Geert, Dilan, Caroline: eat your heart out

Onlangs kreeg ik een zeer dringend telefoontje van een bezorgde bewoner uit de gemeente Vlissingen: Sylvia. Ze vertelde me dat door lokale politieke bewegingen naar (extreem)rechts in haar woonplaats, de kunstwereld in de Zeeuwse omgeving bijna was uitgedroogd.

Uit protest besloot Sylvia een van de ramen van haar huis ter beschikking te stellen, zodat kunstenaars ruimte konden krijgen om hun werk te tonen. Ze noemde het project 'ik geef je mijn raam'. En hoewel het een klein gebaar was, maakten in de afgelopen anderhalf jaar al 14 kunstenaars dankbaar gebruik van de mogelijkheid om hun kunst te tonen.

En nu bood Sylvia mij haar raam aan. Een eer.

En het zette mij aan het denken. Want ja, ik vind haar initiatief absoluut geweldig, maar het feit dat haar ‘protest-venster’ nodig is, baart mij veel zorgen. Niet alleen om de situatie in Vlissingen, maar ik vrees voor een voorbode van verschraling in heel Nederland.

Een van de redenen waarom kunst – en veel ervan! – zo belangrijk is, is dat mensen slimmer worden als ze voortdurend met steeds andere kunst worden geconfronteerd. Het traint je hersenen in het omgaan met nieuwe (vaak misschien rare of zeldzame of vreemde) informatie.

Slimmere mensen met een goed getraind brein zijn minder kwetsbaar voor populistische (vaak extreemrechtse) retoriek en zijn daarom meer bereid om op kunstminnende politieke partijen te stemmen.

Dit betekent dus dat het tonen van meer en diverse kunst aan zoveel mogelijk mensen een zeer goed wapen is om (extreem)rechts te bestrijden.

Dit gezegd hebbende. Je begrijpt waarom ik vanaf nu mijn hulp aanbied voor meer kunst, overal (om te beginnen via Sylvia's raam in Vlissingen - maar iedereen kan meedoen).