Genocide in Gaza, de wereld kijkt weg terwijl een volk wordt uitgeroeid

De gebeurtenissen in Gaza laten weinig ruimte voor twijfel: wat we zien, is een genocide in actie. Het Palestijnse volk wordt systematisch uitgehongerd, gebombardeerd, gedehumaniseerd, onderdrukt en vermoord. De geschiedenis leert ons dat genocide niet alleen in stilte wordt gepleegd, maar vaak pas als genocide wordt erkend wanneer het al te laat is. Na de Tweede Wereldoorlog werd vastgesteld dat de Holocaust een genocide was, terwijl tijdens de oorlog de omvang en het doel grotendeels onbekend bleven.

1. De Holocaust: een genocide pas erkend na de oorlog
Tijdens de Holocaust, waarin zes miljoen Joden werden vermoord, wist de wereld dat er deportaties plaatsvonden. Toch was de volledige omvang en het systematische karakter van deze vernietiging niet algemeen bekend, laat staan erkend. De term genocide werd pas in 1944 geïntroduceerd door Raphael Lemkin. Het begrip was toen nog nieuw en zonder juridische kracht. Pas tijdens de Neurenbergse processen (1945-1946) werden de misdaden van de nazi's formeel erkend als een poging tot de totale vernietiging van een volk.

De wereld faalde destijds in het ingrijpen, niet omdat er geen informatie beschikbaar was, maar omdat die informatie niet werd geloofd, werd genegeerd of niet als urgent werd gezien. Deze historische les is vandaag de dag bijzonder relevant voor Gaza. Ook hier zijn de feiten duidelijk: een bevolking wordt systematisch onderdrukt en vernietigd. Toch blijft de erkenning van genocide uit, net zoals krachtige actie.

2. Gaza en de VN-definitie van genocide
De Verenigde Naties definiëren genocide als:

"Handelingen gericht op de vernietiging, geheel of gedeeltelijk, van een nationale, etnische, raciale of religieuze groep."

Toegepast op Gaza is het onmiskenbaar dat het Palestijnse volk het doelwit is van een systematische campagne. De situatie in Gaza, die al meer dan 75 jaar voortduurt, heeft geleid tot een werkelijkheid waarin de basisvoorwaarden voor overleving – voedsel, water en medicijnen – vrijwel volledig zijn weggenomen. De voortdurende bombardementen en aanvallen tonen dat deze vernietiging niet willekeurig is, maar gericht op het uitwissen van een volk.

3. Een openluchtgevangenis met dodelijke gevolgen
Gaza wordt vaak omschreven als een "openluchtgevangenis," maar deze omschrijving doet tekort aan de realiteit. In gevangenissen zijn er regels; in Gaza heersen willekeur en vernietiging. De systematische vernietiging van infrastructuur, ziekenhuizen en woonwijken wijst niet op een militaire operatie, maar op een poging om een bevolking letterlijk en figuurlijk uit te wissen. Kinderen maken het grootste deel uit van de slachtoffers, en families worden decennialang getraumatiseerd. Dit is geen "collaterale schade"; dit is genocide.

4. Dehumanisatie als voorwaarde voor geweld
Geen enkele genocide kan plaatsvinden zonder dehumanisatie. Net zoals Joden tijdens de Holocaust werden gereduceerd tot "onmensen," en Tutsi’s in Rwanda tot "kakkerlakken," wordt het Palestijnse volk weggezet als "terroristen" of "demografische bedreigingen." Deze ontmenselijking maakt massaal geweld makkelijker te rechtvaardigen. Het recht op zelfverdediging wordt gebruikt als excuus om een hele bevolking collectief te straffen, terwijl de wereld deze retoriek zonder kritisch verzet accepteert.

5. Het stilzwijgende falen van de internationale gemeenschap
De internationale gemeenschap en wereldleiders weten wat er gebeurt. Net als tijdens de Holocaust, Rwanda en Srebrenica, zijn er rapporten, beelden en getuigenissen die de gruwelen in Gaza bevestigen. Toch blijft krachtige actie uit. Politieke belangen, economische afhankelijkheid van Israël en angst voor diplomatieke gevolgen zorgen ervoor dat regeringen de andere kant op kijken. Dit stilzwijgen maakt staten medeplichtig. De geschiedenis zal oordelen over degenen die in deze tijd niets deden.

6. De rol van media en desinformatie
In een wereld waarin informatie overal toegankelijk is, speelt de media een dubbelzinnige rol. Enerzijds brengen journalisten en activisten de gruwelen in Gaza naar buiten. Anderzijds wordt deze realiteit vaak overschaduwd door framing en misleidende verhalen. Palestijnen worden neergezet als daders van hun eigen vernietiging, wat bijdraagt aan een patroon van desinformatie dat actie tegenhoudt.

7. Het pad naar vernietiging
Elke genocide volgt een patroon: uitsluiting, isolatie, dehumanisatie en uiteindelijk vernietiging. Gaza bevindt zich op het eindpunt van dit pad. De wereld heeft de fase van isolatie en blokkade geaccepteerd, terwijl dehumanisatie al decennia aan de gang is. Wat overblijft, is vernietiging. Dit is geen spontane escalatie, maar het resultaat van een systematische en geplande campagne.

Conclusie: Genocide als falen van de mensheid
De genocide in Gaza is een spiegel voor de wereld. Net zoals tijdens de Tweede Wereldoorlog kijken we weg terwijl een volk wordt uitgeroeid. De geschiedenis leert ons dat erkenning vaak pas komt als het te laat is. Het Palestijnse volk verdient meer dan onze solidariteit; ze verdienen actie. Internationale druk, sancties en interventie zijn niet alleen moreel noodzakelijk, maar een plicht onder internationale verdragen. De geschiedenis heeft bewezen dat wegkijken een daad van medeplichtigheid is. Gaza roept ons op om niet opnieuw dezelfde fouten te maken.