De gevaarlijke dynamiek van DENK en de PVV: vingerwijs-retoriek

Na de komst van de beweging DENK werd het duidelijk dat de cirkel van een tweespalt-tendens rond was in Den Haag. De PVV kreeg een corresponderende tegenhanger. Dientengevolge zijn de onlosmakelijk verbonden consequenties terug te vinden in onze huidige maatschappij.

Beide partijen voeren een onbesuisde guerrilla-politiek die er eigenlijk impliciet op zinspeelt de achterban te demoraliseren. Daar waar de PVV haar electoraat onheilspellend ophitst slachtoffer te zijn van islamisering en de vluchtelingenstroom, krijgt de ‘anders’ uitziende van de beweging DENK een bevestiging dat men anders is en er niet bij hoort.

De gevoerde politiek van DENK in het bijzonder, is uiterst betreurenswaardig omdat er wel degelijk discriminatie op de arbeidsmarkt is en er wel degelijk onvervalste vormen van racisme en discriminatie van bepaalde groeperingen in de samenleving spelen.

De beweging DENK kan dan ook beter gekarakteriseerd worden als een zwarte PVV, met een ongeloofwaardig en schijnvroom anti-discriminatie bureau op politiek landelijk niveau, welke wordt bestierd door een zelfde soort ongeleide projectielen als die men wil bestrijden (de PVV).

Omdat de achterban telkens een soort machtsinstrument krijgt aangereikt middels een bevestiging vanuit de politiek, laten we het gemakshalve de ‘vingerwijs-retoriek’ noemen (zij zijn de deugnieten en wij de slachtoffers), leidt dit vaak onbewust tot een legitimeringsmiddel van de persoonlijke levenssituatie. Het gevaar is dus dat als men eenmaal stevig in de stoel van slachtofferrol is gaan zitten, de sleutels van bepaalde deuren maar worden weggegooid. Achmed kan per slot van rekening  geen baan vinden omdat hij een ‘andere’ etniciteit heeft of vanuit de PVV-stemmer Johnny de vrachtwagenchauffeur bekeken; worden alle banen ingenomen door de Polen. Oftewel, men creëert onbewust een veilige cocon waar men niet meer dreigt uit te komen en doet weg met persoonlijke ontwikkeling en zelfontplooiing.

Slachtofferpolitiek spelen kan ‘geil’ zijn maar is niet bepaald gezond voor de geestesgesteldheid van de betreffende trouwe ‘volgeling’ en dus de gesteldheid van de maatschappij. Een daadwerkelijke oplossing voor het kernprobleem welke de partij bepleit te bevechten komt er namelijk niet, wat er wel komt is louter alsmaar een volgende opruiing en een verdergaande polarisatie. En die trouwe achterban is in letterlijke en figuurlijke zin dus uiteindelijk vaak het slachtoffer.