uniek voor ons land daar de Schotse komiek Billy Connolly zich ook al eens verbijsterd uitliet over de toerist in zijn land: "They come back and they say: We went to Scotland and it rained. Ofcourse it fuckin’ rained! where the fuck do you think this is? Benidorm?! “…people getting up mountain Ben Nevis in kaki-shorts and sandshoes…are you fuckin’ daft!”.
Mocht u overigens denken dat dit de gedrogeerde teksten van een typische grootstedeling zijn, reist u dan vooral af naar onze luchthaven of éen van die grote steden, en neem het verschijnsel zelf in ogenschouw. Maar wellicht blijft u eigenlijk liever thuis om al dit schoons langs uw eigen ramen te zien trekken. Bij een recent bezoek aan onze fraaie Zuiderzee-steden zag ik het verschijnsel namelijk óok al. Geen Aziatische, maar horden Amerikaanse toeristen meren hier aan (all-inclusive cruise haringhappen!) of komen met bussen rechtstreeks van de Keukenhof en ander pittoresk vermaak naar het echte Holland kijken. In vrolijke groepen (windjacks, petjes en de onvermijdelijke bermuda) stapt men rond zonder enige zichtbare last van Herfstig Voorjaars-ongemak. Gekleed in dikke jas, das en thermo-ondergoed maakte mijn verbazing wederom langzaam plaats voor gespeelde gêne. “Zijn zij nou zo gek of ben ik nou zo dom?!” Zoiets.