Gen Z, heb overal schijt aan

In de kantine van een Utrechtse onderwijsinstelling woon ik een informatiemiddag bij over generatie Z. Ik ben er met P., die mij van tevoren nooit iets vertelt over de inhoud van bijeenkomsten die we bezoeken. Omdat ik het leuk vind om me uit potentieel gênante situaties te redden, vraag ik er ook nooit naar.

Na binnenkomst geniet ik rustig van de koffie-met-brownie die mij vanachter een hippe bakfiets naast de ingang wordt aangereikt. “Hoi, ik ben stagecoördinator, wat fijn dat jij er namens het bedrijfsleven bent om generatie Z een duwtje in de goede richting te geven”, staat iemand van de onderwijsinstelling plotseling naast me.

“Euh, ja, natuurlijk, is generatie Z trouwens de laatste generatie, in de zin van: hierna komt er niks meer?”, kijk ik haar verward aan. Gelukkig lacht ze, om vervolgens uit te leggen dat ‘Gen Z’, geboren na de millenniumwisseling, een kwetsbare generatie is vanwege alle huidige crises.

Onmiddellijk denk ik aan de voorleesavond waar ik laatst optrad. Een van de andere sprekers was een meisje dat zichzelf introduceerde als ‘lid van Gen Z’, waarna ze vertelde over depressieve klachten die ze ontwikkelde naar aanleiding van de klimaatramp die volgens wetenschappers op ons afkomt.

‘Vreemd’, had ik toen luisterend in het publiek gedacht, ‘dat meisje is bang voor de gevolgen van klimaatverandering over twintig jaar, maar ze zou evengoed bang kunnen zijn voor oorlog over vijf jaar of een hartstilstand over negentien jaar’. Dit had weinig zin, het meisje moest nu leven en pakken wat ze pakken kon.

Ik dacht aan mijn opa, een ouderwetse Amsterdammer die vijf jaar geleden overleed, bijna negentig was hij. ‘Jongen, heb overal schijt aan’, zei hij in zijn laatste jaren vaak tegen mijn broer en mij. Op de informatiemiddag bij de onderwijsinstelling sprak ik daarom in opa’s geest met jongeren.