Geldrop-Mierlo overwoog te stoppen met jeugdhulp aan echte probleemgezinnen

Geldrop-Mierlo moest de spits afbijten voor de “een 10 voor de jeugd gemeenten” om ouders die in vechtscheiding zijn te weerhouden van hulpverlening totdat er een regeling tussen beide ouders is vastgesteld in de begeleiding van het kind.

Gemeenten worden op dit moment flink gekort door het Rijk op jeugdhulpverlening en zoeken daarom allerlei middelen om de tekorten in hun begroting te minimaliseren. Er wordt door het Rijk en de inwoners veel gevraagd van gemeenten ook als het gaat om woningbouw, infrastructuur etc….

Echter om dan maar te beknibbelen op de meest kwetsbare situaties, het verlenen van hulp aan ouders en kinderen, is bij het asociale af. Ik kan begrijpen dat ouders directer aangesproken worden op hun verantwoordelijkheid bij het begeleiden van hun kinderen naar volwassenheid en er dus enige druk uitgeoefend wordt om een goede gemeenschappelijke regeling met elkaar te treffen over hoe er in overleg vormgegeven kan worden aan een gezamenlijk ouderschap.

Het probleem is wel dat ouders die in een vechtscheiding verzeild raken niet in staat zijn samen oplossingen te vinden voor de onderlinge communicatie en problemen. Net in dergelijke situaties is de behoefte extra groot aan hulp en ondersteuning om de situatie te de-escaleren en samen oplossingen te leren bedenken. In elk geval is het belangrijk om de kinderen voor nu en later te vrijwaren van traumatische ervaringen. Is dit niet de primaire taak van jeugdhulp om levenslang schuldgevoel en beschadiging van kinderen te voorkomen.

Zou het probleem van de uitdijende behoefte aan hulpverlening niet dieper verweven zijn met onze omgang met elkaar? Al enkele jaren houd ik een pleidooi om de marktwerking zeker in de opvoeding van kinderen te minimaliseren. Sinds de invoering van de decentralisaties is er een wildgroei aan particuliere psychologische en coaching-praktijken ontstaan. Terwijl de complexe zorg stiefkinderlijk achtergelaten werd. Ook het onderwijs in interactie met de ouders blaast zijn partijtje mee. Soms lijkt het erop of passend onderwijs een speeltje geworden is voor de happy few. Terwijl kinderen die echt speciaal onderwijs nodig hebben nergens nog terecht kunnen, want ook hier wordt er bezuinigd. Het was de bedoeling dat de sociale gemeenschap centraal stond onder het motto “it’s a society that raises a child”, in gewone-mensen-taal: we helpen en steunen elkaar.

En dan het moderne pronkstuk in onze samenleving: de hoge verwachtingen die ouders aan zichzelf en hun kinderen stellen. Er is eigenlijk alleen maar plek in ons leven voor het perfecte kind. Er is een grondigere analyse nodig waarom de jeugdzorg in onze individualistische samenleving zo toeneemt en vechtscheidingen meer regel dan uitzondering zijn.

Kortom, naast het feit dat deze verordening in Geldrop-Mierlo zowel sociaal als pedagogisch niet door de beugel kan, is er ook nog een juridisch dilemma. Volgens mij is er nog zoiets als recht op gelijke behandeling en recht op hulpverlening. Wethouders jeugd zouden beter moeten weten. De reden waarom de jeugdzorg naar de gemeente kwam was dat de landelijke zorg te ver van de sociale gemeenschap geregeld was. Dit in combinatie met een aantal grote professionele en opvoedkundig incidenten.

Met de voorgestelde verordening komt het kind op de laatste plaats. Dat neemt niet weg dat we toe zijn aan een fundamentele discussie over opvoeden en de verantwoordelijkheid van ouders, maar dan niet over de rug van de kwetsbaarste schakel: de kinderen. Daarom is beter om te investeren in preventie en vroegtijdig het gesprek aan te gaan hoe houden we als ouders onze relatie open en gezond en blijven we in gesprek met elkaar. Daar zijn kinderen echt bij gebaat en zo krijgen we ook grip op de kosten.