Gegijzeld door Priadel

Als mijn tandpasta me vanaf 1 juli elf euro per maand meer ging kosten, zou dat geen groot nieuws zijn. Waarschijnlijk zou ik huismerkspul van de lokale supermarkt gaan kopen en er nooit meer over nadenken. Bij de verdrievoudiging van de kosten van Priadel , ligt dat wat anders.

Sinds 2012 slik ik het dagelijks. Inmiddels legt het minder beslag op mijn leven dan het verzorgen van mijn gebit. Doordat er haast geen alternatieven zijn, zoals bij tandpasta, voel ik me wel ineens gegijzeld door deze routine. Maar ik red me verder wel.

De confrontatie met de moreel verwerpelijke houding van farmaceutische bedrijven gaat me echter niet in de koude kleren zitten. Cashen over de ruggen van zieke mensen, winst maken uit zoiets essentieels. Het is duivels.

Uiteraard werkt de pillenindustrie al jaren zo. Dat ik er nu pas wat over schrijf, heeft alles te maken met het kille feit dat het nu een product betreft dat ik dagelijks slik. Daar zit de grootste winst voor die bedrijven. Het gaat nooit over iedereen. Het is altijd maar een fractie van de bevolking die met opkopen-van-patenten-praktijken te maken heeft.

Als iemand enkele miljoenen in Friese sloten bij elkaar zwemt voor onderzoek, dan hoort iedereen dit. Geweldig natuurlijk. Het schimmige uitbuiten van het systeem, voor veel hogere bedragen, wordt echter veel minder belicht. Het gaat veel geleidelijker. Stel je voor dat de miljarden die hierbij nodeloos verloren gaan ook direct naar onderzoek zouden gaan. Maarten van de Weijden, de Ice Bucketchallenge, gesponsorde marathons, ze zouden nooit meer nodig zijn. De overheid zou het helemaal alleen afkunnen.

Maar goed, Priadel dus. In 2011 belandde ik vanuit een manie in een psychose en leef ik met het stempel bipolair (voorheen manisch depressief). Lithium, dat via het medicijn mijn bloed inkomt, zorgt ervoor dat ik sindsdien een doodnormaal leven lijd. Met werk, kinderen, een lieve partner, een kat, wat hobby’s en een sociaal leven. Gewoon dus.

Het pilletje dempt mijn extremen af, zodat ik geen manieën en geen depressies krijg. Geen idee of dit ook echt zo is. Voor hetzelfde geld is het puur placebo. Feit blijft dat ik sinds ik het slik niet met mijn stempel word geconfronteerd. Twee keer per jaar laat ik bloed prikken en elke avond slik ik voor het tanden poetsen die Priadel. Daar was ik eergister nog volledig voor verzekerd. Nu gaat het me heel wat meer kosten dan tandpasta.

Uiteraard is elke extra stuiver voor veel mensen met psychische aandoeningen een belasting. Het kan een reden zijn om in de problemen te raken. Dat gaat uiteindelijk de maatschappij veel extra geld kosten. Medische voorzieningen, maar ook lotgenoten die delen van hun leven op pauze moeten zetten om hun dierbaren te ondersteunen. Bezuinigingen in de GGZ zijn daarom al niet handig. Deze commerciële afpersing lijkt me echter nog een tikkie kwalijker.

Nu ik ook doelwit ben geworden van farmaceutische snoodaards, voel ik eindelijk hoe onrechtvaardig dit systeem is. Ik wist het stiekem al jaren, maar sinds gister besef ik het ook echt.

Wellicht dat een oud-olympiër met inzamelambities ook hier iets op kan verzinnen, om wat aandacht te krijgen. De Tour de France kruipen of zo. Nog beter zou het natuurlijk zijn als overheden er eindelijk echt iets tegen gaan verzinnen. Zodat al die onzinnig uitgegeven miljarden naar de ontwikkeling van medicijnen kunnen, in plaats van zieke mensen te blijven gijzelen.