Glamourland

“Op het gevaar af dat wij u uitsluitend op decadente feestjes en andere grachtengordel-aangelegenheden met een dessertbuffet moeten trakteren kunnen we het toch niet laten u mee te nemen naar”… en dan volgde die obligate boekpresentatie, modeshow of ander overdadig met champie en kreeft aangekleed vippenfeestje. Presentator Gert Jan Dröge was een eenmalige verschijning in de Nederlandse tv-wereld. De wereld waar hij zo graag meesmuilend rondstapte om zijn legendarische programma te maken bestaat nog, maar het tv-landschap van toen heeft helaas, of misschien ook niet,  opgehouden te bestaan. Werkterrein waren bij voorkeur de Gooise dreven en de Amsterdamse grachtengordel. Dröge’s tongue-in-cheeckbenadering zou in de huidige korte lonten-lange-tenenmaatschappij eenvoudig niet meer gepikt worden. Misschien zelfs niet eens begrepen.

Ook al in de hoogtijdagen van Glamourland bediende Dröge in feite een zeer klein publiek van intimi enerzijds en een grote groep nieuwsgierigen anderzijds. De inner-circle zat schaterlachend voor de buis maar zowel de toon als inhoud van het programma was dermate highbrow entertainment dat ‘tante Truus uit Tegelen-West’ wellicht vermaakt werd omdat de koppen uit de roddelbladen nu tot leven kwamen, van de eigenlijke strekking van het format zal weinig begrepen zijn buiten de randstad. Dröge’s meesterlijke commentaar was vergeven van de inside-information en werd gepresenteerd in een smakelijk overdreven archaïsch vocabulaire. Niet ieders kopje thee dus. Als een geïsoleerde ile flottante dreef hij als het ware rond tussen zijn geliefde ‘society-people’. Overduidelijk onderdeel van het geheel maar tegelijk op grote afstand. Al teveel ‘ons-kent-ons’ werd abrupt afgekapt. ”Hoe gaat het met u?”. “Heel goed en met u?”. “Nee heel fijn, dank u”.                                                             

Ook binnen zijn groep ‘slachtoffers’ zag men door de jaren heen een waterscheiding ontstaan. Er waren de ‘Bekende Nederlanders’, de obligate ‘happy few’ (“De koppen van Hoppe...”) en andere popularissen die Dröge gebruikten voor hun onvervalste persoonlijke PR-doeleinden én de politieke figuren, oud-geldfamilies en nouveau riche die hem liever zagen gaan dan komen. Dröge bracht gate-crashing op een hoger niveau.

Dezelfde brutaliteit verpakt in dikwijls geveinsde interesse en altijd die dikke ironische slag om de arm. ”..en al die andere bekende Nederlanders met hun Vijf-uurshowgedrag…” Hoewel redactioneel uitstekend voorbereid en vooral in de postproductie vaardig voorzien van cynisch commentaar (op bezoek bij een beautyfarm sprak hij vilein over “beschaafde en bijgeschaafde mensen..”) had het programma de ‘look and feel’ van een ongenode gast die zijn gastheren met hun eigen stompzinnige leegheid confronteerde en zich tegelijk tegoed deed aan luxe happen en dranken. Ieder ironisch gesprekje voerend met het glas in de hand en een brede glimlach op de smoel. De verschijning van Dröge was daarbij een niet onbelangrijk deel van ’s mans charme.

Bepaald niet uitgerust met het ideale uiterlijk mengde hij zich in de beaumonde met een vanzelfsprekendheid die niemand hem nadeed. Duidelijk van goede huize met licht kakkineus accent, maar behept met het gelaat van een zwaar alcoholische feestganger, bewoog deze figuur zich tussen de groten en minder groten der aarde daarbij geenszins gestoord door enige gêne voor zijn dikke wallen, borstelige wenkbrauwen en overall underdressed voorkomen.

Met veel understatement (“Het was er niet ondruk...”) en zijn gespeelde stunteligheid charmeerde hij menig bewindspersoon die zich daardoor zaken liet ontvallen die normaliter nooit voorbij de persvoorlichter waren gekomen.

Die smeuiigheid máakte Glamourland. Geen roddel en achterklap (“Kunt u zwijgen?”. “Ja, we kunnen zwijgen”. “Ik ook!”) maar terloops ontfutselde feitjes en cijfers in een decor van zweterig feestgedruis, dames in het lang en stomende smokings. Dröge stipuleerde in een zeldzaam interview wel eens zijn verlegenheid en feitelijk diepe schaamtegevoel. Zijn horeca-achtergrond moet hem hier overheen geholpen hebben want weliswaar werd zijn programma populair door een zekere brutale aanpak, Dröge bleef altijd een heer die zijn ‘slachtoffers’ niet te kakken zette. Dat deden ze zelf wel, met verve.

In hun onophoudelijke promodrang of als er weer eens een product moest worden geplugd werd Dröge sans gêne genood als een soort van extern entertainment. Het feestje was pas geslaagd als Dröge rond liep.

Dat gaf hem natuurlijk ook een zekere macht waardoor de formule in feite de nek werd omgedraaid. Hij werd ‘gezien’. Het laatste wat deze verder als een kluizenaar levende man eigenlijk wilde.

5 Juni, 2007 werd het stil in het partycircuit. De poppetjes veranderden maar het ‘spel’, gedrag en vocabulaire van de uitverkorenen in onze maatschappij zouden altijd blijven bestaan. Wellicht heeft De Hemel een speciale Vip-room voor Gert Jan ingericht. Ik weet het wel zeker eigenlijk.